Fake // Bankzitters

Koen

Na heel lang twijfelen, besloot ik om langs Milo te gaan. Ik moest van mezelf. Onze vriendschap mocht niet kapot gaan. En dus ging ik, met de grootste angst om aangereden te worden, op weg naar Utrecht.

Zijn vriendin deed open. Ze vertelde me dat hij op zijn kamer was. Er al dagenlang bijna niet uit kwam. Ik had het met hem te doen. Nog steeds.

Na één keer kloppen, deed ik de deur open. Daar lag hij. In zijn bed. Hij zag er zo kwetsbaar uit en had enorme wallen onder zijn ogen. Ook hij had een slaapprobleem.

Zijn blik was vreemd op mij gericht. Het was alsof hij iemand anders zag en niet mij. Alsof hij pas na een paar seconden door had dat het Koen was die in de deuropening stond.

Er was een afstand tussen ons. Allebei hadden we ons eigen verwerkingsproces en het voelde raar om in die van de ander te komen. Toch bleef ik bij mijn keuze om langs hem te gaan. Ik had hem nodig.

"Hey maatje.." Had ik twijfelend gezegd. Iets in zijn blik en houding veranderde. Hij stond op, liep naar me toe en nam me in zijn armen. De afstand was verdwenen.

Minutenlang hebben we zo gestaan. Gewoon in elkaars armen. Zonder woorden. Alleen maar het vertrouwde gevoel.

Zonder dat ik het doorhad, huilde ik. Hij ook. Samen huilden we. Van verdriet, van het fijne gevoel van samen zijn, van alles. Hij begreep mij zonder dat er woorden nodig waren. En andersom begreep ik hem net zo goed. We deelden ons gevoel.

"Gaat het?" Was Milo de eerst die wat zei. Ik knikte. Het ging. Voor zover het goed kon gaan in deze tijd. Hij had precies hetzelfde, vertelde hij. We hebben veel gepraat. Over hoe we ons voelden, de problemen met het slapen, de drie jongens die ons steeds komen opzoeken in onze dromen, onze angsten en nog veel meer. Het was fijn om een luisterend oor te hebben. Iemand die echt begreep hoe ik me voelde. Puur omdat hij het ook voelde. Alles draaide die dag om gevoel.

~

We zijn nu alweer een maand verder. Een maand sinds we elkaar weer hadden gesproken. Een maand sinds ik hem heb opgezocht. En al bijna drie maanden sinds Matthy weg is. Niet veel later Raoul en nog diezelfde dag dat ook Robbie in het water lag.

De laatste maand heb ik rustig aan gedaan, maar het lukt me maar niet om alles een plekje te geven. Ik wil het wel, maar ik kan het niet. Nog niet. Nog even wil ik me vasthouden aan het feit dat we vijf vrienden zijn die een goedlopend kanaal hebben en elke dag alles uit het leven halen. Nog even vasthouden aan alles wat we met zijn vijven hadden.

Vrienden voor altijd toch?

~

Milo gaat slecht. Niet een beetje, maar echt heel slecht. Hij eet niet, hij praat niet en aan zijn ogen te zien, kan ook hij nog steeds niet slapen. Beide zien we eruit als zwervers. En beide hebben we moeite met alles. Misschien zijn we wel depressief. Kom je ooit uit een depressie?

We zien elkaar vaak. Ik zoek hem op. Hij mij soms. Hij heeft nog steeds veel moeite met uit bed komen. Ik ook, maar ik moet van mezelf.

Op social media zijn we niet meer actief geweest. Dat voelde als een wereld die van ons vijven was. Van de bankzitters. Niet van maar twee overgebleven bankzitters.

Mensen weten het. Ze weten dat wij de enige twee overgebleven zijn. Ze vinden ons zielig. Elke keer hoor ik hetzelfde. "Sterkte. Je moet je wel heel verdrietig voelen." Ja, ik voel me verdrietig. Ja, ik voel me kut. En ja, mijn leven is niet meer compleet. Maar dat betekent niet dat jullie hoeven te doen alsof jullie mij begrijpen. "Ik begrijp je, ik ben ook mijn oma verloren." Je oma ja. Je oma die al minstens 90 was en een lang leven heeft gehad. Of: "Mijn kat is vorig jaar ook overleden." Je kat. Je kat is natuurlijk precies hetzelfde als drie van je beste vrienden die veel te vroeg zijn gegaan. En tuurlijk, een kat is ook een maatje van je. Het is je huisdier. Ik geloof echt wel dat je ontzettend veel van dat beestje hield, maar ga niet doen alsof een kat en drie mensen hetzelfde zijn.

Want dat is het niet.
En dat gaat het ook nooit zijn.