V(azgeçmem)

!

Anlamadı, hiçbir zamanda anlamicak ,nası anlatabilirim ki ona olan asşkımı. Daha ilk konuşmamızda çizdiğim resmini attığımda beğendiğine inanmıştım. Yani insan hiçbir şey hissetmese bile kendisi hakkında olanlara dikkat eden birinden hiç mi etkilenmez. Etkilenmezmiş demekki . Kişilik meselesi sanırım, biri benim resmimi çizse ooooo..

Biraz atlattıktan ağlamayı kestikten sonra yine neşeli bene geri döndüm. Ama bu sefer daha çoook seven asla vazgeçmicek olan ben
hala mı ? Yuh dedi arkadaşlarım hala mı çok seviyorsun? Hemde daha çok diyorum. Zaman geçiyo ben durup kendime soruyorum " bıkmadın mı hala" yooo diyo ne bıkması mal mısın ? Peki diyorum benim için hava hoş.

Arkadaşlarım takıntı yaptığım için unutamadığımı düşünüyorlar. Ama ben kendime yalan söyleyememki dilim" vaz...tim "dedi diye kalbim onu dinlicek değil, ayrıca dilimde vaz...tim diyemeyecek kadar çok seviyo...

Zaman su gibi akmaya devam etti. Bende onu izlemeye devam ettim, hem bildiği için daha kolay oluyo yakalanma korkusu yok. Ne bakıyon da diyemiyo.

Bi keresinde dışarda maç yaparken içerden fotoğrafını çektim. Ortak arkadaşımıza attım oda ona atmış tabikii bunu biliyordum.
Dediği şey:" OHA TAM ....(bir terim söyledi ama hatırlamıyorum valla) YAPARKENE . HANGİ SAPIĞIM ÇEKTİ BUNU?:)? "

Parantezin içini buldum ayrıca medyada da var
(Rabona)

Durur muyum? Hemen mesaj attım" ben sapık değilim " diye.
"Biliyorum" dedi.
Neyi biliyosaa?

Başka bir gün tweetlerinden ayağına bi şey olduğunu öğrendim. Tabi ki yine mesaj attım. "Geçmiş olsun"

"Sağol "
"Da kimsin ki?"
Yine yıktın be sevdiceğim niye bana bunu yapıyosun. Bilerek yaptığı için cevap vermedim. Ben sadece söylemek istediğim için söyledim tekrar tekrar kendimi hatırlatmak için değil.

Çok seviyordum ve gördüğüm an ağlama safhasına gelmiştim. Hiçbir ilerleme kaydetmeden yerinde saymak çok koyuyordu. Sadece onu mutlu görmek istiyordum. Ama inanır mısınız artık canıma tak etmişti ve içimden gelerek unutmak istediğimi düşündüm.
Yılmadan ama son kez bir mesaj daha yazdım. Uzundu pek hatırlamıyorum( o güne kadar tüm mesajları saklamama rağmen o gün sildiğim için) ama unutmak istediğimi ve bana yardım etmesini istedim. HİÇ-BİR- ŞEY söylemedi. Arkadaşıma dediği şey ise " şimdi yazsam umut olcak"
Ya sen daha ne umudundan bahsediyosun unutucam yardım et diyen birine....
Neyse ki o anlık atmaması düşündüğü gibi umut olmayınca içimde bi iğrenme yaşadım. Resimlerr, mesajlar ne varsa sildim hiç düşünmedim.(bu arada bunları yazarken kulaklığımda en sevdiği şarkının çalıyor olması büyük ironi:( )
Sonraki üç veya dört gün bahsetmeden unuttum varsayarak yaşamaya çalıştım ama dediğim gibi üç veya dört gün. Yemek yerken eliyle ağzını tuttuğunda acıdığı için yiyemediğini anladığım için ben ağlarken, arkadaşlarım" zaten biz bekliyoduk " dediler. Ben beklemiyodum ama yani mevzu şu hala unutmadım ve bunları yazdım yazıyorum. Buda onun için belki görür yada ben zorla gösteririm:)

Yine çok zaman geçti unuttum demiyordum sürekli ondan bahsetmeye devam ediyordum. Bir anda davranışları değişti biliyor musunuz? Yani başlardaki gibi oda bana baktığını düşünüyordum ve arkadaşlarıma " bu sefer izin vermeyin lütfen kendimi kandırmama " dedim . Ve arkadaşımın versiği cevap benim hiç aklıma gelmemişti ve kafamın karışmasına neden oldu.
Diğer hareketleri ise arkadaşlarım tarafından " sevgilisi vardır" yorumuna sebep oldu.
Ne düşüneceğimi şaşırdım.
Ama dediğim gibi seviyorum, gülerken kısılan gözlerini, yemek yerken salladığı ayaklarını, yine yemek yerken kocaman açtığı gözlerini, eşsiz sesini, düşüncelerini, okula dedikodu malzemesi olan açtırdığı saçlarını ÇOK SEVİYORUM..