Kendinizi hiç yalnız hissettiniz mi?
Kalabalık bir ortamda nasıl yalnız hisseder ki insan?
Böyle hissetmek için paranoyak veya şizofren mi olmak gerekiyor?
Aslında birbirlerine o kadar yakın kavramlar ki bunlar, insan bazen gerçekten anlamını bilse de bilmese de böyle hissediyor.
Bazen düşünüyorsunuz "Öyle miyim?" diye.
Bir düşünün;
Sayısız arkadaşınız var, gerek erkek gerek kız. Bunun yanında sayısız akrabanız da var ama siz yalnız hissediyorsunuz.
Bunun kaçışı veya bir sebebi yoktur. Düpe düz yalnız, zavallı ve aptal bir insansınızdır.
Ve ben kabullendim ki yalnız, zavallı ve aptal bir varlığım.
Diğer arkadaşlarım karşı cinsten olan arkadaşları ile sosyal aktivitelerde bulunurken ben hiç birisine dahil olmuyorum, haftalardır evden bile çıkmıyorum nerdeyse.
Okul hayatım bitti, ailem ile aram gerçekten çok kötü, sanırım tek çözüm üstünde yazan yazıların anlamını bile bilmediğim garip ilaçlar yutmak olacak.
Herkese söylediğim tek bir şey var; "Bu gerçekleri ben seçmedim, ama seçme hakkım olsa idi yine de bunları seçerdim. Çünkü bu gerçekler benim olmasaydı hiç kimseyi tanıyamazdım, teşekkürler tanrım."
Açıkçası hiç kimseyi tanıdığımı düşünmüyorum, sadece kendimin ne olduğunu öğrendim ve insanlara yaklaşırken biraz temkinli davranarak arkadaşlık bağı kurmuyorum.
İnsanlar neden vurdumduymaz?
Fazla değer, fazla sevgi, fazla yakınlık suç mu oldu artık?
Kime değer versek üzülüyoruz değil mi?
Kendinizi neden diğer insanlara vermek yerine kendinize verip kendi kendinizi mutlu etmiyorsunuz?
Hayır yani neden mutluluğu başka insanlarda arıyorsunuz?
"Mutluluk sadece insanlardan gelecek olan bir olgu değildir."
Kendi kendinize konuşmayı deneyin, bırakın size şizofren desinler. En azından kendinize yalan söyleyemezsiniz, kendinizi hayal kırıklığına uğratamazsınız. Kısacası kendinize karşı sahte bir görünüm yaratamazsınız.
Bu tür sorunları aşmayı deneyin ve aslında tek başınıza bile ne kadar kalabalık olabildiğinizi öğrenebilirsiniz.
Bana da, size de kısaca hepimize çok iyi gelecektir :d
Unutmayın, eğer mutluluğu arıyorsanız bulduğunuz kadarı ile yetinmeyi bilin, bulduğunuz ile doymazsanız mutluluğu hiç bir zaman haketmiyor olursunuz.
Tanrı bizi sevmese de siz tanrı ile kalın.
