1. Waarin Chaoxing in een vreemd huis zonder schoenen wakker wordt

75 9 70
                                    

Mijn dronken kop had het eindelijk voor elkaar gekregen om iets illegaals te doen.

Loom was ik wakker geworden op een wit tapijt die nog zachter was dan mijn eigen bed, de vorm van mijn lichaam bleef achter op het kleedje toen ik overeind kwam. Ik bevond me in een nogal kale woonkamer waar een tafel, televisie en kapstok stond. Bijna zou ik denken dat mijn huis beroofd was, tot ik besefte dat dit niet mijn huis was. Niemand van ons had namelijk de spieren om de gewichten die in de hoek stonden op te kunnen tillen.

Ik was de inbreker in dit geval.

De realisatie sloeg me in mijn gezicht en verdreef alle loomheid. Snel krabbelde ik overeind, nog in mijn outfit van gisternacht waarin ik los was gegaan op de verjaardag van mijn goede vriendin Aimée. Ergens door de avond heen was ik drie nagels en het grootste deel van mijn herinneringen kwijtgeraakt. Mijn broek had nieuw gevormde gaten en ik wist zeker dat er schoenen aan mijn blote voeten zaten voor ik wegging. Het enige wat meeviel was hoe brak ik was.

Trillend sloop ik door de grote woonkamer naar de deur die hopelijk naar de hal leidde, mijn voeten plakten aan de vloer met een geluid dat klonk als vallende bommen. Ik hoopte maar dat de bewoners van het huis niet zomaar wakker werden en mij zagen. Hoe kon ik ook zo dom zijn om ergens in te breken? Ik was blij dat ik in ieder geval niet het feest van gisteren er weer uit had gegooid in dit schone huis. Ik zou naar buiten lopen met mijn bloed gevuld met adrenaline en het er met niemand over hebben. Nooit.

'Miauw.'

Met een gilletje sprong ik opzij. Nog net voor mijn hand op de deur lag, schoot er een kat langs mijn benen. Mijn gezicht gloeide van de schaamte over deze hele situatie, alsof ik betrapt was. De zwarte kat miauwde nogmaals, paradeerde trots gedrapeerd in zijn cape en met een kartonnen zeis die op zijn rug geplakt was. Het was net een goedkoop halloweenkostuum die op het laatste moment online besteld was. Ik had de situatie schattig gevonden, als mijn knieën het niet op elk moment zouden begeven.

'Je liet me schrikken,' mompelde ik tegen de kat, die ondertussen op zijn gemakje was gaan zitten. 'Niets tegen je eigenaren zeggen, ik ben zo weer weg.' De kat miauwde alleen maar terug. 'Natuurlijk zal je niks zeggen, je bent een kat.' In mezelf lachte ik, de situatie was zo bont dat mijn brein niet wist wat ik met mezelf aan moest.

De kat miauwde nog een keer, scheller om me te waarschuwen toen de deur openging. Een verblindend wit licht liet me naar achteren deinzen terwijl ik mijn ogen afschermde. Wind sloeg de deur volledig open en schril gegil stak mijn oren. Ik dook in elkaar, mijn handen over mijn oren en mijn ogen dichtgeknepen. Gekakel vloog langs mijn lichaam. Alsof een honkbal tegen mijn schouder gegooid werd, viel ik op mijn achterste. Koude vlagen trokken aan mijn zwarte haren en kippenvel verspreidde over mijn armen. Mijn lange nagels begroeven zich in mijn achterhoofd. De kakofonie en het licht stopte niet, ergens was ik zelf begonnen met gillen in de hoop mezelf nog te kunnen horen, om te verzekeren dat ik nog hier was. Dat ik nog leefde.

Het was pas toen de kat op mijn benen sprong, dat ik mezelf los durfde te laten. Mijn handen verkrampt van het drukken op mijn oren en mijn keel ruw van al het schreeuwen. De zwarte kat miauwde, zijn kartonnen zeis sloeg spottend in mijn gezicht terwijl hij wegsprong. Radeloos bleef ik op de grond zitten met mijn benen te zwak om nog mijn gewicht te dragen. De kat riep nog een keer.

'Ik versta geen kat,' siste ik naar hem met een woedend gebaar. Hij mocht miauwen wat hij wilde, maar veel zou het me niet zeggen. Alsof de kat me wel verstond, draaide hij zijn hoofd naar de deur. Het verblindende licht was gedimd en nu was er alleen een witte kamer over die oneindig door leek te gaan. Wat hier ook in zat, was in ieder geval ontsnapt. Het had plaatsgemaakt voor een briesje die mijn lichaam deed trillen. De kat miauwde weer, onophoudelijk cirkelde hij rond me terwijl ik naar de lege ruimte staarde.

Tot De DoodWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu