ŞANSINA NE DÜŞERSE

#Şansına Ne Düşerse.

Gün ışımaya başladığında içime ilmek ilmek işleyen rüzgarın sesini dinliyordum.Ağlamaktan ve uykusuzluktan sızlayan gözlerimi zorlukla yumdum.Aklım ve kalbim arasında hissettiğim karmaşada boğulmaktan bitap düşmüştüm.

Şalımın rüzgarda uçuşan uçlarını omzumun üzerine doğru ittirerek düzgün durmalarını sağladım.Rüzgar biraz olsun kesilmişti.Başımı diz çöktüğüm yerden göğe doğru çevirip ellerimi huzura doğru açtım.Belki de bağırarak söylemeye korkmadığım ilk cümlelerdi bunlar.

"Rabbim..."

Sağ gözümden bir damla düşüp çenemin başlangıcına doğru süzüldü.Tuzlu yaşın değdiği tenimi yakması ve aniden esen rüzgarın yüzümü ferahlatması eş zamanlı olmuştu.

"Sana sığınıyorum Allah'ım.Beni içine düştüğüm bu gafletten kurtar ne olursun!"

Bağırmaktan kısılmış sesim,saatin kaç olduğunu bilmesem bile Akşehir'de uyanmadık kimse bırakmadığımın kanıtıydı.Başka bir zamanda olsa başıma gelebileceklerden korkardım,şimdi ne olabilirdi ki? En fazla ölüm yıkabilirdi güçlü gözükmeye çalışan bedenimi.

"Ben nasıl evlenirim.Ölmüş ablama ihanet olmaz mı bu?Ne kadar sevsem de yapamam bunu.Yeğenim nasıl annesi gibi sever beni..."

Aldığım nefes ciğerlerimi yakarak doldururken başımı yere eğdim.Hayatım ellerimden iznim olmaksızın kayıp gidiyordu.Beni bekleyen felakete doğru adım adım ilerliyordum.Saatler sonumu getirecekmiş gibi tik taklar zihnimde boğuluyor,aklım beynimin içindeki çarkların zıvanadan çıkmasını sağlıyordu.Ben şu andan itibaren bitmiştim,diri diri toprağa gömseler bile elimden bir şey gelmeyecekti.

Bedenim ani bir refleksle sırtımda hissettiğim nefese doğru dönerken korkuyla gözlerimi yumdum.Ölüm her yanımda kol gezerken,elimden zerre bir şey gelmiyordu.Benim hayatım bitmişti.Bundan sonra ölü ya da diri,ne fark ederdi ki...