Dökülen Yalanlar

~Bölüm 4:Sırlar~

Keyifli okumalar dilerim♡♡

Sizden sır saklayanlar var mı?

Biyolojik annemden gelen mektubu okumamamdan 1 hafta geçmişti.Annem bu 1 hafta içerisinde okul müdürümle konuşup, iyi olmadığımı söylemişti.Maddoxlar bana hocaların derstte tuttuğu notları atıp,hem de iyi olup olmadığımı soruyorlardı.Hasta değildim.Ama annem moralimin bozuk olduğunu ďüşünerek kendisine böyle inandırmaya çalışmıştı.Açıkçası benimde okula gidesim yoktu.Bu bir hafta odamdan dışarı çıkmamış, penceremdeki boğaz manzarayı seyredip düşünmeye çalışıyordum.Düşünmek iyi geldi mi peki?Hayır.

Üstümü değiştiriyordum.Birazdan yemek masasına oturacaktık.Bizim aile geleneğimiz buydu.Birimiz acil bir işi olmadığı zaman evde hep beraber yemek yiyorduk.Aynı anda...

Tam 1 hafta dolmamıştı.Annemle mektup olayından sonra hiç konuşmamıştık.Annem ve babama çok sinirliydim.Evet herşeyden haberim vardı.Ama mektup olayından hiç bahsetmemişlerdi.Annem yinede benle konuşmaya çalışsa da ben konuşmak istemiyordum.

Şimdi yine yemek masasındaydık.

Masaya oturduğumda en son gelenin ben olduğumu anladım.Babamı çok göremiyordum işleri çok yoğundu.Maddi olarak iyiydik.Babamın iş yeri çok iyiydi.Babamın kendisinin şirketi vardı.Annem de evimize 2 tane hizmetçi tutmuştu.Annem sırf yalnız kalmim diye mesleğinden vazgeçmişti.Belkide bir süre sonra tekrardan işine dönür.Herneyse ne diyorum ben Mira.Sonuçta onlarla konuşmuyorum.

Annem geç gelmeme sinirlenmiş bir hali vardı.Kaşlarını çatıp bana baktı."Neden geç kaldın?"Sessiz kaldım.En sonunda annem elini masaya vurup kötü bakışlar attı."Mira soruma cevap ver?"Anneme cevap vermiyordum.Annem masadan kalkarken odaya gideceğini düşünmüştüm.Fakat önümdeki gölgeye baktığımda karşımdakinin annem olduğunu anladım.Kafamı kaldırmamıştım.Annem de eğilmemişti.Ama benim saçımı tutarak kafamı yukarıya kaldırmıştı."Yüzüme bak!"Zaten kafamı kaldırdın başka nereye bakıcam!

Bir şey söylememiştim.Annem bir şeyler düşünüyordu.Babamda bana hayretle bakıyordu.Yani ona bakmasamda tahmin edebiliyordum.Annem saçımı iyice çekince anneme ķaşlarımı çatmış sinirle bakıyordum."Sorularıma cevap vereceksin!"Hadi ya bende burada uyuruz zannediyordum.

"Geç uyandım."Bu yalanla dünya şampiyonu olursun.

Annem baktı ve evin içindeki kahkasıyla bütün salonu inletti.Annemden korkulur ya.Bu ne be!İçinden canavar çıktı resmen.Yani gerçi ben bu hallerine alışığım.Sonuçta bu tavrını sadece bugün değil.Her zamanda değil.Arada damarına basdıkça yapıyordu.Babam bile korkutucu olmasına rağmen.Annemden üstün olamazdı.Ne boş yaptın sende Mira.

Annem kahkasının ardından yüzü tekrardan ciddileşti.Bu sefer ne olduğunu anlamadan annem saçımı çekiştire çekiştire salonun çaprazındaki aynada beni göstertmeye çalışıyordu.

"Kendine şunu sordun mu Mira?Ben kimim diye?Sormadıysan sorsana neden bu haldeyim diye?"Biraz durdu ve buruk gülümsemeyle aynadaki kendime baktı "Dur ben söyleyeyim."Yaklaştı ve "Yalanlarla yutturduğun insanlar bir gün seni azap eder."Deyip gitti.Bunun için mi benim saçımı yolup buraya getirttiniz?Gerçi siz değil annem getirtti.Aslında aynaya baktımda hiç fena değilmişim.Tamam sende iyice cıvıdın.

Aynalardan korkuyordum ama bazen aynalar beni kendimle yüzleştiriyorlardı.Aynı zamanda bana ders veriyordu.Ne saçma diceksiniz ama benim düşüncem bu.Hiç aynaya bakıpta düşündüğünüz oldu mu?Ben korktuğum için aynaya bakmıyorum.

Annemle tekrardan yemek masasına döndüğümüzde masaya oturup yemeğimi
iştahsız bir şekilde yedim.Annem babamla iş üzerinde konuşuyordu.Babam annemle rahat konuşabiliyordu.Ama benim onlara saygılı olmam gerekiyordu.