Wat ben je stil.

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1

Lynn en Sofie hadden pizza meegenomen van mijn favoriete pizzeria. Sofie had de sleutel van mijn huis, voor momenten zoals dit, kwam dat handig uit. Ik had bijna anderhalf uur in bad gelegen en voelde mij inmiddels verschrompeld, maar een stuk beter. Ik had mezelf in mijn zachtste trui en favoriete pyjamabroek gehesen en was toen naar beneden gekomen. Ze hadden het gezellig in huis gemaakt door de rolgordijnen dicht te doen en kaarsjes aan te steken. Ik vond het zo fijn dat mijn vriendinnen hun weg wisten te vinden in mijn appartement. Ik was de eerste geweest met een eigen plek. Sofie woonde nog bij haar ouders en Lynn woonde samen met drie huisgenoten. Mijn appartement was vaak een uitvalsbasis geweest voor onze vriendinnenavonden.

"Ik wist niet waar je zin in had, dus ik heb al je favorieten meegenomen." Zei Lynn terwijl ze de dozen op mijn salontafel openzette. De geur van een simpele salami pizza rook verrukkelijk. Sofie bracht de borden en daar zaten we met zijn drieën. Lynn naast mij op de bank en Sofie op de lounge stoel.

"Ben je er al klaar voor om te vertellen wat er is gebeurd?" Vroeg Lynn voorzichtig. "Ik wil weten wie ik morgen moet opzoeken om te slaan." Voegde ze eraan toe.

Ik grinnikte op haar reactie, want Lynn was helemaal niet het type om iemand te slaan. Ze was dun en smal van stuk en een kleine windvlaag bracht haar al van haar stuk. "Onderschat mij niet hoor. Dat is mijn kracht." Zei ze met een knipoog toen ze mij zag grinniken.

Ik vertelde hen wat er gebeurd was. "En toen wilde hij niet aannemen dat ik ontslag nam. Ach, meisje toch. Dat waren zijn woorden." Herhaalde ik. "Nou toen knapte er iets in mij." Mijn stem was veel luider dan normaal. De boosheid die ik vanmiddag voelde, kwam weer terug.

"Hij heeft je al zo lang als bagger behandeld." Zei Sofie om mij kracht bij te staan. Ik knikte instemmend.

"Dat heb ik hem gezegd. En ik ben heel netjes gebleven, maar volgens mij schrok hij zich te pletter. Ik heb gezegd dat ik mij niet meer zo wil laten behandelen en dat hij wel eens mag inzien wat ik niet allemaal voor hem en het bedrijf gedaan heb. Toen ik met mijn vuist op tafel sloeg leek hij het door te hebben." Ik nam een hap pizza om mezelf even pauze te geven.

"Toen werd hij boos op mij. Ik heb hem nog nooit zo vals gezien. Hij zei dat geen enkele collega mij mag en dat Sander altijd moppert op het werk dat ik aflever. Dat hij mij behandelde naar wat ik waard was. En dat ik blij moest zijn dat ik bij hem mocht werken. Dat zo'n stil en onzeker meisje zoals ik overal weggestuurd zou worden." De tranen sprongen weer in mijn ogen toen ik het er over had. "Hij was zo vals en gemeen." Zei ik nu op een rustigere toon.

Mijn vriendinnen keken mij vol medeleven aan. Ze wisten dat ik niet zo van fysiek contact hield en bleven daarom zitten waar ze al zaten. "Wat een eikel." Mompelde Sofie.

"Hij zei zelfs dat ik al mijn collega's heb beledigd, omdat ik mij te goed voel voor hen. Omdat ik soms in een andere kamer ga zitten of een rondje ga lopen in de pauze in plaats van lunch achter mijn werkplek zoals de rest van mijn collega's." Ik nam weer een hap pizza. Ik zag aan Lynn en Sofie dat ze niet zo goed wisten wat ze moesten zeggen.

"Uiteindelijk zei hij dat ik morgen niet meer hoefde terug te komen. Ik gaf aan dat dat niet zomaar mag en toen zei hij dat hij volgende maand nog uitbetaald. Daarna ben ik zijn kantoor uitgelopen De hele vloer was stil. Ze deden net alsof ze aan het werk waren, maar het was duidelijk dat het geschreeuw van Harold het hele kantoor had bereikt. Petra en Leonie, mijn directe collega's, hebben mij kort getroost en geholpen mijn spullen te pakken." Ik was kort stil om mijn gedachte op een rijtje te krijgen.

"Het lukte mij niet eens om te huilen. Ik ben in een waas naar huis gereden. Het valt mij nog mee dat ik niets heb geraakt met mijn auto. Toen ik thuiskwam heb ik jullie direct gebeld en dat was het."

"Hij leeft alleen maar in zijn eigen wereld." Zei Lynn terwijl ze haar lege bord op de salontafel zette en weer terug de stoel in plofte. "Na al die zes jaren kent hij je nog steeds niet. Hij ziet gewoon niet hoe hard je werkt, hoe geweldig je bent en wat voor talent je bent. En hij weet het echt wel. Het is niet voor niets dat je al die leuke projecten hebt op mogen pakken." Ging ze verder.

Sofie knikte, "We hadden laatst in college over macht. Macht kan gekke dingen doen mensen. Hoe lang is Harold al directeur?" Vroeg ze.

"Al bijna 35 jaar." Verzuchtte ik.

"Mensen die lang aan de macht zijn, hebben vaak problemen met het inleven in anderen. Ze zijn vaak erg gefocust op zichzelf. Door hun macht worden ze bijna nooit tegengesproken." Vervolgde Sofie zich.

"Nou vandaag heb ik hem tegengesproken." Er kon inmiddels wel een lachje van af. "Jullie zouden trots op mij zijn als je het gezien zou hebben. Ik heb hem echt een koekje van eigen deeg gegeven." Ik legde mijn inmiddels lege bord weg en pakte Bobby op en knuffelde hem op mijn schoot. Hij knorde luid.

Harold was heel trots op zijn eigen bedrijf. Hij vertelde regelmatig wat hij in de jaren al allemaal bereikt had en waar hij vandaan kwam. Hij was een schoolverlater en iedereen had hem gezegd dat hij gek was en niets zou bereiken zonder diploma. Dat zat hem duidelijk dwars. Bijna elke keer als hij weer eens te diep in het glaasje had gekeken kwam het terug. Harold was een kei in complimenten geven die indirect naar zichzelf wezen. Tuurlijk, hij was de eindverantwoordelijke in de organisatie, maar hij kon zich ook zomaar twee maanden niet op kantoor laten zien. Dan kon je hem nauwelijks bereiken en belde hij alleen maar voor korte updates en als hij zich toch ergens mee wilde bemoeien. Ook dan ging alle herkenning naar hemzelf toe. Alleen de mensen die targets hadden, kregen zo nu en dan wat waardering.

Ik schrok uit mijn gedachte door een zwaaiende hand voor mijn gezicht. "Aarde aan Bella." Langzaam kwam ik uit mijn gedachte terug in de bewoonde wereld. Mijn vriendinnen keken mij vragend aan. "En?" herhaalde Lyn.

Sofie zuchtte overdreven, maar ze bedoelde het goed. "Weet je al wat je gaat doen?" herhaalde ze.

Ik beet op mijn lip en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik heb geen idee." Ik was even stil en dacht na. Ik was zo bezig geweest met wat er gebeurd was, dat ik eigenlijk nog helemaal niet had gerealiseerd wat dit voor mijn toekomst betekende. Morgen, overmorgen en over een maand. Ik was van Harold verlost. Ik hoefde Sander nooit meer te zien. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik voelde mijn spieren in mijn lichaam ontspannen.

"Ik voel mij opgelucht." Zei ik. Mijn stem voelde stevig en zelfverzekerd. "Ik heb geen idee wat ik ga doen, maar dat komt ook wel weer goed."