မဂ်လာနံနက်ခင်းပါကိုမင်းခန့်။
အေးလာထိုင်။
မောင်အဲ့တာဘယ်သူလဲ။
မင်းကိုငါ့ကိုအဲ့လိုမခေါ်နဲ့လို့ပြောထားတယ်မဟုတ်ဘူးလားမြတ်ယမင်း။
မောင်ကလဲ။
မြတ်ယမင်း။
မြတ်ယမင်းဆိုကမြို့အုပ်မင်းနဲ့မိဘခြင်းသဘောတူထားတဲ့မိန်းကလေးပါ၊သူကလှပေမဲ့လဲ၊မိဘကချမ်းသာပြီး၊အသိုင်းအဝိုင်းကြီးထဲကမို့လဲ၊မောက်မာပြီးကြမ်းတမ်းတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ။
သူကရှင်းသန့်တဲ့၊
ငါ့စာရေး။
အော်၊အေးကွယ်ကောင်လေးမဂ်လာပါ။
ဟုတ်ကဲ့မဂ်လာပါမမြတ်ယမင်း။
ဟာ!ငါပြောရအုန်းမယ်မင်းအနေနဲ့ငါ့ကိုမြတ်ယမင်းလို့မခေါ်သင့်ဘူး၊နင်ကမောင့်ရဲ့အော်!မင်းခန့်ရဲ့စာရေးဆိုတော့အလုပ်သမားပဲပေါ့၊အဲ့တာဆိုတော့ငါ့ကိုမမလေးလို့ခေါ်ကြားလား။
ဟုတ်ကဲ့မမလေး။
မြတ်ယမင်း၊မင်းဘာပြောလိုက်တာလဲ၊
ဒါမင်းပြောချင်တိုင်းပြောလို့ရတဲ့လူမဟုတ်ဘူး
သူကငါ့စာရေးသူ့ကိုငါပိုင်တယ်၊
ငါကလွဲလို့ဘယ်သူမှသူ့ကိုအမိန့်မပေးရဘူး။
မောင်!မြတ်ကိုသူ့အတွက်နဲ့အဲ့လိုပြောစရာမလိုပါဘူး။
မင်းကိုရည်ရွယ်ပြီးပြောတာလည်းမဟုတ်ဘူး၊
သူကငါ့အပိုင်ဆိုတာသိအောင်လို့ပြောတာ။
တကယ်စိတ်ပြတ်စရာပဲ။
ရှင်းသန့်လာထိုင်။
ဟုတ်။
မောင်!ဘာလို့သူ့ကိုလာထိုင်ခိုင်းတာလဲ။
အဲ့တာငါ့သဘောလေ။
ဘာလဲမြတ်ကစာရေးတစ်ယောက်နဲ့အတူတူနံနက်စာစားရမှာလား၊
အားမဖြစ်နိုင်တာ။
စာရေးတစ်ယောက်နဲ့အတူတူစားတာမင်းဘာဖြစ်သွားလို့လဲ။
မြတ်အဆင့်အတန်းနဲ့အဲ့လိုကောင်နဲ့အတူစားရမှာလားမစားနိုင်ပြဘူး၊
ထွီး!
ဟာ!မြတ်ယမင်းမင်းမက်ရိုင်းလှချည်လား
သွားငါ့အိမ်ကအခုထွက်သွား။
