ពេញមួយថ្ងៃនេះថេយ៉ុងអង្គុយបន់អោយតែដល់ម៉ោងទៅផ្ទះ ហេីយអ្វីៗក៏សម្រេចដូចបំណងរបស់គេមែនទីបំផុតម៉ោងសម្រាកក៏មកដល់ រាងតូចមិនចាំយូរប្រមូលរបស់របររត់ចេញទៅមុនរាងក្រាស់តែម្តង ជុងហ្គុកវិញចេញទៅតាមពីក្រោយកិតៗ
" តាមមករកស្អីទេវេីយ! ! " មាត់ចេះតែរអ៊ូជេីងចេះតែដេីរញាប់ទៅៗ ស្ថានភាពពួកគេទាំងពីរនៅពេលនេះមិនខុសអីពីរត់គេចពីជនចាប់ជម្រិតនោះទេ
" ថេយ៉ុង!! "
" ថេយ៉ុងឈប់សិន! ! " ហៅមួយម៉ាត់មិនឈប់ នាយសង្ហារត់ទៅស្កាត់ពីមុខតែម្តង
" ជៀសផ្លូវ ខ្ញុំត្រូវទៅផ្ទះណាលោក! " រាងតូចដេីរវាងតែនាយនោះមិនណយដែរ តាមឃាត់មិនអោយថេយ៉ុងទៅបាន
" នែ៎!! នេះក្រៅម៉ោងការងារណាកុំមកលលេង តិចថាដាល់បែកកញ្ចប់មាត់ទៅ " មិននិយាយតែមាត់ទទេឯណា កណ្តាប់ដៃតូចៗនោះលេីកជ្រលោចង់ដាល់គេពិតមែន តែកុំមេីលមាឌអ្នកចង់ដាល់គេនិងអ្នកត្រូវគេដាល់ខុសគ្នាដូចមេឃហេីយនឹងដី ថេយ៉ុងនេះណាកម្ពស់មិនបានត្រឹមចង្ការជុងហ្គុកផង ។
" ចិត្តក្តៅដូចមុនដដែល! អឺណា៎! ! ឈប់ញ៉ោះហេីយ គ្រាន់តែចង់ជូនទៅផ្ទះ "
" មិនបាច់ មិនរំខាន មិនចង់ពឹង មិនចង់អោយជូនទៅ "
" ហេតុអីទៅ? "
" មិនចូលចិត្តនោះអី ល្ងង់ដូចក្របី "
" អូយ៎! ! មិន មួយខ្សែមកតែម្តង " រាងក្រាស់រវល់តែភាំងនឹងសម្តីរាងតូចមុននេះ បានឱកាសអោយអ្នកម្ខាងទៀតគេចទៅបាត់ស្រមោលតាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង
" អោយរួចខ្លួនសិនចុះ " ជុងហ្គុកខាំមាត់ខ្នក់ខ្នាញ់នឹងថេយ៉ុងពន់ពេក មាត់នោះណាអោយតែបុិនជេរគង់មានថ្ងៃបង្ក្រាបចេញម្តងទេកុំអោយក្មេងបានចិត្តកាន់តែឈ្លេីយ ។
ថេយ៉ុងមកដល់បន្ទប់បោះកាបូបធ្វេីការព្រូសទៅលេីគ្រែសឹមទម្លាក់ខ្លួនដេកតាមក្រោយទាំងហត់នឿយ បំណាច់ថាការងារវាមិនហត់នោះទេតែមកហត់នឹងរត់គេចពីនាយសម្អុយម្នាក់នោះទៅវិញ ។ ព្រះអេីយគួរអោយធុញបំផុតហេីយ.....
