Hiraeth

1.Bölüm

Bedenim üşüyordu,kalbim alev alev yanıyordu.Bir bebeğin doğum anında olduğu gibiydim,çıplak ve savunmasız.

Kulaklarımı çevreye kapatmıştım.Onun küfürlerinden başka hiçbir ses algılayamıyordum.

Kalbimde bir yangın çıkmıştı.Kalbimde çıkan yangın adeta bir zehir gibi yavaş yavaş vücuduma yayılıyordu.Gözlerim yanıyordu,kendimi zorluyordum.

Kurtulmak istiyordum artık,birileri sesimi duysun istiyordum.İnsanlar kör,sağır ve dilsizdi.

Belki de üç maymunu oynuyorlardı.Bazı şeyleri kabullenmek istemiyordum.

Bu evden kurtulduğum gün benim yaşama gözlerimi açtığım gün olacaktı.Dayak yediğim gün benim doğum tarihim olamazdı,kimlikte yazanın aksine.

İsmimi bile hemşireler koymuşken ben nasıl sevgi bekleyebilirdim.Benim bir ailem yoktu,ben sevgi nedir bilmezdim.Benim bildiğim tek şey hayatın acı olduğuydu.

Hayatın iyi tarafı vardır belki ama bana hiç göstermemişti.Ben hayatın acı gerçeklerini yaşamak zorunda olan kişiydim.

Kalbim parçalanmıştı,kalbimin kırıntıları da yanıp kül olmuştu.

Benim sınavım ne zaman sona erecekti bilmiyordum ama artık dayanamadığımı hissediyordum.Organlarım yavaş yavaş iflas etmeye başlamıştı.

En son dışarı çıktığımı öğrendiğinde beni zorla hastaneye götürmüş ve bekaret testi yaptırtmıştı.Doktor birkaç test daha yapmıştı ve sürekli kullanmamı gerektirecek ilaçlarlar olduğunu söylemişti,almamışlardı.

Bir insan hasta olduğunu öğrendiğinde üzülürdü,ben sevinmiştim.Onlar da öyle.Benim ölmem demem iki anlama geliyordu.Benim için kurtulmak demekti,onlar için bir masraftan kurtulmaktı.

Beni bırakamıyorlardı çünkü beni bıraktıkları an olmayan namuslarına laf gelicekti.Ben onların sinir makinesiydim.Kim neye sinirlense ben o kişinin kurbanı oluyordum.

Tecavüze uğramaktan kıl payı kurtulmuştum bir kere.Daha sonra hiç denememişti eve bir adam getirmeyi.Neden bilmiyordum.

Eskiden olsa hatırladığım an ağlamaya başlardım.Ben zamanla duygularımı bile kaybetmiştim,artık kaybedecek hiçbir şeyim kalmamıştı.

Bu saatten sonra bana ne yapsalar etki etmezdi.Liseye kadar okuyabilmiştim.Bir şekilde zorunlu diye kandırmıştı hocalarım.Hiçbirinin bu durumdan haberi yoktu sadece babamın katı biri olduğunu sanıyorlardı.Haberleri olsa bile bir şey yapabileceklerini sanmıyordum.

İnsanlar böyleydi.Ah,vah,tüh diyorlardı vicdanlarını rahatlatıyorlardı.Ben her daim ezilendim,görülmeyendim.

Aşağılanan kişi bendim çünkü ben bir kız çocuğuydum.Aşağılanan kişi bendim çünkü ben bir metresin çocuğuydum.Aşağılanan kişi bendim çünkü ben sahipsizdim.

Arkamda dağ diye adlandırabileceğim bir babam,seninle gurur duyuyorum diyebileceğim bir annem,her daim arkanda olacağım diyebileceğim bir kardeşim yoktu.

Abilerim vardı benim,onlarda onun gibiydiler.Kadınları aşağılarlardı.Erkekliği bu sanarlardı onlar.Peki onlar gerçekten erkek miydiler?

Bir erkek babaysa eğer kızını korumalı;bir erkek abiyse eğer kardeşinin arkasında durmalıdır.

Onlar bir kadını karım diye tanıştırana kadar karısına bile oyun oynayan kişilerdir.Evlenince gerçek yüzleri ortaya çıkar ama onlar oyun oynamaya devam eder;ilk başta karısını aldatır.Daha sonra karısını hamile bırakır eğer erkek olursa ne mutlu o kadına ama eğer kız olursa...