Τα συναισθήματα και οι σκέψεις ενός μπαμπουίνου.

Γιατί ζω;

Μερικές φορές ξεχνάω τον πραγματικό ρόλο που δεν είχα δώσει τέλος στην ζωή μου εκείνη την καλοκαιρινή μέρα του Αυγούστου.

Ζω, όχι επειδή θέλω να ζω, αλά επειδή δεν θέλω να μεταφέρω ένα μέρος του πόνου που κουβαλάω στα άτομα που με νοιάζονται. Είτε κοντινά, είτε μακρινά, είτε άτομα άγνωστα για εμένα πλέον.

Ζω για τον μικρό μου αδελφό που ακόμα είναι πολύ αγνός για τον κόσμο αυτό και για την αδελφή μου όπου διαφωνούμε συχνά για πολλά, στην τελική ήταν το μόνο άτομο που άφησα να δει έστω και για λίγο το σκοτάδι που κρύβω μέσα μου.

Ζω για τον πατέρα μου, όπου ακόμα και αν δεν ήταν ποτέ παρόν και αντιμετωπίζει θέματα με τους εθισμούς του, ποτέ μου δεν μπόρεσα και ούτε θα μπορέσω να τον μισήσω.

Ζω για την μητέρα μου όπου όσο και αν με νευριάζει και με τυραννά, πάντα θα την αγαπάω, θα την σέβομαι, θα την νοιάζομαι και θα είμαι ευγνώμων για ότι μπόρεσε να μας δώσει, ενώ δεν είχε τίποτα.

Ζω για τους γονείς μου που παρόλο που το παιδί τους, τους είπε ότι θέλει να πεθάνει αυτοί πάλι δεν το κατάλαβαν. Όμως και πάλι τους δικαιολόγησε, διότι ήξερε την νοοτροπία του κόσμου στον όποιον μεγάλωσαν.

Για την μικρή εγώ, όπου όσες φορές και αν έφτασε στα όρια της και δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει, τα κατάφερνε.

Για όλα τα άτομα που δε πρόλαβα να γνωρίσω και όλες τις εμπειρίες που δεν πρόλαβα να ζήσω.

Για κάθε μικρό πράγμα που δίνει νόημα στην μικρή μας ζωή. Όπως τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν στο πρόσωπο σου, γιατί ξέχασες να πάρεις ομπρέλα. Όπου όσο και αν σου προκαλούν εκνευρισμό και αρχίζεις να νιώθεις το κρύο σε κάθε άκρη του σώματος σου, εσωτερικά, νιώθεις την γαλήνη που έψαχνες για μέρες. Νιώθεις πως ακόμα είσαι ζωντανός.

Για κάθε μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο που περιλαμβάνει η εμπειρία που ονομάζουμε «ζωή».