DOCTOR // Hyunlix

[1] Doktor

Bu kitabı çok oldlar bilir. 15 takipçiyken yayınlamıştım. Save me'den sonra ikinci kitabım sonra beğenmeyip arşivlemiştim sonra da Angel yazmaya başlamıştım. Hala beğenmiyorum ama bu kitaptaki MinSung da çok tatlı ve okuduktan sonra arşivde kalsın istemedim 😭. Acemice bir kitap hem kısacık hem de çok soft. Bu kitabı yayınladıktan sonra mr.mafia bölümleri atacağım, yeni kitap yazdım onu yayınlayacağım ve angel özel bölüm atma planlarım var.

İyi okumalar 🦋
__________
Hyunjin'den

"Şimdilik bu hastalığın ismini Adrenolökodistrofi olarak not alıyoruz, ama tamamen adrenolökodistrofi proteininin eksikliğinden kaynaklanan bir hastalık olduğunu söyleyemeyiz. Hastalık neredeyse bildiğimiz tüm eksi ve yokedilemez yönlere sahip. Şimdilik araştırmalarımıza dayanarak hastalığın belirtilerini şöyle tanımlayabiliriz. Zayıflama, yutkunmada zorluk, yürüyememek, zihin yitimi, işitme zourluğu, saç dökülmesi, ağız, burun ve gözün değişime uğraması, kas erimesi ve zihinsel, gelişimsel bozukluklara neden olabilir."

Bu yürüttüğüm kaçıncı toplantıydı bilmiyorum ama konuşurken boğazım beni daha fazla idare edemeyecekti. Elimdeki kağıtları, önümdeki masaya bıraktım ve bardaktaki sudan bir yudum aldım. 2 ay önce annemi bu anlattığım hastalıktan kaybetmiştim.

Bu zamana kadar hiç bir hastalık umrumda olmamıştı. Neredeyse 28 yaşındaydım ve üniversitemi birincilikle bitirdim, bir çok yerde çalıştım, sayamadığım kadar ameliyat yaptım, bir çok can kurtardım ve kaybettim. Şimdi son 2 senedir Seoul hastanesinin başındaydım ve hayatım inanılmaz derecede rahattı. Sadece hastane yönetiyordum, ameliyata girme stresi olmadan. Ama 5 ay önce annem tüm eğitim hayatım boyunca hiç karşılaşmadığım bir hastalığa yakalandı. O günden beridir araştırıyorum ama ne bir tedavi bulabildim, ne de bu hastalığa yakalanan ikinci bir kişi.

Evet bunların hepsini bir yudum suyu içerken düşündüm ve insan vücudunun ne kadar gereksiz olduğunu bir kez daha anladım. Önüme bıraktığım dosyaları elime alarak ayağa kalktım ve bana bakan tüm gözlerin içine teker teker baktım. Sonrasındaysa yarım kalan konuşmama devam ettim.

"Söylediğim gibi elimizden hiçbir tedavi yöntemi yok. O yüzden tek çaremiz dünyanın neresinde olursa olsun aynı belirtilere sahip hasta bulmamız ve eğer şanslıysak tedavi yöntemini başlatmamız gerekiyor. Son 2 aydır başka bir hasta arıyorum ama ne yazık ki neredeyse aynı belirtilerle gelen hastaların hepsi farklı hastalığa yakalandığını öğrendik. Araştırmalarıma devam ediyorum. Eğer bir gelişme olursa sizin de bana haber vermenizi istiyorum. En kısa zamanda hallettmemiz gereken bir konu. Toplantı bitmiştir."

Yine bir nefese konuştuktan sonra, elimdeki belgelerle dışarıya çıktım. Bu yaptığım son toplantıydı. Neredeyse ülkenin her yerinde olan doktorlarla toplantı yapıp, yardım istemiştim. Ama hala yeni bir hasta bulamamıştık. Belki de bu iyi bir şeydi. Belki de bu hastalık sadece annemde vardı. Belki de başka kimse böyle acı verici şekilde ölmeyecekti.

Düşüncelerimle başbaşa tartışırken odamın önüne vardığımı farkettim ve kapıyı açar açmaz kendimi koltuğa, elimdeki belgeleri de masaya fırlatmıştım. Artık yapacak tek bir işim vardı, oturup beklemek.

Gözlerimi kapatarak kendimi biraz ödüllendirmeyi düşünüyordum, ama tıklatılan kapım tüm planlarımı bozmuştu.

"Gir"

Sesimi duyar duymaz sekreterim içeriye girmiş ve yorgun vücudumu süzmüştü.

"Efendim çok yorgun gözüküyorsunuz. Eve gidip biraz dinlenin isterseniz. Ben belgeleri hallederim. Toplantınız da başarıyla bitti."

Derin bir nefes alarak ayağa kalkmış ve masamın başına geçmiştim. Sandalyemi çekerek oturmuş ve belgeleri elime almıştım.

"Sorun değil Jieun ben hallederim. Hem bu aralar evde yalnız kalmak bana hiç iyi gelmiyor."