1. Bölüm: "Deprem."
*Doğal Afetim ol, gel yine kabul...*

*
Yine her zamanki gibi sıradan bir gündü. Okuldan gelir gelmez odama kapattım yine kendimi.
Bazen düşünüyorum da bence ben bu dünyadan değilim. Kendimi buraya ait hissetmiyorum. Bunu dile getirdiğim zamansa evde kıyamet kopuyor. Ben nefes almak istemiyorum artık. Ben yaşamak da istemiyorum. Bazen diyorum ki bu ev başımıza yıkılsın.
Anca öyle kurtulurum...
Tüm bu düşüncelerden sıyrılıp elime telefonumu aldım. Ve çok gereksiz birinin mesaj attığını gördüm.
Eski sevgilimim en yakın arkadaşı. Kendisi ilişkimizde hep vardı, üçüncü kişi olarak... İki kişi değildik ilişkimizde. Neyse ne mesaj atmış bakalım.
NE?!
BU NE?
Bize de söyler misin artık?
Kimden: Üçüncü kişi
"En yakın arkadaşının eski sevgiline yazdıklarını gördün mü? Acıyorum sana.:)"
Yemin ediyorum şuan sinir krizi geçirmek üzereyim! Yine birileri ile aramı bozuyor. Pislik, şeytan! İnanmıyorum tabiki.
Sinirle yazmaya başladım.
"Artık sıkmadı mı bu numaralar ya? Aramızı bozamazsın anla şunu!"
Evet sadece bunu yazdım.
İnanın bana uğraşmak istemiyorum.
Kimden: Üçüncü kişi
"Ekran görüntüleri atıyorum güzelim bekle."
Şuan attığı ekran görüntüleri ile bakışıyoruz.
Midem bulandı...
Hayır, hayır cidden bulandı.
Koşarak kapımı açtım ve tuvalete girdim. Evet şuan kusuyorum. Yemin ediyorum şuan herşeyden iğreniyorum!
Kardeşim dedim ben bu kıza ya!
ESKİ SEVGİLİME AŞK İLANI YAPMIŞ!!
"Eda iyi misin?"diyerek kapıyı çalan abime,
"Defol git!"diye bağırdım.
Bunu niye yaptım bilmiyorum ama şuan kimseyi istemiyorum.
Sinirle kapıyı açtım ve bu sefer de odama koştum. Elime telefonumu aldığım gibi Şule'yi aradım.
"Efendim birtanem?"
Telefonun ucundaki gerizekalıya alayla güldüm,
"Birtanem öyle mi?
"Eda ne oluyor?"derken sesi titriyordu. Ben seni daha çok titretecem.
"Sana Enes desem Şule."dedim gülerek.
"Ben, şey..."diye kekelemeye başladı.
"Sen. Şey... Umurumda değilsin artık."dedim ve tam kapatacağım sırada bağırmaya başladı,
"DUYGULARIMIN ÖNÜNE GEÇEMEM EDA! İnan denedim ama olmuyor..."diyerek ağlamaya başladı.
"Al o duyguları sok bir yerine. Artık yoksun. Ölsen umrumda değilsin!"dedim ve telefonu kapattım.
Yere oturup ağlamaya başladığımda bir mesaj bildirimi geldi.
Kimden: 05******
"Sen geçince semtimi sever gibiyim
Rüzgarında ben de yıkılır gibiyim
Doğal afetim ol, gel yine kabul
Seni çok sevdim, beni çok sev..."
Bu kim şimdi?
Yemin ediyorum artık kafayı yemek üzereyim!
Şu sıralar garip notlar alıyorum. Eve sürekli çiçek geliyor! Korkmaya başlıyorum artık. Başta Enes yaptı sansam da onun aklı yetmez böyle şeylere.
PEŞİMDE SAPIK OLMASIN!!
Aynen Eda. Kimsenin işi gücü yok senle uğraşıyor.
Ne bileyim ayol. Gencim güzelim, tazeyim, temizim.
Benim çok acil toparlanmam lazım.
O yüzden dışarıya çıkmaya karar verdim!
Dolabımı açtım ve ne giysem diye baktım. Korkmayın çiçekli elbise gitmeyeceğim! Çünkü çiçeklerden nefret ederim.
Üzerime beyaz bir bluz altıma siyah bir pantalon giydim. Saçlarımı hafif üstten düzleştirdim. Gözüme biraz rimel ve dudaklarıma hafif bir bordo ruj sürdüm. Çantamı da alıp kapıya doğru yürüdüm.
"Anne ben çıktım!"diye mutfağa doğru bağırdımda annem koşa koşa geldi.
"Bu bulaşıklar yıkanmadan nereye acaba Eda hanım?"dedi ellerini beline koyarak.
Hevesle açtığım kapıyı ayağımla hızlıca kapattım.
"Gitmiyorum tamam!"diyerek odama giderken annemde peşimden geldi.
"Bu oda dışında da hayatın var kızım. Senin bir ailen var!"diye bağırdığı.
"Ne ailesine ya?"diye sordum alayla gülerek.
"Zamanını kızlarla geçiren abim mi ailem? Yoksa hergün içen babam mı? Yada ne bileyim sadece işini gördüğüm zaman beni seven annem mi ailem?"diye devam ettiğim sırada yüzüme bir tokat yemem bir oldu.
"İşine gelmezse tokat at zaten anneciğim."dedim yüzümü tutarak.
"Özür dilerim..."dedi.
"Cık. Artık ölseniz bile affetmem ben sizi!"dedim ve kapıyı suratına çarpıp kilitledim.
Ve o an birşey oldu.
Öyle bir sallanmaya başladık ki, yere yapıştım.
Deprem oluyordu...
Öyle böyle değil.
Çok şiddetli.
Size yemin ederim şuan ordan oraya savruluyorum. Gözlerim kapalı. Kapım kilitli.
"ANNEE!"diye bir çığlık duydum kardeşimden.
"EDA!"diye bağırmaya başlayan abimi duydum sonra
Ve o an daha kötü birşey oldu. Ev yıkılmaya başladı...
"BABA ANNEMİ KORU!"diyerek bağırdığımı hatırlıyorum.
Sonrası koca bir boşluk.
Kafamı çarpmam ile herşey karanlık oldu...
^^
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DOĞAL AFETİM
Não Ficçãoİnsanlar 1 saniye sonrasını bile bilemezler. Eğer bu anı bilseydim anneme bağırıp, kapımı çarpmazdım. Nereden bilebilirdim ki, o kapıyı çarpmam ile hayata da kapılarımı kapatacağımı? "Üşüyor musun?" "Sensiz geçen zamanlar kadar değil."
