Bugün okulun ilk günü. Ne kadar klasik değil mi lise günü başlayan bir roman daha. Sanıyorum ki hiç şaşırmadınız. Size tavsiyem sabırla bana eşlik etmeniz. Pişman olmazsınız.
Bir sevgilim vardı,aslında çok yakın arkadaş olduğum birisiydi fakat 2 ay kadar deneyip olmadığına kanaat getirdik. Yada sadece bu kararı ben aldım. Anladığınız kadarıyla bu ilişkinin üzülen tarafı o oldu. Bende üzüldüm tabii ama ayrıldığımız için değil de kötü biri olup onu üzdügüm için. Ayrıntılara girmeyeceğim bu kadarına hakim olmanız çok yeterli. Size ayrıntılı bir şekilde 12. Sınıfın ilk gününü de anlatmayacağım ayrıca klasik bir okul ilk günüydü. Sınav senesi olduğu için aslında oldukça gerginlik vardı herkesin üstünde. Sınıflar değişmişti eski sınıf arkadaşlarından birkaç kişi vardı tanıdığım fakat yinede inanılmaz samimi olduğum söylenemezdi. Tanıdığım insanlardan çok uzak bir yerde oturuyordum ve onları görünce bir bakıma 4 tane erkeğin arasına oturmak istedim. Bence onlar da beni pek yanlarında istemediler ama yine de beni kırmadılar. O esnada aslında çok da muhabbetimizın olmadığı Enes ile sıra arkadaşı olmuştuk.Aramızın fena olduğu söylenemezdi. Günler geçiyordu ve sınıftan hala samimi olduğum kişiler yoktu. Çok azdı okulda da sosyal bir kişilik olduğum söylenemezdi açıkçası. Zaten hali hazırda çok sevdiğim ve iyi anlaştığım bir arkadaşım vardı farklı okullardaydık ama yinede buna rağmen 4 sene hiç birbirimizden kopmadık. Zaman geçtikçe Ahmet ile tanıştım. Başlarda çok soğuk gelen o insan bir anda en samimi olduğum kişi olmuştu. Zamanımızı birlikte geçiriyor okula birlikte geliyor eve birlikte dönüyorduk. O kadar iyi o kadar içten ve güzel kalpli bir insandı ki.
O gün en üst katında olduğum okulun alt katında bulunan kantine doğru gitmek için sınıftan çıktım kafamı kaldırdığımda onu gördüm klasik her kitap da geçen lisenin asi görünümlü yakışıklı yapılı kaslı hep siyah giyinen piercingli çocuğu. Gerçekten tam da Wattpad kitaplarından fırlamış gibiydi. Bu onu ilk görüşüm mu derseniz değildi. Önceki senelerde okula ilk geldiginde bir kez karşılaşmıştık ama hiç konuşmadık. Zaten öyle bir insanın benimle ne gibi bir muhabbeti olabilir ki. Başımı kaldırdığımda göz göze geldik bana bakıyordu ve bende ona. Gözlerimi hiç ayırmadan inat ile ona baktım. Bakmamın bir sebebi yoktu aslında sadece içimde ona karşı büyük bir önyargı vardı. Serseri kendini beğenmiş birisiydi ve ben öyle insanları hiç sevmezdim. Kasıntının tekiydi anlayacağınız. O kısa bakışmanın ardından kantine indim. Pek bir anlam bulamadım bana neden baktığına dair. Ama açıkçası pek de zorlamadım. Anlam yüklemeye değer bir bakisma oldugunu düşünmüyordum çünkü. Ta ki o günden sonra bu bakışmalar artana kadar. İşte o zaman benimde içime bir kurt düşmüştü ve sanki bu hiç hayra alamet değil gibiydi. Öyle olması mümkün mü?
