Εσένα περίμενα (ON HOLD)

11.Το πιο όμορφο συναίσθημα

   Έπρεπε να το περιμένω αυτό. Δεν έπρεπε να αγνοήσω τα τηλεφωνήματά του. Το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να τον φέρω στην Ελλάδα. Στο πρόσωπό του διαγραφόταν ο θυμός του, αλλά και γω είχα τα ίδια συναισθήματα. Είχα περάσει τόσο όμορφα με τον Αλέξανδρο σήμερα και θα συνεχίζαμε να περνάμε καλά αν δεν εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και μάλιστα για να τολμήσει να ζητήσει εξηγήσεις για ό,τι είχε συμβεί. Δε θα του περνούσε, αν ήθελε να μιλήσουμε θα μιλούσαμε. Όμως πρώτα έπρεπε να απομακρύνω τον Αλέξανδρο από δω! Δεν μου άρεσε καθόλου ο τρόπος που τον κοιτούσε ο πατέρας μου!

-Ας μιλήσουμε λοιπόν ιδιαιτέρως, είπα ξερά. Δε νομίζω ότι χρειάζεται οι σωματοφύλακες να είναι παρόντες.

-Σοβαρά; με ρώτησε ειρωνικά. Εγώ πάλι έχω αντίθετη άποψη!

-Τότε ας μείνουν οι δικοί σου σωματοφύλακες, για τον δικό μου σωματοφύλακα όμως θα αποφασίσω εγώ, είπα αποφασιστικά και γύρισα προς το μέρος του Αλέξανδρου. Με κοίταξε και είδα την ανησυχία γραμμένη στο πρόσωπό του. Έχοντας γυρισμένη την πλάτη μου στον πατέρα μου του χαμογέλασα καθησυχαστικά και με τα χείλη μου σχημάτισα άηχα τις λέξεις: «Όλα είναι καλά», δυνατά όμως του είπα:

-Μπορείς να πηγαίνεις, δεν σε χρειάζομαι άλλο!

-Δεν πρόκειται να πάει πουθενά, φώναξε ο πατέρας μου και αυτόματα οι δύο άντρες που στέκονταν πίσω του ήρθαν και στάθηκαν μπροστά από την πόρτα αποκλείοντας κάθε έξοδο από το δωμάτιο. Τώρα το παρατραβούσε!

-Τι στην ευχή νομίζεις ότι κάνεις! Άφησέ τον να φύγει, η μεταξύ μας συζήτηση δεν τον αφορά! φώναξα.

-Τον αφορά από τη στιγμή που άπλωσε χέρι στον Στεργίου! φώναξε δυνατά. Το ξέρεις ότι εξαιτίας του κατέληξε στο νοσοκομείο;

-Αυτήν την πληροφορία για το νοσοκομείο ομολογώ δεν την ήξερα. Ευχαριστώ πάντως που με ενημέρωσες, τώρα νιώθω πολύ καλύτερα, είπα με τη φωνή μου να στάζει ικανοποίηση, γεγονός που τον εξόργισε ακόμα περισσότερο.

-Ο Στεργίου θέλει να πάρει τα λεφτά του και να φύγει από την εταιρεία παλιόπαιδο! Αυτό δε θα το επιτρέψω, θα έρθεις τώρα αμέσως μαζί μου και θα του ζητήσεις γονατιστή συγνώμη!

-Αν θέλει να φύγει, ας φύγει. Έτσι δε θα τον ξαναδώ ποτέ ξανά μπροστά μου. Όσο για το δεύτερο, συγνώμη δεν πρόκειται να του ζητήσω ποτέ γιατί απλούστατα δεν έκανα τίποτα κακό. Εκείνος το ξεκίνησε και πήρε αυτό που του άξιζε.