Powrót krainy baśni

Rozdział 3.

10)

Sylwetka niskiej, opasłej bestii o beczułkowatym tułowiu majaczyła w kącie pokoju, jakby za mgłą. Pomarańczowe ślepia jarzyły się złowrogo a twarz łudząco podobna do pyska ropuchy wykrzywiała się w dziwnym uśmiechu. Czarne usta poruszały się jakby zjawa coś mówiła, lecz Andrzej nie mógł dosłyszeć tych słów.

Chłopak zamrugał i przetarł oczy. Spojrzał jeszcze w kąt pokoju. Na szczęście mara zniknęła. Stała tam teraz jak zwykle szafka z książkami, niczym prócz wzrostu nie przypominała potwora, którego widział jeszcze chwilę wcześniej.

Andrzej westchnął z ulgą i przewrócił się na drugi bok. "To był tylko sen" - pomyślał poprawiając poduszkę pod głową. Zamknął oczy i po chwili ponownie zasnął.

                                                                                  ***

Upływały kolejne dni i nic nie wskazywało na to, by dziwna przygoda, która stała się udziałem Andrzeja i Oli pierwszego dnia wakacji, miała mieć swoją kontynuację. Od kiedy roztrzęsieni stanęli w drzwiach domu chłopaka, budząc przy tym niepokój u jego matki, nie wydarzyło się nic szczególnego i tamte dziwne wydarzenia odchodziły coraz bardziej w niepamięć. Przez pierwsze dwa dni nosili w sobie spore obawy i nie mieli odwagi wyjść na dwór po zmroku, a do końca tygodnia unikali bocznych uliczek na Starym Mieście. Dłużej jednak nie byli w stanie się zamartwiać. Nim upłynęły dwa tygodnie zapomnieli o całej sprawie i z radością cieszyli się wakacjami. Jeździli wspólnie na długie wypady rowerowe, żeglowali po Zalewie, tańczyli na dyskotekach i robili wszystko to czym ludzie w ich wieku zajmowali się w wakacje. Śmiech ich niósł się po różnych osiedlach gdy grali w piłkę lub ścigali między blokami. Andrzej był świetnym przewodnikiem i dzięki niemu Ola bardzo szybko poznała na wylot zakamarki Lublina. Nie pomijali także typowych atrakcji turystycznych. Pogoda dopisywała. Lepszych wakacji nie mogli sobie wymarzyć.

- Hej kochanie, jak Ci się spało? - zapytał Andrzej, gdy Ola wyszła z zajmowanego przez siebie pokoiku na piętrze, należącego kiedyś do ciotki Andrzeja. Od czasu, gdy Pani Agata wyprowadziła się do męża do Warszawy pomieszczenie to stało puste i nadawało się w sam raz na wakacyjne mieszkanie dla Oli.

- Wspaniale - odpowiedziała głośno się przeciągając - Ummm ale pysznie pachnie, co tam Pani dzisiaj szykuje? - to pytanie skierowała do mamy Andrzeja krzątającej się w sąsiadującej z pokojem jadalnym kuchni.

- Uznałam, że trzeba urozmaicić Wam tą monotonię kanapek i jajecznicy. Dzisiaj mam dla Was zupę owsianą. Przepis dziadka Jonasza, właściwie dla Andrzeja to pradziadka. Pamiętam jak byłam trochę młodsza od Was i jeździłam na wieś do niego i codziennie rano mi ją gotował. Ja niestety nie mam takiego talentu kucharskiego jak on, ale mam nadzieję, że będzie wam smakował.

- Moim zdaniem świetnie gotujesz - wtrącił się pan Drozd, który właśnie wszedł do pokoju. Tymczasem Ola stojąca dotychczas przy stole podbiegła do siedzącego na kanapie Andrzeja, zarzuciła mu ręce na ramiona i wskoczyła na kolana. Chłopak czule objął ukochaną i złożył całusa na jej ustach. Potem spojrzał w jej oczy. Dwa błękitne topazy osadzone symetrycznie po dwóch stronach orlego nosa jak zwykle błyskały ku niemu z miłością. Uczucie ciepła buzowało w sercu chłopaka.

- Kocham Cię - szepnął czule

- Ja Ciebie też - odparła i znów się pocałowali. Tymczasem mama Andrzeja wniosła garnek z zupą do salonu i postawiła go na stole.

- Moje słońca, chodźcie do stołu - zawołała uśmiechając się do syna i jego ukochanej.

Gdy wszyscy zebrali się przy stole, Pan Drozd poprowadził krótką modlitwę przed posiłkiem, po czym usiadł i życząc zebranym smacznego pochwycił łyżkę. Za jego przykładem Ola, Andrzej i Pani Drozdowa, również wzięli się do pałaszowania owsianki. Gdy zupa mleczna spływała gardłem, przełykiem do żołądka, po całym ciele rozchodziło się przyjemne ciepło.