Opowieści o Włóczędze

Pierwsza włóczęga cz. II

4.

Sowie starczyły trzy garście ciasta, by zaspokoić głód. Było przepyszne, więc przełknęła kolejne trzy. Tak oto trzy czwarte ciasta dalej pozostało nietknięte. Nie wiedziała co z nim zrobić. Wyrzucenie go byłoby marnotrawstwem, ale nie będzie przecież podróżować z ciastem pod pachą.

Na drogę wskoczyły śmiejące się do rozpuku dzieci. Grupka chłopców wymachiwała gałęziami i groziła lasowi podbiciem. Najwyraźniej bawili się w rozbójników, albo armię. Kiedy największy z rozkazał reszcie stanąć na baczność Sowa nabrała pewności, że odgrywają to drugie. Uśmiechnęła się pod nosem i krzyknęła:

- Witajcie, dzielni żołnierze!

Chłopcy, z których najstarszy nie mógł mieć więcej niż dziesięć lat, podskoczyli na dźwięk obcego głosu. Równocześnie obrócili głowy w jej stronę, co upodobniło ich do przestraszonych jelonków. Widząc, że mają do czynienia z młodą dziewczyną znacznie się rozluźnili.

- Dzień... dzień dobry! - zaczął cienko „dowódca", ale szybko się zreflektował i dokończył pewniej.

- Nadobna damo – dorzucił po chwili wahania, trochę nieśmiało.

- Rzecz straszna się stała, dzielni młodzieńcy! - zakrzyknęła Sowa patetycznym tonem, bardzo rozbawiona. - Podróżowałam z mym biednym, starym ojcem, gdy napadła na nas okrutna banda rozbójników! Ojczulek zmarł z przerażenia, ale mi udało się uciec! Czy moglibyście, odważni panowie, wskazać mi drogę do najbliższego miasta, bym mogła szukać tam azylu przed tymi brudnymi okrutnikami!?

Chłopcy spojrzeli po sobie z konsternacją. Czy ta obca się z nich wyśmiewała? Jednak najstarszy z nich uśmiechnął się szeroko, ukazując szczerby w zębach i zawołał:

- Nieszczęsna białogłowo, nie lękaj się! Wskażemy ci drogę do miasta i ochronimy przed bandytami!

- Niech bogowie cię błogosławią, o cnotliwy mężu! - rzekła Sowa, podchodząc do „oddziału" i powstrzymując śmiech.

Gdy stanęła przy chłopcach zobaczyła jacy są drobni i wątli. Żaden z nich nie sięgał jej nawet do biustu. Byli brudni i zaniedbani. Łatwo się było domyślić, że pochodzą z ubogich rodzin nawet jak na standardy wsi.

- Dobra kobieto! Jeśli chcesz dostać się w bezpieczne objęcia miasta, musisz dalej iść tą że drogą. Jeśli się pospieszysz, pani, uda ci się dostać tam nim zapadnie noc, a istoty mroku wyjdą na żer! - poinformował ją najstarszy z chłopców, wyraźnie bawiąc się równie dobrze co ona.

W ich wsi mieszkał szalony starzec, który dawno temu był uczonym, wykładającym na uniwersytecie. Kaprys losu sprawił, że skończył w rozpadającej się chacie, w małej wsi, której nazwę mało kto pamięta. A mimo to miłość do perorowania młodym umysłom nigdy w nim nie osłabła. Dlatego przerzucił się z badań na baśnie, które prawie co wieczór opowiadał wiejskiej młodzieży. Stąd też dzieci wieśniaków potrafiły się wysławiać równie dobrze, jak nie lepiej, co te urodzone w bogatych domach.

- Dziękuję ci, szanowny panie! Jako podziękowania przyjmij proszę ten magiczny wypiek! - odpowiedziała Sowa wyciągając w stronę chłopców nadjedzone ciasto.

- To ono było celem rozbójników! - kontynuowała natchniona. - Jest zrobione z potężnych, zaczarowanych składników, których moc jest niepojęta dla zwykłych ludzi. Temu, kto je zje zapewnia zdrowie, siłę i wyostrzone zmysły. Tylko najlepsi spośród najlepszych zasługują, by go skosztować. Mój ojciec wziął kawałek, aby obronić nas i jego moc, niestety był za stary, słaby i chory, by magia zadziałała, Ale wy jesteście młodzi, odważni oraz dobrzy! W waszym wypadku na pewno zadziała!