"အဲဆို...ကျွန်မတို့ကိုသွားခွင့်ပြုပါအုန်းဒေါက်တာ"
"ကောင်းပါပီ..ဒေါ်ပန်းချယ်"
ဆေးရုံအဝင်စနားလေးမှာ၊အချို့လူတွေရဲ့စကားသံကိုကျွန်တော်နားစွင့်မိလိုက်သည်။သူတို့ကြည့်ပြောနေတဲ့ဘက်ကိုကျွန်တော်လိုက်ကြည့်မိလိုက်တယ်။အမျိုးသမိီးတစ်ဦးရဲ့မျက်နှာကတည်ကြည့်ေအးမြတဲ့မျက်နှာထားပိုင်ဆိုင်သူဖစ်သည်။ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ေဘးကအညိုရောင်ဆံပင်၊ အညိုရောင်မျက်လုံး၊မျက်ခုံးလေးမထူမပါး၊နူတ်ခမ်းလေးကလဲ..အရောင်မတင်ထားတာတိုင်အနီရောင်စွေးစွေးလေး၊နှာတံလေးကလုံးလုံးချွန်ချွန်လေး၊အရပ်လေးကလဲ5"8'ရှိမည်။အသက်ကတော့20ကျော်လောက်တော့ရှိမယ်။ကျွန်တော်တွေးနေတုန်းမှာ၊နောက်ကလူတချို့ကပြောလိုက်တဲ့စကားက...
"မိတုပ်..အဲတာက။တော်ဝင်မဟာမျိုးနွယ်ကဒေါမြတ်ပန်းချယ်နဲ့မဟာသက်ပန်းမလား"
"အေး..ဟုတယ်လေ။ဘာဖစ်လို့လဲ။"
"ဆေးရုံကိုဘာလာလုပ်ကျတာလဲ။"
"အဲတာတော့.ကျုပ်လဲမသိဘူး..အဂ်ါနေတိုင်းလာတာ..ကျန်တာ.ကျုပ်လဲမသိဘူး၊ အကိုသက်ပန်းကိုလာပြတာထင်သည်။"
အဂ်ါနေ့တိုင်းလာနေကျတဲ့လား၊ကျနော်ရင်ထဲဘာဖစ်သွားမှန်းကိုမသိလိုက်ဘူး။ဝမ်းနည်းသွားတာလား၊သနားမိသွားတာလားဆိုတာ၊ကျွန်တော်စိတ်ထဲဝေခွဲမရ။ကျွန်တော်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ၊အရှေ့ကအရိပ်ကလေးကဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိလိုက်။ကျွန်တော်နောက်တခါလောက်တော့ပြန်တွေချင်တယ်..သက်။
"အကိုလင်ခ..။"
"ဟမ်"
"အကိုဘာတွေ..တွေးပီ၊ငေးနေတာလဲ။"
"ဟမ်..အာ..ဘာမှမဟုဘူး။သွားကျမယ်"
အကိုလင်ခရယ် ကျနော်သိတာပေါ့၊အကိုမျက်လုံးကျွတ်တမတက်ကြည့်နေတာ၊ဘေးကကျနော်သိတာပေါ့။စိတ်ထဲမှသာပြောလိုက်တယ်။
............
"သား..လင်ခ။"
"ဟုကဲ့..အဖေ။"
"အဖေသွားကြည့်ခိုင်းတဲ့..လူနာကိုတွေ့ခဲ့လားသား။"
YOU ARE READING
ဘိုးငယ်လေးရဲ့ဒဏ္ဉာရီ(Ongoing)
Historical Fiction1987ခုနှစ်... စာအုပ်စင်က အိုဟောင်းနေတဲ့စာအုပ်လေးတစ်အုပ်~~ အသေချာပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ကျွန်တော်အဘိုးငယ်လေးရဲ့စာအုပ်လေးပေါ့ စာအုပ်ကြားထဲလေးထည့်ထားတဲ့စာရွက်လေးက ကျွန်တော့်စိတ်ကိုဖမ်းစားနိုင်တယ်လို့ပြောရမည်။ အဲစာရွက်လေးထဲမှာရေးထားတာက.....
