SPREADING THE LIES (Arcajedo series #1)

Chapter 12

   
                           Chapter 12
                               Vomit

After the arguement. I was left dumbfounded because of his last words before he walked out. I don't understand this man, so frustrating. Naghihintay lang akong mapatunayan ko sa kanya na hindi ako buntis.

"Bakit ko siya ipagdamot?" Parang tangang tanong ko sa sarili ko.

I spend many hours thinking about him. He obviously make me confused. Kung saan saan ako humiga at iniisip ang mga sinabi niya.

Napatayo ako ng tawagin ako ni Manang dahil kakain na for dinner. Tatanggi sana ako pero nalaman kong nag-luto si kajik ng carbonara. Akala ko tatanong si Manang kung okay na ba ako pero hindi, hinimas niya lang ang balikat ko.

When we reached at the dirty kitchen, some maids are looking at me. Mukhang nag-alala rin. Madami ba akong inabala kanina? As expected, nakaupo si kajik sa gitna at seryosong nakatingin sa niluto niya. Andaming mga pagkain sa lamesa, ewan ko lang kung mauubos nila 'yan kapag hindi maubos ng amo nila. Sabagay, pwede namang ireheat o ipakain sa mga aso.

Kumain kaming dalawa, paminsan-minsan ko siyang tinignan. May sinabi siya pero hindi ko maintindihan kaya hindi nalang ako nagsalita.

Tumulong ako sa pagligpit ng pagkain. Nilagay ko ang mga pinagkainan namin sa lababo saka pumunta sa itaas ng walang paalam.

I didn't see him when I clean the table. Bigla siyang lumabas e.

Pumunta ako sa banyo at diretsong nag- half bath. Pakiramdam ko, ang baho baho ko. Sinuot ko lang ang simpleng white dress na sleeveless. Ang smooth ng tela.

Tinignan ko ang cellphone. Sabog na ang mga missed calls at mga message sa cp ko. Hindi ko napansin na tumawag at nag-text Pala ang mga kaibigan ko.

Seven:

Bakla

Danielle:

We are very worried here, please tell us your doing fine.

Seven:

Sorry. Hindi namin dapat sinabi yon.

Mira:

Klein, manang already told me you both arrived at the mansion na. 

12 missed calls
4 unread messages

I texted them back and apologize why I didn't chat them at the right time. I supposed the time they chat me is the time I argue with Kajik. 

Kinusot-kusot ko ang aking mga mata. I feel so sleepy. Dahil antok na antok ako ay inilapag ko ang cellphone sa maliit na lamesa at humiga. Tinakpan ko pa ang sarili gamit ang kumot. 

Nagising akong nakahiga sa kama ng mag-isa. Bumangon ako pero sa hindi inasahan naramdaman ay biglang sumakit ang aking sikmura. I closed my eyes in pain, shit! Why did I feel likes this?

Tinakpan ko ang aking bibig at tumakbong pumunta sa CR.

Ni hindi ko pinansin ang paglakas ng pagbukas ko sa pinto. I kneel Infront of the bowl and vomit. Sumuka ako ng sobra at napaluha.

"Klein!" I heard Kajik's voice who is already on my back.

Bago siya lumapit sa akin ay lumabas siya sa kwarto at tinawag si manang.

"A-are you fine? Are you okay? Where does it hurt?" Sunod sunod niyang tanong at parang hindi mapakali.

I didn't bother to look at him nor answer his questions.

"K-kajik." Walang lakas na sabi ko.

Umuubo-ubo pa ako. Sa tingin ko ay nasuka ko lahat ng kinain kagabi.