Picture To Burn

PTB 1

Mula pagkabata lahat ng kailangan ko ibinibigay sa akin. Especially my dad, he treats me like I really am a princess. Lahat ng gusto ko binibigay nya. Dolls, DSLR, attention, love, care, well name it.

Mayaman kami but we are not like the other families na masaya. Oo buo kami pero what's the point? I mean yeah nasa iisang bahay lang kami, sa isang malaki at magandang bahay but we are not happy.

If dad treats me as his princess, he never treated my mom as his queen even just in front of me. While my mom, she's the most cold mom in the world, paano sila mag-uusap ni daddy kung pagdating palang ni daddy ay umaalis na sya. I never caught her attention or should I say I never caught it in a good way. Kapag may nagawa lang akong mali ay dun nya ako nakikita. Kapag may nabasag ako kapag naglalaro ako or what.

Well si daddy naman palaging busy sa work. Madaling araw na umuuwi lagi pang nasa business trip. Lalo na nung lumaki na ang negosyo namin once a week na lang syang umuuwi tapos kaagad pang aalis. Magba-bonding lang kami ng konti tapos aalis na sya.

Naiinis ako sa mommy ko kasi si Daddy lahat ginagawa para sa pamilyang ito pero sya parang wala man lang pakialam.

That's why I loved my dad more than I love my mom.

******
Pero isang araw ay narinig ko silang nag-aaway. They thought magi-sleep over kami nina Clarisse sa bahay nila Dylan pero aalis pala si Clarisse at yung family nya.

Nung makita ko yung kotse ni Daddy sa labas ng bahay, ang saya ko kasi halos once in two weeks na lang syang umuwi ngayon ng dahil sa business.

Pero nung nag-aaway sila, I heard and saw everything . Kung paano sinabi ni mommy na nagpapanggap lang sya na matigas pero yung totoo nasasaktan na sya, kung paano nya sinabi na kahit may girlfriend si daddy ay wag na syang umalis sa bahay. Kung paano nagmakaawa si mommy na huwag akong iiwan ni daddy. Yun yung first time na nakita kong umiyak si mommy.

Sinabi ni Daddy na magf-file sya ng annulment at kukunin nya ako kay mommy. Nakita ko ang takot sa mga mata ni mommy. Sinabi nya kay daddy na kahit na may girlfriend na si Daddy ay welcome pa rin sya sa bahay basta huwag nya lang sabihin sa akin yung tungkol sa babae nya para huwag masaktan yung feelings ko.

Ang mataas na tingin ko sa daddy ko at yung respeto ko sa kanya ay parang nawala. And dun nagsimula ko maintindihan si mommy. Maybe hindi lahat naiintindihan ko na but I'm not stupid not to figure out some things.

Umalis muna ako sa bahay nun at pumunta ng mall. Wala nagshopping, lahat ginawa ko, diversion sa lahat ng mga nangyayari.

Pero sa huli ay nakapag-isip isip na din ako, if Daddy will file an annulment, hindi ako sasama sa kanya. I won't tell him kung bakit yun ang desisyon ko.

Egomaniac si mommy, yun ay sapat na dahilan kung bakit hindi nya ipinapakita sa amin, sa akin na nasasaktan na sya. At yun ang namana ko sa kanya.

After maghiwalay ni mommy at daddy, umalis na sa bahay si daddy, minsan dumadalaw sya pero hindi ko sya pinapansin.

Kung dati ay hopeless romantic ako at naniniwala sa fairytale, mga prince charming. Ngayon hindi na masyado. Siguro natakot na akong masaktan. I've learn not from my own but from my mother's experience.

They say "experience is the best teacher", pero hindi ko hihintayin na ma-experience ang mga na-experience ni mommy para matuto ako.

Hindi ako ang iiwan. Dahil ako ang mang-iiwan.
Pero bago ko sila iwan kaylangan ko munang tapakan ang ego nila. Dahil yun ang pinaka-importante sa mga lalaki, ang pride nila. Siguro some of them will be heartbroken but most of the boys are heartless that's why there is no heart to break. Hindi na ako magui-guilty.