Sonunda dizüstü bilgisayarı diğer şeylerle birlikte çöp kutusuna attım. O zamandan beri birkaç saat geçti, bu yüzden her şeyi sakince düşünmek için biraz zamanım oldu. Dediğim gibi, oldukça tatmin ediciydi ve sonunda bunu anladığıma sevindim. Sonunda yapılacaklar listemden silebileceğimi veya kendimle yarım kalmış işleri çözebileceğimi hissediyorum. Bu muhtemelen Linda Watson adını ilk ve son kez yazacağım.
Normal bir üniversite hayatı yaşamaya geri döndüm, ancak ara sıra bazı insanları izliyor olabilirim çünkü kesinlikle eğlenceli ve ilginç.
Ama her zaman benim gibi kaç kişinin olduğunu merak edeceğim. Eminim benim gibi çok kişi vardır, çünkü birini öldürmeyi merak etmemde bana garip gelen bir şey yok. Ne yazık ki, bu insanların tam olarak hakkında konuşamayacakları bir şey, bu yüzden sanırım asla bilemeyeceğim. Eminim ki sorsanız bile herkes bu konuda yalan söylerdi. Ama bakkalda yanından geçerken sana bakan o kişinin seni öldürmenin nasıl bir şey olduğunu düşünüyor olabileceğini düşünmeden edemiyorsun. Yapabilseydim, onlara her şeyi anlatırdım, böylece kendileri karar versinler. Ama kim bilir, belki ben şanslıydım ve o kişi sensin. Aslında gerçekten, gerçekten öyle umuyorum..
_______________________________________
Sonuna kadar okuduğunuz için çok teşekkürler.
Umarım hoşunuza gitmiştir, yazım yanlışlarım yada hatalarım varsa kusura bakmayın.
İyi günler! ♡
ŞİMDİ OKUDUĞUN
yuri.chr
Short StoryーBu notu üzerinde kalp bulunan küçük bir tahta kutunun içinde bulduysanız, o zaman tebrikler! Muhtemelen bunu okuyan ilk kişisiniz. ドキドキ文芸部!
