Τα συναισθήματα και οι σκέψεις ενός μπαμπουίνου.

Φιλίες

Τα τελευταία χρόνια η ψυχολογία μου το έχει δει «χρηματιστήριο».
Εκεί που πιστεύω ότι όλα είναι καλά, σε μια στιγμή δεν είναι τίποτα καλά.

Δυστηχώς και ένα παιδί από την παρέα περνάει μια δύσκολη φάση και η ψυχολογία του επίσης δεν είναι στην καλύτερη της. Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί το αναφέρω. Γενικά είμαι πλέον αρκετά ανοιχτή στην κατάσταση της ψυχικής μου υγείας, ειδικά όταν αρχίζει να με επηρεάζει και σωματικά. Παρόλο που ακόμα δεν μπορώ να είμαι πλήρως ανοιχτή, κάνω αστεία για αυτήν την κατάσταση, καθώς είναι ένας λιγότερος επώδυνος τρόπος να ανοιχτώ.

Οι φίλες μου γνωρίζουν για αυτό το θέμα, αλλά καμία δεν φάνηκε ή τουλάχιστον εγώ δεν κατάλαβα να ενδιαφέρονται για εμένα. Όμως, για εκείνον τον φίλο μας, η μια από αυτές περνάει χρόνο μαζί του, του μιλάει, κάθεται μαζί του επειδή δεν θέλει να τον αφήσει μόνο του.

Μπορεί να ακούγεται πολύ εγωιστικό το ξέρω. Δεν με πειράζει που κανείς δεν κάνει κάτι παρόμοιο και για εμένα. Έχω συνηθίσει πλέον να μαζεύω τα κομμάτια μου και μόνη μου, με τον χρόνο μου. Απλά χαίρομαι και ζηλεύω λίγο ταυτόχρονα όπου τουλάχιστον εκείνο το άτομο έχει κάποιον όπου μπορεί να βασιστεί, χωρίς να ζητήσει βοήθεια. Εγώ δεν το είχα ποτέ μου. Όσο και αν πνιγομουν, όσο και αν φώναζα βοήθεια, δεν ήρθε ποτέ καμία βοήθεια. Και η στεριά φάνταζε κάθε φορά ακόμα πιο μακριά.