Τα γαλανά μάτια του Γιώργου με κοιτάζουν απο πάνω ως κάτω και επανέρχονται σχεδόν αστραπιαία στα μάτια μου που κάνουν τιτάνειες προσπάθειες να μην κατέβουν στο ύψος του πατώματος.
"Να και το κορίτσι μας " η κυρία Στέλλα σχεδόν τραυλίζει απο συστολή δίπλα μας . Φαίνεται πιο αμήχανη απο όλους μας.
"ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΜΟΡΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΜΠΑΜΠΗ"
Ο τάκης βρωντοφωνάζει στο βάθος ακόμη πιο δυνατά προς τον κάθισμένο κύριο Μπάμπη που εξακολουθεί να βλέπει τηλεόραση στη διαπασών. Ο Κυριάκος κάθεται στην καρέκλα του λες και έχει αγκάθια και εγώ πλυμμηρίζω αμηχανία όχι γιατί δεν ξέρω τι θα του πω , αλλά σίγουρα δεν θέλω να τα πω μπροστά σε τόσο μεγάλο ακροατήριο.
"Καλύτερα να πάμε έξω"
"Για ποιό λόγο?" ο Γιώργος δειχνει περίεργα ήρεμος , αλλά ο τρόπος που ξαφνικά κατεβάζει το φερμουαρ απο το μπουφάν του με νεύρο μου φανερώνει πως μάλλον και οι δυο είμαστε νευρικοί.
Ή θανάσιμα νευριασμένοι.
"Μην κάνεις τον χαζό. Ξέρεις οτι πρέπει να μιλήσουμε. Γι αυτό δεν ήρθες εδώ?" του λεω στα ίσια και χωρίς περιστροφές. προσπαθώ να εστιάσω στο θυμό μου. Στην τελική μπορεί να είμαι ερωτευμένη με εκείνον απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά την κοροιδία δεν την ανέχομαι. Με εξαπάτησε και αυτό δεν το συγχωρώ στα πόδια μου να έπεφτε ζητώντας συγνώμη. Που δεν θα ζητήσει...αλλά και πάλι ..δεν με νοιάζει. Είναι ένας απατεώνας άντρας.
"Ωστε και χαζός έγινα τώρα? Βρε την Παρασκευή.." με το ίδιο ειρωνικό ύφος πιάνει τον καφέ του και πίνει αφήνοντας με κρότο την κούπα πάνω στο ξύλινο τραπέζι.
"ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΧΩ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ. ΑΛΛΑ ΜΑΚΗ ΑΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ"
Ο Τάκης συνεχίζει στο βάθος να φωνάζει επειδικτικά και η κυρια Στέλλα ξεφυσά. Είναι αμήχανο για όλους.
"Πάμε στα δεντράκια να μιλήσουμε" λέω κοφτά χωρίς να δίνω σημασία στο απαξιωτικό ύφος του.
"Τα δεντράκια τέλος για εμας τους δυο"
Τα νεύρα μου γιγαντωνονται στην στιγμή. Νομίζει πως θέλω να του τα ρίξω? Μα για πόσο γόης περνιέται? και μας κερατώνει και θα παρακαλέσουμε και μας ρίχνει άκυρο?
Σκύβω προς το πρόσωπο του χωρίς δευτερη σκέψη καθώς το άρωμα του εισβάλλει στο στομάχι μου απελευθερώνοντας μερικές λιποτακτισσες πεταλούδες. Τραβάει σχεδόν ενστικτωδώς το στέρνο του απο εμένα λες και δεν θέλει ούτε να τον πλησιάσω. Αλλά καθόλου δεν με νοιάζει αν του ειμαι τόσο απωθητική.
