Fake // Bankzitters

Robbie

En als je denkt dat het niet erger kan, krijg je ook nog eens een paniekerige Lieke aan de lijn die zegt dat Raoul weg is. Gewoon weg. Verdwenen. Vermist.

Dus daar zit ik dan. In de auto op weg naar Lieke. Emotieloos. Ik weet niet meer wat ik moet voelen. De afgelopen weken waren kut. Nog steeds. Maar mijn gevoel is gedoofd. Als een kaars die op is gebrand.

~

"Ik weet niet waar hij is. Toen ik wakker werd, was hij weg." Huilt Lieke. Ik en Carolijn, die nog steeds bij Raoul en Lieke verbleef, proberen haar te troosten. "En nu, nu is hij al uren weg. Wie weet is hij vermoord.." Die zin komt hard bij me binnen. Nee, dat kan niet. Raoul past altijd op. Die komt echt niet in zulke situaties terecht..

Toch?

~

De andere jongens zijn inmiddels ook hier. Behalve Matthy.. Dat breekt me. Maar goed, eerst Raoul terughalen. Levend.

~

Een hele dag hebben we gezocht. Nagedacht over waar hij kon zijn. De hele omgeving doorzocht. Zijn zelfs door heel Utrecht gegaan om hem te zoeken. Wie weet was hij naar het Bankzitters kantoor gegaan. Maar geen spoor van Raoul.

~

En ook de volgende ochtend is er nog steeds geen teken van hem. De politie is inmiddels ingeschakeld en we zijn opnieuw begonnen met zoeken. Maar voor nu nog geen resultaat.

Als we even binnen zitten om een plan te bespreken, lichtten Lieke haar ogen ineens op. "Het park!" Roept ze uit. "Park?" Milo klinkt vragend. "Ja, hij gaat de laatste dagen vaak naar het park om zijn hoofd leeg te maken. Misschien is hij daar!" Meteen staat ze op om weg te gaan. "Wacht, ik ga mee!" Roep ik uit. Als hij daar is, wil ik hem meteen zien. Hem vertellen hoe bang we waren. Hem in mijn armen sluiten, ookal is hij veel groter dan ik. Ik wil hem gewoon zien.

En dus gaan Lieke en ik op pad. De rest gaat de omgeving nog een keer doorzoeken. Hopelijk vinden we hem..

In het park splitsen we op. Of dat het beste plan is? Geen idee. Lieke gaat lopen over van die paadjes, terwijl ik bij het water ga kijken. Misschien zit hij daar gewoon op een bankje te genieten van de rust.

Voor zover ik kan kijken, zie ik hem nog niet. Ik baal ervan. Voor even had ik zoveel hoop dat ik hem hier zou vinden. Dat hij verbaasd zou zijn dat we hem zochten, maar ons daarna zou verzekeren dat hij altijd uit zou kijken voor mensen met slechte bedoelingen.

Mijn energie is weg. Ik ben moe. Door alle stress van de afgelopen tijd heb ik niet kunnen slapen. Om even uit te rusten, ga ik op een bankje zitten. In mijn ooghoek zie ik iets glinsteren. Het trekt mijn aandacht. En dus loop ik ernaartoe. Een iPhone? Hoe langer ik de telefoon bekijk, hoe meer ik het herken. En als ik de telefoon probeer te ontgrendelen, wordt mijn voorgevoel de waarheid. Het is de telefoon van hem. Van Raoul.

Het duurt niet lang voor iets anders mijn aandacht trekt. Er drijft iets in het water. Ik focus me erop. En dan schreeuw ik het uit.

Hoe graag ik ook wil wegkijken, het lukt me niet. Mijn blik staat strak op het lichaam in het water. De rest eromheen vervaagt. Alleen hij en ik. Want ik weet het al. Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden.

Half heb ik door dat er iemand naast me komt zitten. Gezien de snikken die ik hoor, zal het Lieke zijn die ook al doorheeft wat er aan de hand is.

"Dit kan niet. Dit kan echt niet.."