Εσένα περίμενα (ON HOLD)

13.Η έκρηξη

Οπτική γωνία Κατερίνας

   Τον αγαπούσα! Αγάπη! Ώστε αυτό αισθανόμουν για κείνον. Όλα αυτά τα καινούρια συναισθήματα που είχαν γεννηθεί μέσα μου, ήταν επειδή τον αγαπούσα. Πάντα πίστευα ότι η αγάπη σαν συναίσθημα δεν υπήρχε. Πίστευα ότι υπήρχε η απληστία, δηλαδή η αγάπη για το χρήμα και τη δόξα, αλλά αγάπη για ένα άλλο άτομο ποτέ! Μεγάλωσα για να το πιστεύω, και για ακόμα μια φορά συνειδητοποίησα πόσο λάθος ήμουν! Όχι μόνο υπήρχε, αλλά αυτό το συναίσθημα βίωνα εγώ τώρα εξαιτίας του Αλέξανδρου! Στην αρχή, όταν τον ρώτησα και μου απάντησε, σοκαρίστηκα. Του είχα ζητήσει να με αφήσει να ξεκουραστώ για λίγο και μόλις έφυγε, έτρεξα στο δωμάτιό μου να σκεφτώ. Ευτυχώς, από ότι φάνηκε, δεν είχε καταλάβει ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος που τον είχα ρωτήσει. Αλλά μήπως θα ήταν καλύτερα αν τον είχε καταλάβει; Όλα αυτά που αισθανόμουν για κείνον, ήταν τόσο όμορφα, και ήθελα να ξέρω τι σκεφτόταν και κείνος για μένα. Υπήρχε ποτέ περίπτωση ένας άντρας τόσο όμορφος και καλός σαν και κείνον να ήθελε να είναι μαζί μου; Μου είχε πει ότι με θεωρούσε όμορφη, δυναμική, υπέροχη, εξαίσια! Τα λόγια του ποτέ δεν τα ξέχασα! Αλλά μήπως το είχε πει από ευγένεια τότε; Ή ακόμα και αν τα εννοούσε μήπως δεν με αγαπούσε όπως εγώ; Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πήγα και στάθηκα μπροστά από τον καθρέφτη μου. Ένιωθα την ανάγκη να τον ρωτήσω. Τώρα που ήξερα τι μου συνέβαινε, ήθελα να ξέρω αν αισθανόταν και κείνος το ίδιο. Δεν άντεχα στη σκέψη ότι μόνο εγώ αισθανόμουν έτσι. Αν όμως εκείνος δεν με ήθελε; Η σκέψη δημιούργησε έναν πόνο στο στήθος μου.

-Κατερίνα σταμάτα να σπαταλάς το χρόνο σου με το να σκέφτεσαι υποθετικά. Τέρμα με τα αν! Πρέπει να βρεις το θάρρος να του μιλήσεις! Και μετά, ανάλογα με την απάντησή του, βλέπεις πώς θα το χειριστείς!

   Σωστά! Θα του μιλούσα. Δεν είχα να χάσω τίποτα στην τελική. Αντίθετα, αν περίμενα θα συνέχιζα να βασανίζομαι από τις αμφιβολίες. Τον πήρα τηλέφωνο και τον κάλεσα να έρθει στη βίλα για να συνεχίσουμε τα μαθήματα αυτοάμυνας. Θα του μιλούσα μόλις τελειώναμε το μάθημα, έτσι είχα αποφασίσει. Στο τέλος όμως, είχα δειλιάσει και αποφάσισα να συνεχίσουμε με μάθημα κολύμβησης. Εντάξει, ήθελα σαν τρελή να μάθω να κολυμπάω, αλλά ήθελα επίσης και να κερδίσω λίγο ακόμα χρόνο για να σκεφτώ. Με το που γύρισα στο δωμάτιό μου έβρισα τον εαυτό μου για τη δειλία μου. Εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια διοικούσα ολομόναχη μια εταιρεία, την είχα σώσει από χρεοκοπία, είχα έρθει σε επαφή με πολλούς δύστροπους συνεργάτες και πελάτες, και τώρα δεν έβρισκα το θάρρος να μιλήσω στον Αλέξανδρο για τα αισθήματά μου! Όχι, εγώ δεν ήμουν δειλή!