အရာအားလုံးကတူတူပဲ
အချိန်တွေရော နာကျင်စရာတွေရော
ခံစားရပုံခြင်းပဲမတူညီခဲ့တာ....
" ဆရာ သူဘာဖြစ်လို့လဲ အတော်လေးဖျားနေတာလား "
Jennie ကအခန်းထဲမှာအိပ်ပျော်နေပြီး
Lisa နဲ့ ဆရာဝန်ကအပြင်မှာရှိနေသည်။
Lisa ကအိမ်ကိုစောစောပြန်ပြီး ဆရာဝန်ကိုပါအိမ်မှာ
လာကြည့်ပေးဖို့ပြောထားခြင်းဖြစ်သည်။
" အားနည်းနေတာပါ သူဌေးLi
အိပ်ရေးပျက်လို့များလားပဲ၊ အစားအသောက်ရော
ပုံမှန်စားရဲ့လား "
" ဒီရက်ပိုင်း နည်းနည်းတော့ .."
" နည်းနည်းပိုပြီးဂရုစိုက်ပေးပါဦး သူဌေးLiရဲ့
အိပ်ရေးပျက်လွန်းရင်လည်းမကောင်းဘူးနော် "
" ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ဂရုစိုက်လိုက်ပါမယ် "
ဆရာကိုတော့ ဦးလေးJoo ကိုပဲပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။
အခန်းတံခါးကိုအသာဖွင့်ကြည့်မိတော့ အိပ်ပျော်နေတဲ့
Jennie ကိုတွေ့ရသည်။ ဆရာကဆေးထိုးပေးသွားတယ်လို့ပြောသွားတော့အိပ်ပျော်နေဦးမှာပဲ။
Lisa အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းလာပြီး Jennie နိုးလာရင်စားဖို့တစ်ခုခုလုပ်ပေးမယ်လို့တွေးလိုက်သည်။
" Hello Omma "
Lisa ဖုန်းခေါ်လိုက်တဲ့သူက Jennie ရဲ့အမေဆီကိုဖြစ်သည်။
" ဟိုဟာလေ NiNi နေမကောင်းလို့လေ
သူနေမကောင်းရင်ဘာတွေစားတတ်လဲဆိုတာမသိလို့"
Omma ပြောပြနေတာတွေတော့အများကြီးပဲ၊
ဒါပေမယ့် သူမလုပ်တတ်တာတွေကများနေသည်။
" နေမကောင်းတဲ့သူကိုကျွေးရတာဆန်ပြုတ်တစ်မျိုး
တည်းရှိတယ်လို့ထင်နေတာ မဟုတ်ဘူးပဲ "
တစ်ဖက်က Omma ရဲ့ရယ်သံကြောင့်
Lisa ပြုံးလိုက်မိသည်။
လိုက်မိသည်။တကယ်လည်းသူမှမသိတာ။
" ဆန်ပြုတ်ကိုပဲအရသာရှိအောင်လုပ်ပေးလိုက်မယ်၊
ရတယ် ရတယ် မလာပါနဲ့၊ NiNiကနည်းနည်းပဲဖြစ်တာပါ အရမ်းစိုးရိမ်စရာမလိုပါဘူး
ကျွန်မစိုးရိမ်လွန်သွားတာပါ ဒါပဲနော် Omma "
ကျွန်မစိုးရိမ်လွန်သွားတာပါဆိုတဲ့စကားလေးကိုတော့
တိုးတိုးလေးပဲပြောလိုက်မိသည်။
တကယ်လည်းသူစိုးရိမ်နေခဲ့ပါသည်။
YOU ARE READING
Nothing
Fanfictionအတူတူဆိုရင် နာကျင်စရာရော ပျော်ရွှင်စရာရော မျှဝေလို့ရတယ်တဲ့ ဒါကို ကံကောင်းတယ်လို့ဆိုမလား အနည်းဆုံးတော့ စက္ကန့်တစ်ချက်ရွေ့တိုင်းမှာ သူ့ကိုချစ်ခွင့်ရနေလို့ ပျော်ရွှင်စရာလို့ထင်တယ်....
