Keyifli okumalar dilerim♡♡
Kendinizi dağılmış hissediyor musunuz?Yada darmaduman...
Lucas'ın bayılmasının ardından 1 saat geçmişti.Annemlerle birlikte doktara gitmek yerine doktoru çağırmıştık.Bu hep böyleydi.Annem sürekli doktorların işine geldiği için bizi yanına çağırdığı gibi şeyler söylüyordu.Onların ayağına gitmek yerine onlar bizim ayağımıza gelsinmişmiş.
Doktor gelip baktıktan sonra Lucas'ın uzun süre boyunca açlıktan bir şey yemediğini duyunca üzüldüm.Hakediyorsun Maria!Sabah hiç bir şey yemeyip giden sen, şimdi çocuğun bu durumuna üzülmek dışında başka bir his besleyezsin!
Lucas'ın yanında bekliyordum.Çünkü neden olmasın?Benim cezamda bu.
Kapının çalmasıyla o yöne doğru döndüm.Kapının yavaşça açılmasıyla evdeki hizmetçi lerden biri yanıma doğru gelerek "Size birisi bunu göndermiş.İsmi yazmıyordu." Kağıdı göz gezdirirken bunun Rose'nin yazmış olduğunu kağıdın yazı tipinden anladım.
"Tamam teşekkürler.Siz gidebilirsiniz."
"Rica ederim.İyi günler efendim."
"Size de iyi günler.Ve iyi akşamlar. "
Evet akşam olmuştu ve ben hâlâ Lucas'ın başında bekçi gibi bekliyordum.Yani ehehe biraz fazla abartmış olabilirim.
©©©®®©®®©©©
Uyandığımda hâlâ gece yarısı olduğunu farkettim.Boğazım kurumuştu.Ne ara uyuduğum dan bile haberim yoktu.
Gözlerimi kırpıştırdığımda Lucas'ın hâlâ yatağında olduğunu görmemle nefesimi verdim.
Nedense kapının aralıklı tarafından birazcıkta olsun ışık geliyordu.Alt kattan sesler geliyordu.Hatta kavga sesleri.Ama seslerini yükseltmemek amacıyla kısık şekilde kavga edişleri...
Yerimden doğrulup kalktığımda başımın birazcık dönmesine alışkın bir halde kafamı toparlamaya çalışıyordum.
Üstüme bir hırka geçirip alt kata doğru merdivenlerden inerken seslerin hiddetleşerek arttığını gördüm.
Bu ses salondan geliyordu.Ne annemin ne babamın odasından.Peki neden bu saatte?
Aşağı salona indiğinde bir kaç çift gözle karşılaştım.Bidakika doğru mu görüyorum.Rose Hanımın burada ne işi var?Hem de bu saatte!
Gözlerime inanamıyprmuş gibi kırpıştırarark tekrardan açtım.Ahh bunlar rüya değil.
Annemle babam kaşları çatık bir şekilde bize bakıyordu.Yerde duran çiçeklere baktım.Ama bidakika, bu kişinin Rose Hanım olduğunu nerden bildiler?
Annemlere garip şekilde bakıyordum.Onlarda aynı şekilde bana.Sanki aramızda kan davası var zannetçek.Bu işin sonu hayırla bitsin.Başka bir şey demiyorum!
Rose Hanım "Sizin konuşacak başka konularınız vardır. " diyerek ayağa kalktı. Off gene ne oldu.
Üstümü toparlayıp başımla selam verdikten sonra kadın nihayet gitmişti.
Annem bana bakıp "Bu çiçeği ne zaman ve ne ara gönderdi?" Anneme göz devirip baktığımda sinirden bağırıp "Ceza istemiyorsan söylediklerime cevap ver! "
"Ta-m-am! "
Annem gülümseyip bana "aferin,akıllanmışsın." dedi.Görende deliyiz zannetçek.
"Bugün, oldu mu? "
"Biraz daha sakin olursan neden olmasın."
Tam bir şey diyeceğim sırada kapının tıklatılmasıyla annemin açması bir oldu.Farklı kişiler daha geldi ,ama ben gene de utanıyordum.
Tam gideceğim sırada birisine çarpmamak bir oldu.
Off ama gerçekten yeter yaa!
...
Bölüm bu kadardı a dostlar.Yine üşengeçlikten ve halsizlik ten can sıkıntısıntısdan bölümü geç yayınlamış oldum.
Herneyse canlar sizleri seviyorum.Hepinize kucak dolusu sevgiler♡♡
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dökülen Yalanlar
किशोर उपन्यासZorlukları karşılamanın iki yolu vardır,ya zorlukları değiştirirsiniz ya da zorlukları çözmek için kendinizi. ~Phyllis Bottome Bazen hayat istemediğimiz yerlere çıkabilir,bazend...
