H μαμά μου μονο που δεν χοροπηδαει δίπλα απο το τηλέφωνο απο την χαρά της. Τα μάτια της λαμπουν και για κάποιο λόγο φοράει και κραγιον.
ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΑΕΙ ΚΡΑΓΙΟΝ????
Λες να έρθουν τώρα???? γι αυτό ετοιμάστηκε?
Κοιταω τις πυτζαμες μου, κοιταω το ακουστικο να με περιμενει στο χερι της μαμας μου , κοιταω τα κορίτσια τελος με απογνωση που με ακολουθουν κατα πόδας για να μην το σκασω απο κανενα παράθυρο
"Μπορεις Παρασκευή μπορείς" η Κατερινα με σπρώχνει προς το ακουστικο και η μαμα με τσακώνει απο τον μπρατσο. "Κάνεις και την δυσκολη βρε! Είναι και ομορφοπαιδο δυο μετρα άντρας βρε χαμένο!Ούτε στα ονειρά σου τέτοιο γαμπρό! Στο χωριό όλες λυσσάνε να τον τυλίξουν και αυτός διάλεξε εσένα"
"Ακούει ρε μαμα!" κλεινω τα μάτια μου απο ντροπή. Ειναι μια καλη στιγμή να ανοιξει η γη και να με καταπιει αλλά ο θεουλης δεν λεει να κάνει το θαυμα του.
"και να ακούσει ντροπή ειναι? γαμπρος μου θα γίνει!Θα γίνει πατέρας των εγγονιών μου!"
Θελω να κλαψω.
"Είναι ρεζιλι να μην μιλήσεις φιλενάδα . Δειξε ωριμότητα"
"Πες τα Μαρία κορίτσι μου. Σαν δεκάχρονο κάνει. Αλλά ηθελε έναν Γιωργο για να την κάνει γυναικα!"
Αυτό ήταν.
Κάνω μεταβολή και παω να αυτοκτονήσω.
Τα κορίτσια με συγκρατούνε, ο μπαμπας φωνάζει στην υγεια μας και πίνει μονομιας το ποτήρι με το τσίπουρο και η μαμα αρχίζει να τα παίρνει.
"Που θα βρεις καλύτερα βρε? οι γονεις του σπιταρώνα του έχουν χτίσει πάνω απο το σπίτι τους. Και πλυντήριο πιάτων ακουσα οτι έχει ! ξύπνα!"
Μου χώνει και μια τσιμπια και μου δίνει το ακουστικο .
..
Ακούω την ανάσα του.
Απορώ πως δεν έκλεισε το τηλέφωνο ενω ακουσε τις βλακειες της μαμας μου.
"Παρασκευή με ακούς?"
Ακούω και την βραχνή φωνή του.
"Παρασκευή ακούω την ανάσα σου"
Σταματάω να αναπνέω.
"Παρασκευή αν δεν υπάρχει πρόβλημα μπορεις σε πέντε λεπτά να με συναντήσεις εξω απο το σπίτι σου? θελω να σου μιλήσω"
Θα σκάσω αν δεν ανασανω.
"Κανενα πρόβλημα Γιώργο μου! Παλλικαρι μας! Αξιωματικέ μας! έρχεται!" γουρλώνω τα μάτια μου στην μαμά μου που έχει γίνει σκουλαρικι στο τηλέφωνο και απο πάνω απαντάει για εμένα
