Dökülen Yalanlar

~Bölüm 2:Geçmişin İzleri~

Keyifli okumalar dilerim♡♡

Geçmişinden saklanamazsın,ancak... geçmişinden korkmalısın...

Nefesimi içime çekerek az önceki sesin kimin olduğunu çözmeye çalışıyordum.Sahiden az önce ne olduda ben öylece kaldım?

Nefesi sıcak çikolata gibi kokuyordu.Açıkçası kokusu beni çok huzurlu etmişti.

Kendisini benden çekerek geriye doğru gittiğinde arkamı döndüğüm anda orada kimse yoktu.Az önce rüya mı gordum? Yoksa bana mı öyle geliyor?

Biri kolunu benim omzuma attığında önüme döndüm ve Maddox'un garip bakışlarından biriyle karşılaştım.Maddox neden bana garip bakışını atıyordu.Az önce olanlar gerçekten olmuşmuydu?

Tabikide bu bakışına anlam veremediğim için sessizliği bölen ben oldum."Neden bana öyle bakıyorsun hatta bakıyorsunuz?"Bunu söylicegimi önceden tahmin etmişler gibi "Az önce olanlar gerçekti Mira..." diyen Drewin sigarasının son dumanını içine çekerek ufledigini gordum.O zaman gerçekten olduysa neden o kişi şuan bura da yok?Toz olup uçmadı ya...

"N-ne?O zaman ortalıkta neden yok?"Evet bunu söyledim çünkü bi anda ortalıktan gitmesinin mantıklı bir açıklaması yoktu.

"Sence?"Nerden bilim sihirli güçlerimi varda böyle toz olup uçtu?

Ona sinir bozucu bir bakış atarak arkama yaslandım ve hafif ılık esen rüzgarı içime çektim.Anca böyle düşünebilirdim.O kişi kimdi ve benden ne istiyordu.Aklima tek bir şey geldi.Dusunmek istiyordum ama düşünemiyordum.Kafam çok karışıktı içimde huzursuz bir şey vardı.Ailemi öldürenlerle alakası var mıydı?Yoksa benimle dalga mı geçiyorlardı?

Bunu düşücektim ki telefonumun hafif hareketlenmesiyle telefonu elime alıp bakmaya basladim.Arayan annemdi ve 10 kez cevapsız arama vardi.Onlara söylemeden okula gelmiştim ve beni merak ettiklerini aramalarından anladım.

Hızlıca telefonun aramasına cevap verip telefonu kulağıma götürdüm."Efendim anne?"Annemin nefesini dışarıya verdiğini telefondan duyabiliyordum."Nerdesin sen?Neden o telefonlara bakilmiyor?Bizi meraklandiracak misin her seferde?"Annemin sinirli sesini telefondan duyabiliyordum.Beni çok merak etmişlerdi.Haberlerde çocukları kaçıran çocuklar olur ya annemler beni kaçırırlar diye ölesiye korkuyorlardı ve benim onlara sürekli nerede olduğumu ve kiminle olduğumu haber vermem gerekiyordu.

Havanın oksijenini içime çekerek derin nefes verdiğimde"İyiyim anne.Sabah geç kalktığım için apar topar hazırlanmam gerekiyordu.Sizinde uyuduğunuzu görün..." Annem sözümü keserek "Okula geldiğinde neden aramadın peki?İlla bizi okula mı getirtceksin.Bundan sonra eve erken gelip ödevlerini yapıp erken uyicaksin.İtiraz istemiyorum bundan sonra böyle.Sen ister kabul et ister etme.Eve geldiğinde bu konuyu konusucaz."Ve annemin telefonu yüzüme kapatmasıyla arama sonlandı.Annem çok garip bir kadındı.Annemin gerçek annem olmadığını 12 yaşında öğrenmiştim.Gercek annemin beni bırakıp gittiğini ve ortalardan kaybolduğunu...Açıkçası şuan mutluyum ama huzursuzum.Beni büyüten annemlerin çocukları olmadıkları için beni kendi öz evlâdı gibi seviyorlardı.Hatta kendi çocukları doğarsa beni birakirlarmi diye dusundugumde olmustu.Ama annem "Seni cocugumuz da olsa birakmicaz." demesini aklıma getiriyordum.Surekli hep böyleydi annemler asla beni birakmiyorlardi.Sanki hâlâ 7 yaşında kızmışım gibi hissediyordum.Gerci hâlâ da böyle.Annemler sırf gelecekte benim psikolojimi etkilemesin diye bunu erkenden söyleme kararı almıştı.Ve o zamanlar derslerimin pek iyi olduğu söylenemezdi.Bunu söyledikten sonra okula gidemediğim haftalarca psikatrise gittiğim zamanlar bile olmuştu.Hâlâ o günleri hatırladıkca kendimi iyi hissettiğim söylenemezdi.Acikcasi bunu iyikide erkenden söyledikleri için mutluyum.Ne zaman erken söylersen o zaman senin için iyi olur.Bunu söylediklerinden sonra bir kaç gün evde yabancı gibi hissetseler en sonunda her şey düzelmişti ve eski ben yine geri dönmüştü.