Zij is anders (Onhold)

De schoonheid achter de kleren

'Je bent geen man.'

'Ja en jij bent geen beroemdheid. Kijk als je nou zei dat je Timmy Turner van fairy old parents was zou ik je nog eerder geloven.' Stomverbaast kijk ik haar aan. 'Ik heb helemaal geen hazentanden en een roze pet, ik lijk niet eens op hem.' Tara kijkt me met een plagende gezichtsuitdrukking aan. 'Nou, jullie hebben het zelfde haar.' Ik vind niet dat ze gelijk heeft want behalve dat mijn haar ook bruin is lijkt het niet eens op elkaar. Ik kan bijna niet geloven dat ze me niet gelooft. Normaal kijken de mensen een keer naar me voor dat ze keihard en enthousiast beginnen te gillen. Dit is me nog nooit overkomen. 'Maar ik ga me ook effe opfrissen.' En Tara loopt weg, mij hier een de kleine woonkamer achterlatend. Omdat ik verder niets te doen heb kijk ik maar even rond. Het valt me op dat er nergens persoonlijke spullen liggen, ook is het hier buitengewoon schoon. Als ik hier zou wonen weet ik zeker dat er binnen de kortste keren niks meer van dit huis over is. Ik vraag me af waar Tara's ouders zijn want het lijkt me dat ze nog bij hen woont aangezien ze pas een jaar of zestien lijkt. Langzaam loop ik verder naar het kleine keukentje wat trouwens ook helemaal schoon is. Zelfs de koelkast is leeg. Ik begin het steeds maar vreemder te vinden in welke staat dit huis is terwijl er gewoon een heel gezin woont. Als Tara klaar is met wat ze ook aan het doen is zal ik haar vragen hoe het zit. Er is nog een kamer waar ik niet ben geweest en waar ik dus nu maar naar toe ga want Tara is nog steeds niet terug. De deur van deze kamer ziet er anders uit. In plaats van bruin zoals de andere deuren hier is deze wit geschilderd met hier en daar koperkleurige vegen. Het ziet er vreem uit op een mooie manier. Ik hoor een klik als ik de deur open. Meteen valt mijn blik op het bed. Tara in niks meer dan haar ondergoed. Het is mischien netjets om nu snel mijn ogen af te wenden en de kamer uit te lopen. Maar ik kan het niet, ze is zo mooi, zo sexy. Vreemd dat ik dat niet meteen zag. Haar haar hangt over een schouder en golft langs haar slanke nek. Ze zit precies zo zodat ze mij niet kan zien maar ik haar wel. Langzaam staat ze op om iets uit een kast te pakken en haar welgevormde benen komen tevoorschijn. Wat zou ik ze graag willen aannraken, willen strelen. Uit de kast pakt ze trui en trekt hem aan. Met moeite haal ik mijn blik bij haar vandaan en loop snel terug naar de woonkamer. Straks komt ze waarschijnlijk weer hier heen en ze mag echt niet merken dat ik haar net heb gezien. Bijna naakt.

Ze komt de kamer binnen. Ze is weer het gebruikelijke irritante Tara en niet dat sexy meisje wat ik net zag. Ookal weet ik dat die zich ergens onder die kleren verschuilt. 'Je weet dat dat staren onbeleeft is he.' Oh Tara je moet eens weten. Ongemakkelijk schuifelt ze heen en weer. Wat wilde ik haar ook alweer vragen? Oh ja haar ouders. 'Dus eh het is hier erg mooi zeg, je ouders houden het wel erg goed schoon.' Ze verekt geen spier. 'Waar zijn je ouders eigenlijk?' vraag ik dan maar.

'Ze zijn dood.'

Oke, dat ik had niet zien aankomen. 'Oh, het spijt me voor je.' Stotter ik een beetje. 'Auto-ongeluk, kan jij niks aan doen.' Daar had ik niks van terug. 'Maar waar ben je van plan naar toe te gaan?' Veranderd ze van onderwerp. 'Eerlijk gezegd heb ik geen idee.'

'Kan je je agent niet bellen of zo, aangezien je zó beroemd bent.'

'Het is nogal ingewikkeld.'

'Tuurlijk' Zegt ze dan voor ze zich omdraait en het huis uiloopt.

Verwart blijf ik achter. Inderdaad waar ga ik heen? Misschien zou ik met Tara mee kunnen gaan. Tenminste als ze me erbij wil hebben. Nou ja, niet geschoten altijd mis. 'Kan ik met jou mee?!' Roep ik haar na.

'Ik dacht dat je het nooit zou vragen.'