Μένω ολομόναχη σ' ένα σπίτι.
Όταν πρωτοήρθα διακόσμησα αυτό το μέρος με όνειρα κι ελπίδες
θέλοντας να το γεμίσω.
Να το κάνω ολόδικό μου,
για να αφεθώ στο μικρό μου ιδιωτικό ήσυχο, μαύρο διάστημα.
Μακριά από κινδύνους και κραδασμούς.
Όμως αναρωτιέμαι πώς θα ήταν άραγε μαζί με πρόσωπα αυτοί οι χώροι.
Αλλιώτικοι.
Ήθελα πάντα να έχω το δικό μου σπίτι.
Να γαληνεύω με την ασφάλεια
και τη θαλπωρή του.
Τώρα που βρήκα την ηρεμία μου το μυαλό μου παράγει τις πιο δυνατές σκέψεις.
Σα να υπάρχει εκεί φασαρία.
Δεν κατάφερα να επισφραγίσω αυτήν την υπόσχεση στον εαυτό μου.
Τελικά το σπίτι με άλλαξε προτού προλάβω να το μεταμορφώσω.
Με αιφνιδίασε.
Δεν είμαι παντελώς ευπρόσδεκτη εδώ.
Είμαι συμβιβασμένη στην ασχήμια της καθημερινότητας.
Τώρα οι τοίχοι γελούν μαζί μου, με περιπαίζουν σα να μου υπενθυμίζουν την πραγματικότητα που δεν ήθελα να δεχτώ.
Αποξενωμένη και φυλακισμένη σε ένα κουτί.
Χάνεται το βλέμμα μου σε αυτό το ουδέτερο άσπρο χρώμα
που δε μου επιτρέπουν να βάψω. Αλλά ακόμη κι αν το καλύψω ξεφλουδίζεται η υφή
κι εμφανίζεται πάλι η χαώδης εικόνα μπροστά μου,
γύρω μου σαν ξημερώσει. Ζαλίζομαι.
Πρέπει να διαφύγω,
ίσως υπάρχει κάποιος τρόπος.
