Ένας έρωτας στο Άουσβιτς

Κεφάλαιο 1ο

Άνοιξη 1940.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με ένα πραγματικά κεφάλι πιο βαρύ και από ελέφαντα.

Χτες πήγαμε στο τραπέζι που είχε η κυρία Έλεν, για να γιορτάσουμε υποτίθεται την σωστή σειρά που τώρα θα έπαιρναν τα πράγματα και για την νέα κοινωνική τάξη.

Όλοι σήκωναν ποτήρια άλλωτε λέγαν "ζήτω η Γερμανία" ή "ζήτω οι ναζί" και "ζήτω στον νέο μας σωτήρα Αδόλφο Χίτλερ"

Σωτήρας.

ΧΑ! Ας γελάσω...

Α! Παραλίγο να το ξεχάσω. Δεν σας συστήθηκα.

Εγώ είμαι η Σαμπρίνα Rudolf. 17 χρονών και όπως καταλαβαίνετε μέλος μιας Ναζιστικής οικογένειας. Κάτι το οποίο στα αλήθεια δεν θα ήθελα να ήμουν.

Ο πατέρας μου ο Jonas, Γερμανός, φανατικός Ναζί και στρατιώτης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Είναι περήφανος για το αξίωμά του και λέει πως θα σκότωνε για να γίνει έστω και για μια μέρα το δεξί χέρι του Χίτλερ...

Ο αδερφός μου, ο Ροδόλφος. 3 χρόνια μεγαλύτερος από μένα και έχοντας την ίδια σχέση με τον μπαμπά. Δηλαδή τον βοηθάει στα λιμάνια και είναι και αυτός στρατιώτης. Υπερήφανος και κυριολεκτικά αλαζόνας. Του αρέσει να τα έχει όλα στο πιάτο.

Η μαμά μου. Η Μαρία. Είναι μια από τις πιο γλυκές μητέρες στον κόσμο. Και καλός άνθρωπος. Δεν είναι με το μέρος των Ναζί και ούτε με του μπαμπά, ούτε με του αδερφού μου. Εφόσον οι Γερμανοί καταπάτησαν την Θεσσαλονίκη και μετακομίσαμε εδώ ο μπαμπάς με τον Ροδόλφο άλλαξαν στάση απέναντι στους συνανθρώπους μας και εκείνη θέλει να χωρίσει τον πατέρα μου.

Δεν την αδικώ. Και εγώ το ίδιο θα ήθελα. Αλλά δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Αν επιλέξει να τον χωρίσει θα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή της και την δική μου. Αν πάλι όχι, θα κινδυνεύουμε από τον φόβο μας μήπως και μας φέρουν εδώ κάποιους για εκτέλεση, όπως μου είπε ο Ροδόλφος κάποτε πως γινόταν. Η μαμά μου κόντεψε να πνιγεί όταν το άκουσε...

Σκέτη φρίκη.

Όσο για μένα. Ε τι να πω. Ζούσα όλη μου την ζωή στο Νταχάου, μια πόλη λίγο έξω από το Μόναχο. Ύστερα τα ΣΣ έστειλαν ένα ένταλμα στον πατέρα μου ότι θα έπρεπε να μετακομίσουμε στη Θεσσαλονίκη γιατί χρειάζονταν στρατιωτικό δυναμικό.

Και ο μπαμπάς μου άλλο που αρνήθηκε.

Μόλις το έμαθε άρχισε να χορεύει πάνω στα τραπέζια και να ρίχνει χαρτοπετσέτες φαγητού παντού φωνάζοντας " Ζήτω der Führer", ναζιστικά συνθήματα κλπ.