"Bu bir acımasızlığın hikayesi,acının,öfkenin ve korkunç bir aşkın hikayesi...Bu mecburi bir evliliğin ve sonucunda çekilen eziyetin hikayesi..."
KİTAPTA UYGUN OLMAYAN İÇERİKLER BULUNMAKTADIR.RAHATSIZ OLANLAR TERCİH ETMEYEBİLİR!
Ben Lina.20 yaşındayım.Bu yaşımda anne olmasam bile annelik görevini üstlenmiştim.Anne ve babamı bir trafik kazasında kaybetmiş,bu hayattaki en değerli insan kardeşimi ben bakıyordum.Vera,daha altı yaşındaydı.Minicikti.Anne ve babamı kaybettiğimda daha iki yaşındaydı.
Ölümlerinden sonra ayakta durmaya çalıştım.Okulu bıraktım ve hayatımı kardeşime adadım.Birlikte büyüdük.
Bugün Vera'ya söz vermiştim.Onu parka götürecektim.Ben giyinmeyi çok seven bir kişiliğe sahiptim.Süslü süslü giyinirdim,kıyafetlerimin açık olması beni rahatsız etmezdi.O yüzden kardeşimi de kendim gibi giydirip dışarı çıktık.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Lina'nın kıyafeti.)
Kardeşimle tek yaşıyordum.Akrabalarımın hepsi bizi bakmayı reddedip başka şehire taşınmışlardı.Teyzem bize para gönderiyordu ancak yıllardır onları görmüyordum.
Parka geldiğimizde koşa koşa salıncağa gitti.Bir süre onu salladıktan sonra kaydıraklara gitti.Bende banka oturup onu izliyordum.O kadar tatlı bir çocuktu ki kusursuzdu.Biblo kadar güzeldi.Bu hayatta onu kaybedersem bende ölürdüm.O yüzden üzerine çok titriyordum.
Yüzü asılmıştı biran.Bana doğru gelirken yavaşladı.Endişeyle kalktım.Ona doğru koşup yanına geldiğimde kollarıma doğru bayıldı.Çığlık çığlığa yardım isterken dünyam kararmıştı.Onun tek bir gözyaşına dünyaları yakardım ben.Şimdi bir kuş gibi kollarıma düşmüştü.
O sırada önümde simsiyah bir araba durdu.İçinden iri yarı,yaşının otuzlarda tahmin ettiğim,kaslı ve yakışıklı bir adam indi.Arkasındanda iki adam daha.
O kadar insan içinde kimse yanıma gelmezken bu adam yanıma gelmişti.
"Noldu?"
Soğuk ve kalın sesiyle sorduğu sorunun ardından içim ürpermişti.
"Lütfen yardım et.Kardeşim bayıldı.O benim bu hayattaki yaşama sebebim.Lütfen hastaneye götürelim." "Tamam sakin ol."
Kardeşimi kucaklayıp arabaya götürdü.Bende peşinden bindim.İçi çok geniş ve lüks bir arabaydı.
Öyle bir ağlıyordum ki başıma ağrıların girdiğini hissedebiliyordum.
Adını bile bilmediğim adam elini uzatıp gözyaşlarımı sildi.Şaşkınlıktan ne diyeceğimi bilemiyordum.Şuan tek odaklandığım kardeşimdi.
"Adını öğrenebilir miyim?" "Lina." "Kerem."
Gülümsedim.
"Çok teşekkür ederim Kerem." "Önemli değil."
Dışardan çok sert görünüyordu.Büyüleyici bir yakışıklıllığı vardı.
Hastaneye vardığımızda doktorlar kardeşimi muayene için götürmüşlerdi.Bende hastane koltuklarına oturmuş ağlıyordum.Kerem elinde su ile gelip bana uzattı.Titreyerek içmiştim.
