bir ses duydum. Ve olduğum yerde dondum. Sanki o an tüm kanım çekildi ve ben bir heykel gibi orada donup kaldım.
Bir ayak sesi...
Kalbim küt küt atmaya yine başlamıştı bu sefer öyle hızlı atıyordu ki bayılacaktım!
O ayak seslerinin bana yaklaştığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Buldum seni, kalbimin ilacını
Koşuyordum soluksuzca koskoca bir ormanda. Biri vardı arkamda ve takip ediliyordum. Korkuyordum hem de delicesine.
Arkamdan ses kesilince hızımı azaltıp durdum. Kalbim öyle hızlı atıyordu ki bayılacağım sanıyordum. Elimi kaldırıp kalbime bastırdım belki acım azalır diye fakat işe yaramadı. Sakindim ben hiçbir şey yoktu arkamdan da biri gelmiyordu, evet sakindim ve sorun yoktu. Sakindim ve sorun yoktu.
Birden önümden siyah pelerinli bir şey geçtiğinde olduğum yerde irkildim. Çok korkuyordum çok. Annem neredeydi ? Beni korurdu o, saçımı okşasaydı yeterdi. Peki ya babam ? Prensesim dese yeterdi, sakinleşirdim.
Olduğum yerde doğrulup ayaklandım. ''Anne!'' diye bağırdım belki sesimi duyup korktuğumu anlar diye. ''Anne lütfen gel korkuyorum, bu dünya çok acımasız. Beni bir tek sen koruyabilirsin.'' Acımasızdı bu dünya adalet diye bir şey söz konusu bile değildi, kızlarımız tecavüz ediliyordu, çocuklarımız sokağa atılıyordu ve bunların daha nicesi...
''Kızım.''
''Anne!'' diyerek bağırdım. Neredeydi ? Yoksa o da mı korkuyordu olduğu yerden ? Güvende miydi ? Her şeyden önce iyi miydi ?
''Anne neredesin söyle yanına geleyim!'' Her yere bakınıyordum ama yoktu. Sesi kulağımda idi ama bedeni neredeydi ?
''Hayır kızım gelemezsin.'' Olduğum yerde durdum, derin derin nefesler almaya başladım. Çok korkuyordum.
''Neden Anne! Yanına geleceğim.''
''Hayır kızım ben bu acımasız dünyadayım ve sen benim dünyamdan değilsin."
Dehşet içindeydim, neler oluyordu böyle ? Olduğum yerde dizlerimin üzerine çöktüm. Neden böyle söylüyordu ki annem, üzmüş müydüm onu ? Artık sevmiyor muydu yoksa beni. Bunların hepsi hir ihtimal di ama o beni bırakmazdı, anneler evlatlarını kalbindeki odacıklardan çıkaramazlardı.
''Anne, neden böyle konuşuyorsun ? Korkutuyorsun beni.''
''Benden değil kızım ait olduğun yerden kork. Benim dünyamda sana açılmış bir kapı yok. Nefesini sana bağışlayacak kişi ile git.''
Aldığım nefes artık ciğerlerime ulaşmıyordu. Benim aldığım nefes de mi bağışlanacaktı ki ? Neler saçmalıyordu böyle ?
''Anne lütfen saçmal-'' birden az önce gördüğüm siyah pelerinli önümde durduğunda devam edemedim ve güçlü bir çığlık attım. Pelerinlinın sırtı bana dönüktü Simsiyahtı, yüzünde maske olmalıydı tam göremiyordum çünkü yüzünün az bir kısmı bana dönüktü.
