-იცი დღეს დამავიწყდა მეთქვა,პროექტი მაქ გასაკეთებელი და დახმარება მჭირდება.
გცალია?-იცინის და პირდაპირ თვალებში მიყურებს და იცინის.
სახლში შემოდის ჩემს ყურთასმენას კი მისი ჩურჩული მაინც ეწევა.
-დღეს შენი ბოლო დღეა...-ჩაცინების ხმას ვიგებ და ყველაფერი შავდება.
უსასრულო სიბნელეში ვეშვები.
♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎
JUNGKOOK P.O.V
~მორტისიას სახლში მისვლამდე
1 სთ-ით ადრე ~
დღეს სკოლიდან ადრე გამოვედი,როგორც აღმოჩნდა მე და მორტისია გვერდი-გვერდ სახლში ვცხოვრობთ.
ჩემს სახლში შევედი.
მთავარ ოთახს მივუახლოვდი,სადაც მსხვერპლების თავებს და საჭირო ნივთებს ვინახავდი.
როდესაც ფსიქიატრიულიდან გამოვიქეცი რამდენიმე წამალიც წამოვიღე.
ზუსტად ისინი,რომლებსაც მე მასმევდნენ.
ყველა წამალს ვაკვირდებოდი თუ რომელს მასმევდნენ,რისთვის იყო,რამდენ ხანში იმოქმედებდა და რა შედეგი ჰქონდა.
ამის მიხედვით ერთ-ერთი წამალი ავიღე,რომელიც დამამშვიდებელი იყო.
ზუსტად 5 წუთში მოქმედებდა.
ტკივილს აყუჩებდა,გაითიშებოდი და 2 საათში ისევ გამოფხიზლდებოდი.
ასევე ავიღე 5 პატარა კამერა,რომლის შემჩნევაც ძალიან რთული იყო.
გავედი,კარები კარგად ჩავკეტე და მორტისიას სახლის წინ დავდექი.
ჯერ რამდენჯერმე შემოვარტყი კრუგი სახლს და გარედან ყველაფერი კარგად დავათვალიერე,თითოეული კუთხე-კუნჭული დავიმახსოვრე და მის სახლში უკანა კარიდან შევიპარე.
ჯერ კიდევ მქონდა 20 წუთი ასე რომ გასვლასაც და დამალვასაც კარგად მოვასწრებდი.
ის დამამშვიდებელი აბები დავფშხვები და მაცივარში რაიმე პროდუქტის ძებნა დავიწყე.
YOU ARE READING
🔞👨🏫შეშლილი მასწავლებელი👨🏫🔞 | J.JK(დასრულებული)
Random-ბატონო ნამჯუნ,ხომ იცით ჩვენი მეცნიერული მოსაზრება ფსიქოპატის გენზე.-ნამჯუნმა სახე დაასერიოზულა,ეს თემა ზედმეტად მნიშვნელოვანი იყო. -კარები დაკეტე და ყველაფერი დაწვრილებით ამიხსენი.-მოხუცმა სწრაფად მიკეტა კარები და მაგიდის წინ მდგომ სავარძელზე დაჯდა...
