PARADOKS

Çaresizlik

Günlerim güzel geçiyordu.Evden okula,okuldan eve... Okuldan eve gelince kapıyı açamadığımdan kapıcıya haber verirdim genellikle anahtarımı kaybettiğimden evin yedek anahtarı kapıcıda vardı.. Kapıcımız Adem ağabey kırkbeşli yaşlarında çok iyi bir insandı.Güzel günlerdi ta ki o geceye kadar...

Sebepsiz yere gecenin bir vakti uyanmıştım.Kapım hafif aralıktı ve oturma odasından bağırışma sesleri geliyordu.Annem,babama alkolik olduğu için kızmıştı sanırım..Babamda anneme o gece hayatında yapabileceği en büyük hatayı yapıp onu dövmüştü..Ben ise bu olanları sadece gözleri yaşlı bir biçimde sesimi duyurmamaya çalışarak kapının öteki tarafından gizlenip izlemeye çalışıyordum..Bir ara babam beni fark etti..Ve;

''Ne arıyorsun burada? Ne zaman kalktın sen?'' diye bağırmaya başladı..Ortalık cam kırıkları,içki kokusu ve annemin ağlayışlarıyla doluydu... Elimden birşey gelemediği için kendimi suçluyordum ve o anda içkiden ve babamdan nefret etmiştim..Adeta şok etkisindeydim..Babam zorla annemin kolundan tutup ev telefonunun başına oturttu ve;

''Ara bakalım jandarmayı ama bu olaylardan bahsetmeyeceksin!'' diyerek anneme bağırıyordu.Babam jandarmayı arar aramaz annem;

''Lütfen...lütfen kurtarın beni..Kocam beni dövüyor..!'' dediği zaman benim için dünya durmuştu..İşte o zaman o kahrolası çaresizliği ciğerlerimde hissetmiştim..Oysa ki daha yedi yaşındaydım..Hayat benim için oyuncaklardan ibaret olmalıydı.Babam,annemi dövmeye devam ediyordu ben ise ilk defa yaşadığım çaresizlikle nasıl savaşacağımı bilmiyordum..Karşımda artık üç tane düşman vardı babam,alkol ve çaresizlik... Aradan çok geçmeden jandarma eve geldi. Kapıcı da yedek anahtar olduğu için içeri girmeleri o kadar zor olmamıştı.Sesleri duyan karşı komşumuzda o gece bize gelmişti meraktandı sanırım... O geceyi annem ve babam karakolda geçirmişti.Babamın tutuklanmasını istiyordum ama sabah olunca ikisi de eve geri geldi..Ve ben o gün birşey ile daha tanışmıştım ADALETSİZLİK... O günden sonra babam annemi dövmedi..Boşanma kararı almışlardı ve benim kimde kalacağım konusunda tek tek aklımı çelmeye çalışmaları başlamıştı.. Annem çok iyi bir kadın aslında birinin bir dediğini iki etmez herkese yardım etmeye çalışır... Babaannem zamanında ona çok çektirmiş.. Beni sezeryan olarak doğurmuş..Dikişleri daha alınmamışken babaannem anneme eşyaları elinde yıkattırırmış. Çok paragöz bir kadındır dedem öldükten sonra birkaç kere daha zengin adamlarla evlenmiş ama fazla geçinemeyip onlardan boşanmış..Çenesine dayanamadılar bence...

Annem ve babam benim aklımı çelmeye çalışırlarken ben yine o çaresizlik duygusuyla savaşmaya başlamıştım..Tam onları buldum derken bir kere daha kaybedecektim.Hayatım daha bu yaştan kayıplarla geçemezdi.Babam beni parayla,hediyelerle kandırmaya çalışırken annem, her zaman kalbimi dinlememi söylerdi.. Günler geçiyor hakimin karşısına çıkmamız her geçen gün yaklaşıyordu.Babam artık bizimle değil başka birisinin evinde dost hayatı kalıyordu..Meğerse sorun içkide değil babamın zayıflığındanmış işte o zaman karısına sadık olmayan her erkekten nefret ettim.. Küçük yaşlarda olmama rağmen anneme bir söz vermiştim ''Her ne olursa olsun eşime sadık kalacağım..''. Annemin ne kadar duygulandığı gözlerinden belliydi ve bana güveniyordu bunu kalbimde yüksek bir biçimde hissedebiliyordum.

Günler geldi geçti ve sonunda adliyedeydik... Babam dost hayatı yaşadığı kadınla adliyeye gelmişti ve kadının kucağında küçük bir yaşlarında bir kız çocuğu vardı..Galiba bu babamın hatasıydı. Zaten ondan nefret ederken birde bunu görmek babamdan bir kere daha nefret etmemi sağlamıştı. Hakim karşısına geldiğimde hakim hayatımın dönüm noktasındaki sorusunu sormuştu; '' Evet oğlum..Kimi seçiyorsun ? Anneni mi ? Yoksa babanı mı? ''

Bir anlık durdum...Yutkundum ve anneme ve babama bakmaya başladım. İkisi de cevabımı merak ediyordu..Hakim soruyu ikinci kez tekrarladı..Hakime dönüp annemi seçtiğimi söyledim ve doğru kararı verdiğimi biliyordum. Babam yüzünde sinsi bir gülüşle salonu terk etti asıl başlangıcın şimdi olduğunu o zaman farkettim...