Liefs uit Limburg - flikken Maastricht

De oude doos

In de loop der jaren is de bovenste verdieping van de Ponti veranderd in een soort rommel zolder. Je weet wel, zo'n zolder waar je allerlei spullen bewaart die je, om wat voor reden dan ook, niet weg wil doen. En eens in de zoveel tijd komt Wolfs of Eva daar even kijken.

Vandaag is zo'n dag. Wolfs staat in de keuken een uitgebreid culinair hoogstandje te bereiden. En omdat Eva niet mee wil, of eigenlijk, niet mee mág helpen is dit een mooi moment om weer eens op zolder rond te snuffelen.

De voorste paar dozen slaat ze over. Ze mag hier dan niet vaak komen, toch weet ze inmiddels precies wat daar in zit. Voornamelijk kerst spullen en oude kleren, waaronder een trouwjurk. Het is al zo lang geleden maar toch heeft ze die jurk nooit weg gedaan. Waar zou die ook heen moeten? En hoe zou dat gaan?
"Hier heb je een jurk. Ik heb hem gewassen maar er zit nog wel wat bloed op van mijn man die op de bruiloft werd neergeschoten."
Nee, dat kan niet. En mede daarom ligt de jurk nog op zolder.

Dan valt haar oog op een kartonnen doosje. Ze laat de andere dozen voor wat ze zijn en loopt richting de kast om het doosje te pakken. Het ligt vrij hoog, zo hoog dat ze er niet bij kan, zelfs niet als ze op haar tenen staat. Met een zucht gaat ze weer normaal staan en kijkt om zich heen. De bezem, die ironisch genoeg wel eens schoon gemaakt mag worden, brengt haar op een idee. Voorzichtig legt ze de steel achter het doosje en schuift het langzaam naar voren. Zodra het van de kast valt maakt ze een vangnet van haar shirt waardoor het doosje met een zachte landing terecht komt.

Het doosje blijkt zwaarder dan ze had verwacht. Voorzichtig maakt ze het open en een kleine gniffel ontsnapt bij het zien van de inhoud. Het zijn twee mokken. Die hebben Wolfs en zij elkaar een keer gegeven met kerst, jaren geleden. De mok die ze van Wolfs had gekregen is zo'n typische gele chocolademelk beker. Maar waar normaal chocomel staat, staat nu haar naam Eva in sierlijke blauwe letters.
De mok die Wolfs van haar had gekregen is een stuk minder uniek. Een simpele witte met de tekst 'psst, there's whisky in it.' Niks bijzonders, maar desondanks wel grappig.

**

De Canard à l'orange begint al aardig vorm te krijgen. De twee stukken eendenborstfillet hebben een mooi krokant korstje gekregen en zijn klaar om in de oven te gaan. Voorzichtig haalt hij de stukken vlees uit de pan en legt ze in een ovenschaal. Beetje zout en peper eroverheen en dan tien minuutjes de oven in.

Het mengsel van ingekookte sinaasappelsap, tijm en een kaneelstokje had hij gister al voorbereid. Hij pakt de pan met het desbetreffende mengsel uit de koelkast en haalt het afdek plastic er vanaf. Behendig vist hij het kaneelstokje en de takjes tijm uit het oranje goedje. Het ingekookte sinaasappelsap dat over is gooit hij bij het bakvet in de koekenpan en wacht geduldig af tot het geheel begint te borrelen.

Zodra dat het geval is zet hij meteen het vuur uit. Hij pakt het kuipje roomboter uit de koelkast en roert ongeveer een eetlepel hiervan door het oranje mengsel. Door de lage temperatuur van de boter stopt het geheel bijna meteen met borrelen. Hoe langer hij roert hoe dikker de saus word, dit gaat perfect!

"Wat ruikt het hier lekker."

Wolfs schrikt op bij het horen van Eva's stem. Hij was zo gefocust op het koken dat hij haar helemaal niet naar beneden heeft horen komen.

"Nu hopen dat het ook lekker smaakt." Hij haalt de ovenschaal uit de oven en legt de stukken vlees netjes op twee borden. De saus, die inmiddels lijkt op dikke jus, druppelt hij er sierlijk overheen. Nog een schijfje sinaasappel erbij als decoratie en dan zijn de borden klaar om geserveerd te worden.

"Ik ben benieuwd wat je-" abrupt blijft hij staan bij het zien van de mokken die Eva heeft neergezet. "Waar haal je die nou weer vandaan?"

"Gevonden op zolder," lacht ze. "Blijkbaar hadden we ze nog."

Wolfs schudt lachend zijn hoofd en zet de borden op tafel, "eet smakelijk!"

Twijfelend kijkt Eva naar haar bord. Het mag dan lekker ruiken, het ziet er niet echt aantrekkelijk uit. Ze prikt een stukje aan haar vork en inspecteert het van alle kanten.

"Proef nou maar," dringt Wolfs aan. "Als je het niet lekker vind maak ik wat anders voor je."

Die laatste zin geeft de doorslag. Zonder er verder bij na te denken stopt ze het stukje vlees in haar mond. Het is mals, lekker sappig ook, en door de sinaasappel word het lekker fris.
Ze knikt enthousiast naar Wolfs en stopt nog een stukje in haar mond.

"Je gaat me zeker niet vertellen wat het is," zegt ze, nog voordat ze haar mond leeg heeft.

Wolfs glimlacht en schudt zijn hoofd. "Zeker niet, anders mag ik nooit meer voor je koken."