ပန်းတွေပွင့်တဲ့မနက်ခင်းတွေမှာ
တစ်ယောက်ယောက်ရှိရမယ်ဆိုပြီး
စိတ်ကူးယဥ်ဖူးတယ်။ စိတ်ကူးတွေထဲကအတိုင်း
ပန်းနဲ့တူတဲ့မိန်းကလေးလည်းရှိခဲ့ဖူးတယ်။
အရမ်းလှပခဲ့တဲ့အတိတ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့တယ်။
လှပတဲ့အတိတ်ဆိုတာတွေးနေရုံနဲ့ပဲပြီးသွားတယ်
ပြန်မရတော့ဘူး။စိတ်ကူးထားတဲ့မနက်ခင်းမှာ
ပန်းတွေကြွေကျသွားတယ်။ပန်းနဲ့တူတဲ့မိန်းကလေး
ကလည်းပျောက်သွားခဲ့တယ်။ ဆောက်တည်ရာမရ
ဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ့်ဆီမှာဘာမှမရှိတော့ဘူး။
အမှောင်တွေထဲမှာလမ်းပျောက်နေပေမယ့်
အလင်းအနည်းငယ်ကိုတွေ့ရတာကြောင့်
ရှိသမျှအားနဲ့ပြေးသွားပေမယ့်မရောက်နိုင်ဘူး
ဖြစ်နေတယ်။ ငါဘယ်လောက်ထိကြိုးစားပြီး
ပြေးနေရဦးမှာလဲ။ ဘာမှမရှိတဲ့ငါ့ဆီမှာ
တွယ်တာစရာဆိုလို့ဘာတစ်ခုမှမရှိရတာလဲ။
တကယ်တမ်းနာကျင်စရာကောင်းတယ်မဟုတ်လား။
နာကျင်စွာပဲပြေးလွှားနေရာကနေရပ်လိုက်တဲ့အခါ
လက်ဖဝါးတစ်ဖက်နွေးလာတာကိုခံစားမိလိုက်တယ်။
ခန္ဓာကိုယ်ကတစ်ခုခုကိုတုံ့ပြန်လာသည်။
မြင်နေရတဲ့ဝေးကွာနေတဲ့အလင်းတန်းအစား
မှုန်ဝါးဝါးပုံရိပ်တစ်ခုကိုမြင်လိုက်ရသည်။
ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နိုင်ဖို့မျက်လုံးဖွင့်ရမယ်ဆိုတဲ့
အသိဝင်လာသည်။အတင်းအကြပ်မျက်လုံးကို
ဖွင့်လိုက်တော့ စိုးရိမ်မှုအပြည့်နဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံကို
မြင်လိုက်ရသည်။စိတ်ထဲမှာပျော်သွားသည်။
နွေးထွေးသွားတယ်အသိက ထိုမျက်ဝန်းပိုင်ရှင်က
သူ့လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ထား၍ဖြစ်နေသည်။
" LiLi သတိရပြီလား "
ခပ်တိုးတိုးမေးသံကိုပြန်မဖြေမိဘဲထထိုင်ပြီး
ထိုမိန်းကလေးကိုသာဖက်ထားလိုက်မိတော့သည်။
" LiLi ဆရာဝန်ခေါ်ရဦးမယ်လေ"
" ရတယ် မလိုတော့ဘူး အိမ်အမြန်ပြန်ရအောင်
ငါ အိမ်မှာနားချင်နေပြီ"
Lisa ကအိမ်မှာနားချင်နေပြီလို့ပြောနေပေမယ့်
Jennieကိုဖက်ထားဆဲပါပဲ။
" Jennie ကိုထပ်တွေ့ချင်တဲ့စိတ်နဲ့
အတင်းရုန်းကန်ပြီးထခဲ့ရတာ သိရဲ့လား
တကယ်တော့ ငါလည်းပင်ပန်းတယ် "
YOU ARE READING
Nothing
Fanfictionအတူတူဆိုရင် နာကျင်စရာရော ပျော်ရွှင်စရာရော မျှဝေလို့ရတယ်တဲ့ ဒါကို ကံကောင်းတယ်လို့ဆိုမလား အနည်းဆုံးတော့ စက္ကန့်တစ်ချက်ရွေ့တိုင်းမှာ သူ့ကိုချစ်ခွင့်ရနေလို့ ပျော်ရွှင်စရာလို့ထင်တယ်....
