Ξάγρυπνη Ψυχή

Μια Ρομαντική Ψυχή

Κάθε φορά που κάνω συζητήσεις περί αυτού του θέματος, πάντα, θα με χαρακτηρίσουν ίσως λίγο, ονειροπαρμένη, πως αυτό το οποίο ζητάω δεν θα υπάρξει ποτέ όσο και αν προσπαθώ, ότι και αν κάνω. Μου λένε πως όλα αυτά που λέω είναι μπούρδες, πως ζω σε ένα ροζ συννεφάκι, περιτριγυρισμένο από τις φαντασιώσεις που έχω δημιουργήσει ώστε να μπορέσω κάπως να επιβιώσω σε αυτόν τον κόσμο. Και όσο και να αμφισβητώ τα λεγόμενα τους, τελικά ίσως να έχουν δίκιο, ίσως να υπάρχει μια μικρή δόση αλήθειας στα λόγια τους.

Ως παιδί, δεν είχα δημιουργήσει μια καλή εικόνα για αυτό που αποκαλούν, αγάπη. Μέχρι και σήμερα, φοβάμαι να αναπτύξω μια έντονα συναισθηματική σχέση με ένα άτομο. Αλλά αυτή η μικρή διαφορετική πλευρά του εαυτού μου, θέλει να το νιώσει απεγνωσμένα. Πως είναι να σε αγαπάει κάποιος; Πως αισθάνεσαι όταν είσαι αγκαλιά με αυτό το ένα άτομο το οποίο σε κάνει να τα ξεχνάς όλα; Να κυλάει τόσο γρήγορα ο χρόνος όταν είστε μαζί, σαν να μην πέρασε ούτε ένα λεπτό από τότε που βρεθήκατε. Θέλω τόσο απεγνωσμένα να το νιώσω αυτό το αίσθημα, αλλά από την άλλη, προσπαθώ να με φέρω στην πραγματικότητα, να με προσγειώσω, να βγάλω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου και την καρδιά μου. 

Αυτή η μία πλευρά μου δεν εγκαταλείπει όμως, συνεχίζει να ελπίζει, να πιστεύει πως εκεί έξω, κάπου, υπάρχει ένα άτομο ιδανικό και για μένα, ένα άτομο το οποίο θα με κάνει να ξεχάσω όλες τις πίκρες της ζωής. Ένα άτομο να με αγαπήσει, να είναι εκεί στις δυσκολίες μου, να συνεχίζει να με αγαπάει ακόμα και στις χειρότερες μου στιγμές. Να δημιουργούμε στιγμές που θα θυμόμαστε για μια ζωή. Να χορεύουμε κάτω από το φεγγάρι, με μόνο ήχο τα κύματα της θάλασσας. Να μιλάμε για ότι μας έρθει στο κεφάλι, να μην φοβάμαι να ξεγυμνώσω την ψυχή μου.

Είμαι μια ρομαντική ψυχή. Και είναι ευλογία και κατάρα μαζί.