VEYL

1. BÖLÜM

⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀

Yeni başlangıçlar ve yeni
yaralar..
⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀
⠀

Bir insan ne tarz şeyler yaşadığında mutlu olurdu hiç bilmiyorum ama ben can alacağım zaman o kadar mutlu oluyordum ki anlatılmaz yaşanır. Bu sizlere canice gelebilir ama intikam ateşiyle yanıp sönen birine asla canice gelmez, gelmemeli. Artık hayatımda bir rutindi önüme çıkan adamları öldürmek. Vicdanım rahatı çünkü masum canlar almıyordum, aksine pislikle kaplanmıştı aldığım tüm canlar.

Karşımda yaptıklarından, aldıkları masum canlardan zere pişman olmayan iğrenç insanlar birbirine gülüyordu. Birazdan o iğrenç gülümsemeleri ile yer yüzünden yok olacaklarından habersizler.

Kafalarını gece yastığa koyduklarında akıllarına geliyor muydu aldıkları canlar, yaktıkları canlar hiç sanmıyorum.

Ama onlara gece yastığa kafalarını koyduklarında ölüm korkusunu yaşatacağım.

Her birine tek tek ölümün korkusunu yaşatacağım nasıl ki onlar masum insanlara bunu yaşatıyor bende onlara yaşatıcam kimseye zerre acımadıkları gibi bende onlara acımıycam. Acıma duygusu artık kalmamıştı bende. Birilerine acıyarak sadece acınacak hale düşersin ilerisi değil.

Onları koruyan korumaları izledim onlarla aradaki mesafeyi her ne kadar koruyor olsalarda olacak herhangi bir saldırıya hazır gibilerdi.

"Bakalım hazır mısınız orospu çocukları"
Arkamdaki keskin nişancı tüfeğimi tam onları görecek şekilde ayarladım.

Çatıda çok kör bi noktadaydım isteseler bile göremezler beni. Yüzümde bir gülümseme yayıldı ve karşımda iliklerime kadar nefret ettiğim adam ile abisi oturuyordu.

"Hazır ol karaduman ölüme her gün bir adım daha yaklaşıyorsun" her şey artık hazırdı tek bir kurşun ile bir can alınacaktı.

Tek gözümü kapatım, parmağım tetiğin üzerine gitti "el veda" diyip tetiğe bastım ve alnından vurulup yere yığılan bir kansız.

Hızla çatıda arkamı dönüp tüm eşyaları toplayıp çantaya atım ve iş yerinin yangın merdivenlerinden hızla indim.

Daha önceden iş yerindeki tüm kameraları etkisiz hale getirdiğim için gözükmem pekte önemli değildi.

Ordan ayrıldığımda arkaya park ettiğim siyah range rover'in arka kapısı açıp çantayı içeri fırlatım ve kafama sadece gözlerimin görülecek şekilde maskeyi geçirdim.

Başka bir çantadan boya sipreyini alıp kapıyı kapatım. Aynadan kendime bakıp arabayı kilitledim.

Öne doğru gittiğimde orda kıyamet kopmuştu. Herkes konuşturuyordu. Sanki çok seviyormuş gibi.

Ne yazık ki artık bu dünyada herkes kendi canından başka can düşünmüyordu. Paraya bile satabilecekleri bir karaktere sahiplerdi.

Sırıtıp "Eee ölmek öldürmek kadar kolay değilmiş değilmi, tüh çok üzüldüm" dedikten sonra kahkaha atım ve hırkamın şapkasını kafama geçirdim yakınlardaki binanın boş duvarının karşısına geçtim ve