အတိတ်တွေကို
နာရီလက်တံပေါ်တင်ပေးလိုက်တာက
မနက်ဖြန်တိုင်းကိုခက်ခက်ခဲခဲရှင်သန်ဖို့
ခွင့်ပြုပေးလိုက်သလိုပါပဲ....
" ကျွန်မကျောင်းသွားတော့မယ် LiLi "
အပေါ်ထပ်ကဆင်းလိုက်တဲ့အခါ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့
ဧည့်ခန်းကိုရောက်သည်။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်မှာ
သတင်းစာထိုင်ဖတ်နေတာက ဒီအိမ်ရဲ့ပိုင်ရှင်
Lalisa ဖြစ်သည်။ ကုမ္ပဏီသွားဖို့ြပင်ဆင်ပြီးသလို
စားပွဲပေါ်မှာကော်ဖီတစ်ခွက်တွေ့ရတာကြောင့်
မနက်စာစားပြီးလောက်ပြီ။
Lalisa က ဒီအိမ်ပိုင်ရှင်ဖြစ်သလို
သူရဲ့အုပ်ထိန်းသူလည်းဖြစ်နေခဲ့တယ်။
" မနက်စာ စားဖို့ အချိ်န်ဆယ်မိနစ်ရမယ် Jennie Kim "
Jennie Kim ကို Jennie Kim လို့ပဲခေါ်ခဲ့တာ
သူ ဒီအိမ်ကိုစရောက်တဲ့နေ့တည်းကဖြစ်သည်။
အသံကမတိုးမကျယ်အနေအထား၊ အသံကမာတဲ့ဘက်
မရောက်ပေမယ့်လည်း ခပ်တင်းတင်းအနေအထား။
ဒီနေ့ထိ ထိုပုံစံပဲပြောဆိုခဲ့တာ။
နည်းနည်းလေးမှမနူးညံ့ခံ့ဘူး။
အကြည့်တွေကလည်းအစိမ်းသက်သက်။
" ကျွန်မ ကျောင်းရောက်မှပဲစားလိုက်တော့မယ် LiLi "
" Lalisa Lisa အဲ့လိုခေါ်ဖို့ေြပာထားတယ်မလား"
" ဒါပေမယ့် "
" ကားပေါ်ကစောင့်နေမယ် Jennie Kim "
လက်ကျန်ကော်ဖီကိုမော့သောက်ပြီး သတင်းစာကို
စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ကာ ဖုန်းနဲ့ကားသော့ယူပြီး
ထထွက်သွားသော Lisa ကိုကြည့်ပြီး
Jennie ခေါင်းခါယမ်းမိတယ်။
ကမ္ဘာေပါ်မှာပြောရဆိုရခက်တာ လူကြီးတွေပဲထင်ရဲ့။
အသက်နည်းနည်းလေးကြီးတာနဲ့ သူများေြပာစကားကို
နားမထောင်တတ်ကြတော့တာလား။
ကျောင်းကိုသွားနေတဲ့တစ်လျှောက်လုံးကားပေါ်မှာ
တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ဦးလေးJooမောင်းတာဖြစ်လို့
နောက်ခန်းမှာအတူတူထိုင်ကြပေမယ့်လည်း
Lisa က စာရင်းတွေကိုဖတ်နေသည်။
တမင်ဖတ်နေတာလား စကားမပြောချင်လို့ဟန်ဆောင်
နေသလားမပြောတတ်။ Jennie တစ်ဖက်ကိုသာ
လှည့်ထားလိုက်မိတော့သည်။
ကျောင်းရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့ Lisaက
ကားမှန်ကိုချလိုက်သည်။ ဆင်းသွားတဲ့ Jennie ကို
သေချာမြင်ရဖို့လားမပြောတတ်။သူငယ်ချင်းကောင်မလေး
အချို့နဲ့ ကျောင်းထဲဝင်သွားတော့မှ ကားမှန်ကိုြပန်တင်တယ်။
YOU ARE READING
Nothing
Fanfictionအတူတူဆိုရင် နာကျင်စရာရော ပျော်ရွှင်စရာရော မျှဝေလို့ရတယ်တဲ့ ဒါကို ကံကောင်းတယ်လို့ဆိုမလား အနည်းဆုံးတော့ စက္ကန့်တစ်ချက်ရွေ့တိုင်းမှာ သူ့ကိုချစ်ခွင့်ရနေလို့ ပျော်ရွှင်စရာလို့ထင်တယ်....
