Do You Believe In Truth?

Κεφάλαιο 5

Η ομάδα είχε ήδη καταφτασει και μαζί της και ο Έντουαρντ.
Ο Ράιαν την είχε στην αγκαλιά του και έτρεμε ολόκληρη.
"Πως βρέθηκες εδώ μέσα μου λες; Απαγορεύεται, τι στο καλό σκεφτόσουν;"
"Δεν ξέρω, ήμουν περίεργη. Περπατούσα, έφτασα μέχρι εδώ"
"Κυριε διοικητά, το πτώμα που ξεθαψαμε ανήκει σε νεαρή κοπέλα"
"Οχι" Είπε η Ιζαμπέλα και προχώρησε για να πάει κοντά.
"Ιζαμπέλα μην πας εκεί" Της φώναξε ο Έντουαρντ αλλά δεν τον άκουσε.
"Καντε στην άκρη" Είπε και σε όλους ήταν εκεί και κοίταξε το άψυχο σώμα που υπήρχε στο έδαφος.
"Ιζαμπέλα" Φώναξε ο Ράιαν που έτρεξε από πίσω της.
Γυρισε να τον κοίταξε και από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα.
"Αυτή είναι;"
Δεν του απάντησε απλά έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας. Ήταν αυτή, την είδε, την κατάλαβε.
Γύρισαν λίγο αργότερα στο τμήμα. Είχε ηρεμήσει λίγο. Έπρεπε να ηρεμήσει. Ήταν ο χώρος της δουλειάς της και δεν την έπαιρνε για συναισθηματισμούς. Είχε πάει εκεί για έναν σκοπό. Έσφιξε τα δόντια έπνιξε τα δάκρυα της και κάλεσε τους γονείς της και τον Πίτερ να περάσουν από το τμήμα. Έφτασαν μισή ώρα μετά οι γονείς της και λίγο αργότερα ακολούθησε και ο Πίτερ. Η αναμονή τους στο τμήμα ήταν αρκετή μιας και υπήρχε ένας πανικός μετά από αυτό που συνέβη.
"Ιζαμπέλα, τι θα γίνει; γιατί είμαστε εδώ;" Την σταμάτησε και την ρώτησε η μητέρα της Κέιτ.
"Κάντε λίγο υπομονή, γίνεται ένας χαμός εδώ μέσα, θα έρθω εγώ σε λίγο" Της είπε και έφυγε ξανά.
Δεν ήθελε να είναι αυτή που θα αναλάβει να πει τα νέα γι αυτό έβαλε τον Ράιαν να το κάνει εννοείται πάντα με την παρουσία της μιας και οι δυο τους είχαν αναλάβει την έρευνα. Ο Ράιαν τους έφερε στο γραφείο τους και τους έβαλε να καθίσουν.
"Γιατί μας καλέσατε εδώ; Έχετε νεότερα;" Αναρωτήθηκε με αγωνία η μητέρα της φίλης της.
Πως να πεις σε δύο γονείς ότι έχουν χάσει το παιδί τους;
"Επιτρέψετε μου να σας ενημερώσω εγώ" Ξεκίνησε να λέει ο Ράιαν.
Η Ιζαμπέλα δεν ήταν σε θέση να μιλήσει γι αυτό εκείνη την στιγμή. Όλο αυτό ήταν πολύ πρόσφατο. Ήθελε λίγο χρόνο να το αποδεχτεί.
"Η κόρη σας βρέθηκε σήμερα το πρωί νεκρή, λυπάμαι πολύ" Τους ανακοίνωσε χωρίς πολλές κουβέντες.
Όσο το πήγαιναν απ έξω απ έξω θα ήταν χειρότερα για όλους. Δεν μίλησε κάνεις τους. Ο Πίτερ κοιτούσε σαν χαμένος η μητέρα της έβαλε αμέσως τα κλάματα και ο πατέρας ήταν αυτός που πονούσε αλλά αθόρυβα.
"Που βρέθηκε, Πως έγινε;" Ρώτησε εκείνος που ακόμα μπροστά στον κόσμο διατηρούσε την ψυχραιμία του.
"Βρέθηκε πέρα από την λίμνη, σε ένα σημείο το οποίο έμαθα ότι θεωρείται και απαγορευμένο, ήταν θαμμένη στο χώμα"
Οι λεπτομέρειες θα μπορούσαν να είναι και περιττές αλλά ήταν οι γονείς και θα ήθελαν να μάθουν την αλήθεια.
"Μα ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Τι έφταιξε το κοριτσάκι μου;" Είπε κλαίγοντας πιο δυνατά η μητέρα μόλις άκουσε τις τελευταίες λέξεις του Ράιαν.
"Πως την βρήκατε εκεί;" Θέλησε να μάθει ο πατέρας της ατυχής κοπέλας.
"Καλύτερα να μην μπουμε σε άλλες λεπτομέρειες" Τους είπε.
"Απαιτώ να μάθω τι συνέβη στην κόρη μου" Τους είπε φωνάζοντας.
"Κάτσε κάτω Τομ, με τις φωνές δεν γίνεται τίποτα"  Του είπε ψύχραιμη η Ιζαμπέλα και έκατσε ξανά στην καρέκλα του.
"Θέλω να ξέρω"
"Εγώ την βρήκα, εγώ πήγα εκεί μέσα. Πες το περιέργεια, πες το ένστικτο. Κάτι με τράβηξε εκεί μέσα. Οποίος κι αν την έθαψε δεν το είχε κάνει καλά, πιθανότατα από την βροχή άρχισε το χώμα να φευγει από πάνω της" Του είπε αναλυτικά και η μητέρα δεν πίστευε στα αυτιά της.
Ο Πίτερ δεν μιλούσε. Καθόταν εκεί σιωπηλός και απλά άκουγε.
"Θέλω να δω το παιδί μου" Είπε μετά από λίγο η Μάργκαρετ.
"Δεν γίνεται ακόμα, βρέθηκε σε κακή κατάσταση και ο ιατροδικαστής ακόμα μαζευει δείγματα και ελέγχει τα πάντα" Της απάντησε ο Ράιαν.
"Δεν με νοιάζει, θέλω να την δω" Είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής της.
"Μάργκαρετ σε παρακαλώ, μην κάνεις τα πράγματα πιο δυσκολα, άφησε μας να κάνουμε την δουλειά μας" Της είπε η Ιζαμπέλα και φάνηκε να συμφώνησε μαζί της. "Περιμένουμε την έκθεση του ιατροδικαστή, για οτιδήποτε νεότερο θα είμαστε σε επαφή" Τους είπε και σηκώθηκαν να φύγουν.
Δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο εκεί μέσα. Ο Πίτερ δεν τους ακολουθησε. Έμεινε πίσω.
"Πως έγινε;" Ρώτησε μετά από τόση ώρα που καθόταν σιωπηλός.
"Δεν ξέρω, φαντάζομαι πως θα μάθουμε μετά το πόρισμα του ιατροδικαστή" Του απάντησε και πήγε κοντά του.
"Θέλω να μάθω"
"Θα σε ενημερώσω, πήγαινε τώρα. Είναι δύσκολη ώρα κι εμείς έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε"
Έκανε να φύγει αλλά γυρισε πίσω.  Την κοίταξε αλλά δεν μίλησε.
"Τι έγινε;" Τον ρώτησε εκείνη.
"Τίποτα άστο" Είπε τελικά και έφυγε.
Ο Ράιαν μπήκε ξανά στο γραφείο αφού είχε συνοδεύσει τους γονείς έξω. Θέλησε να μάθει πως ήταν η φίλη του. Φαινόταν ότι προσπαθούσε να κρύψει τα συναισθήματα της λόγω της δουλειάς. Πονούσε κι εκείνη όπως όλοι. Θέλησε να μάθει πως είχε βρεθεί εκεί και τι είχε γίνει ακριβώς. Την άκουσε με προσοχή. Θα πρέπει να ήταν δύσκολο εκείνη. Παρόλα τα όσα έχουν δει τα μάτια της τόσα χρόνια στην δουλειά ήταν η φίλη της και την είδε σε αυτή την κατάσταση.
"Θα φέρω καφέ, θα είναι πολυ δύσκολη μέρα" Της είπε αφού είχαν τελειώσει την συζήτηση τους.
"Βαρυ" Του είπε κι έφυγε γελώντας ελαφρώς.
Έκατσε στο γραφείο της. Πίεζε τον εαυτό της να μην κλάψει. Έριξε μια ματιά στις φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί απο το σημείο του εγκλήματος. Δεν ήταν ακριβώς η δουλειά της αλλά μπορούσε καθαρά να διακρίνει πως ήταν χτυπημένη. Βρέθηκε πολύ μακριά από το σημείο που είχαν βρεθεί τα αντικείμενα της και προσπαθούσε να συνδέσει τα γεγονότα. Το μυαλό της ταξίδευε συνεχώς μέχρι που χτυπησε το τηλέφωνο.
"Λέγεται" Είπε όταν το σήκωσε και δεν κοίταξε καν να δει ποιος ήταν.
"Στις διαταγές σας κυρία αστυνόμε" Άκουσε την φωνή του Αντριάν
"Δεν πρόσεξα καν ότι ήσουν εσύ" Του είπε και χαμογέλασε ελαφρά.
"Ξέρω ότι είσαι στην δουλειά αλλά είδα στις ειδήσεις τα νέα και ήθελα να δω αν είναι όλα εντάξει"
"Δεν είναι, ήταν αυτή" Του είπε και προσπάθησε ξανά να μην κλάψει.
"Αγάπη μου λυπάμαι, δεν ξέρω τι να πω"
"Μην πεις κάτι, ας μην το συζητήσουμε τώρα καλύτερα, είναι δύσκολη φάση"
"Δεν έπρεπε να το έχεις αναλάβει Ιζαμπέλα, το παίζεις σκληρή αλλά δεν είσαι πάντα, όλο αυτό σε έχει ρίξει παρά πολύ"
"Μπορεί, αλλά τώρα είναι πολύ αργά. Αφού μπήκα στον χορό πρέπει και να χορέψω"
"Δεν θα αντέξεις, σε ξέρω"
"Εχω αντέξει και χειρότερα, μια χαρά θα είμαι"
"Ναι αλλά τώρα μιλάμε για ένα στενό σου πρόσωπο"
"Είναι δουλειά, αφήνω στην άκρη τους συναισθηματισμούς και φέρομαι σαν να είναι μια υπόθεση σαν όλες τις άλλες"
"Δεν είναι όπως σαν τις άλλες"
"Πες μου εσυ, πως πήγε η δική;" Τον ρώτησε αλλάζοντας θέμα.
"Δεν ολοκληρώθηκε, σταμάτησε την μέσα και πήρε αναβολή για αύριο αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τα έχω καταφέρει"
"Πάντα τα καταφέρνεις"
"Ο καφές σου" Είπε ο Ράιαν μπαίνοντας στο γραφείο και τους διέκοψε.
"Πρέπει να κλείσω, έχω ακόμα πολύ δουλειά, θα τα ξανά πούμε" Του είπε και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβει να της απαντήσει.
Ο Έντουαρντ στάθηκε στην πόρτα του γραφείου τους και τους ενημέρωσε ότι τους ζητούσε ο Ιατροδικαστής για ενημέρωση.
"Επιτέλους" Είπε η Ιζαμπέλα και ξεκίνησαν για το νεκροτομείο.
Ήταν δύσκολη απόφαση στο να μπει και να ακούσει όλα όσα είχε να τους πει.
"Είσαι καλά;" Την ρώτησε ο Ράιαν πριν μπουν μέσα.
"Το προσπαθώ, αλλά είπαμε τα προσωπικά πάνω από την δουλειά" Του είπε και μπήκαν μέσα.
Η ψυχή της το ήξερε ότι δεν το άντεχε αλλά δεν ήθελε να το δείξει προς τα έξω. Με όσα είχε δει απο την δουλειά της είχε μάθει να μην είναι συναισθηματική, τουλάχιστον όχι στους χώρους που εργαζόταν.
"Πες μας τι βρήκες Ρομπ" Του είπε πρώτος ο Ράιαν και έφερε τον φάκελο.
"Από τι από όλα να ξεκινήσω;" Είπε και κοιτούσε ξανά και ξανά τον φάκελο. "Λοιπόν ας τα πάρουμε από την αρχή. Υπάρχουν μελανιές στο αριστερό και το δεξί χέρι πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος την κρατούσε σφιχτά. Κατά πάσα πιθανότητα να ήθελε από κάποιον να ξεφύγει και να την κρατούσε με δύναμη από τα χέρια. Το δεξί πόδι έχει ένα ελαφρυ σπάσιμο. Αυτό δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς από τι προήλθε. Μπορεί να σκόνταψε προσπαθώντας να ξεφύγει γι αυτό και να βρέθηκε το ρολόι σπασμένο σε εκείνο το σημείο" Ξεκίνησε να λέει και τον άκουγαν με προσοχή. " Έπειτα έχουμε πληγή στο κεφάλι, σκισμένα ρούχα και γρατζουνιές σε κάποια σημεία του σώματος αλλά και στο πρόσωπο. Με μια γρήγορη υπόθεση πιστεύω ότι το θυμα συρθηκε στο έδαφος και έφτασε μέχρι το σημείο που βρέθηκε"
"Δεν μπορεί όμως με τόσα τραυματα να συρθηκε μόνη της μέχρι εκεί" Έκανε μια παρατήρηση ο Ράιαν μετά από αυτά που ακούστηκαν από τον ιατροδικαστή.
"Προφανώς οχι. Το θυμα συρθηκε πιασμένο από τα πόδια. Κάποιος την έσυρε μέχρι εκεί. Το τραυμα που είχε το κεφάλι ήταν βαρυ. Σίγουρα μετά από αυτό έμεινε αναίσθητη, θα ήταν αδυνατον να συρθεί μόνη της. Ακόμα και αν δεν είχε μείνει αναίσθητη από το χτύπημα το πιο λογικό θα ήταν να συρθεί μόνη της με την μπροστινή όψη του σώματος. Κάποιος την έσυρε και φαντάζομαι πως έτσι βρέθηκε και το κολιε με το αίμα λίγο πιο μακριά από το ρολόι. Θα κόπηκε καθώς την έσερνε στο έδαφος"
"Κάτι άλλο;" Ρώτησε ο Ράιαν.
Άφηνε την Ιζαμπέλα απλά να ακούει αν καο φαινόταν ότι δεν ήταν σε θέση να μιλήσει.
"Ναι, η ημέρα θανάτου ορίζεται περίπου εννέα μέρες πριν"
"Ναι αλλά το θυμα απουσιάζει παραπάνω μέρες"
"Ακριβώς, αν υποθέσουμε ότι σκοτώθηκε στις 20 Φεβρουαρίου που είναι και το πιο λογικό αφού από τότε δεν έχει δώσει σημεία ζωής τότε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το θυμα όταν θάφτηκε ήταν ακόμα ζωντανό"
"Θεέ μου" Ήταν το μόνο που είπε η Ιζαμπέλα.
"Προφανώς ο δράστης νόμιζε ότι μετά το χτύπημα ήταν ήδη νεκρή κι έτσι την έθαψε"
Τους άφησε λίγο, και ειδικά την Ιζαμπέλα μέχρι να συνεχίσει.
"Ευχαριστούμε Ρομπ"
"Έχει κι άλλο" Τους είπε και τους σταμάτησε.
"Τι άλλο; Πόσα ακόμα;" Είπε αγανακτισμένη η Ιζαμπέλα.
" Πάνω στο θυμα βρέθηκε γενετικό υλικό, υπήρξε σεξουαλική επαφή πριν γίνει όλο το περιστατικό"
"Την είχε βιάσει;"
"Μάλλον. Τα σημάδια στα χέρια της μπορεί να είναι και από αυτό. Και είναι και κάτι ακόμα"
"Ριξτο κι αυτό"
"Ήταν έγκυος, ήταν περίπου στον τέταρτο μήνα, το έμβρυο πέθανε μαζί της, εγώ ο ίδιος το αφαιρεσα όταν την έφεραν εδώ"
"Δεν το πιστεύω" Είπε η Ιζαμπέλα και βγήκε για λίγο έξω από το δωμάτιο.
"Είσαι σίγουρος Ρομπ;" Συνέχισε ο Ράιαν.
Την άφησε να ηρεμήσει. Το ειχε ανάγκη. Δεν ήταν και λίγα όσα είχαν ακουσει.
"Ναι απόλυτα, σου είπα εγώ ο ίδιος το αφαιρεσα, υπάρχουν και φωτογραφίες στον φάκελο"
"Δεν θα έπρεπε να φαίνεται αυτό;"
"Οχι απαραίτητα, η ανάπτυξη του κάθε εμβρύου δεν είναι ίδια, θα αρχιζε να φουσκώνει μετά τον τέταρτο μήνα πιθανόν"
"Πως μπορούμε να βρουμε ποιος ήταν ο πατέρας;" Ρώτησε η Ιζαμπέλα η οποία μόλις είχε ξανά μπει στο δωμάτιο.
"Παρόλο που ήταν σε σχετικά προχωρημένη εγκυμοσύνη το μωρό δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα. Σκεφτείτε ότι στην περίπτωση της δεν είναι ευδιάκριτο ούτε το φύλο του παιδιού ακόμα"
"Άρα είναι αδύνατον;
" Είναι πολυ δύσκολο αλλά θα χρειαστώ και δείγμα από τον πατέρα για να συγκρίνω αλλά και πάλι δεν υπόσχομαι ότι θα έχει αποτέλεσμα"
"Θα σου φερω ένα δείγμα να δεις αν μπορείς να το τακτοποιήσεις"
" Θα κάνω ότι μπορώ"
" Φέρτε μου ένα αντίγραφο του φακέλου σε παρακαλώ" Ζήτησε ο Ράιαν.
Πήραν τον φάκελο και έφυγαν απο το νεκροτομείο.
"Ήταν έγκυος, χριστε μου την έγκυος" Μονολογησε ενώ ο Ράιαν έτρεχε απο πίσω της.
"Γιατί θες να μάθεις ποιός είναι ο πατέρας;"
"Γιατί αν δεν είναι ο Πίτερ τότε είχε άλλον"
"Ελα πάμε, θα τα ξανά δουμε όλα στο τμήμα" Της είπε και μπήκαν στο αυτοκίνητο.
Δεν μπορούσε. Κρατιοταν λόγω της δουλειάς. Δεν ήθελε να μαθευτεί ότι γνώριζε προσωπικά το θυμα και να την απομακρύνουν από την υπόθεση. Είχε πάει εκεί με έναν σκοπό και θα έφτανε μέχρι το τέλος. Μόλις έφτασαν στο γραφείο ο Ράιαν άφησε τον φάκελο στον Έντουαρντ για να ενημερωθεί για τα στοιχεία που τους αποκάλυψε ο ιατροδικαστής και γυρισε στο γραφείο του για να βρει την Ιζαμπέλα.
"Λοιπόν, τι κάνουμε από εδώ και πέρα;" Την ρώτησε και κάθησε απέναντι της.
"Οι γονείς και ο Πίτερ δεν έχουν κάτι άλλο να καταθέσουν, μας μένει η φίλη της η Μόλι και ο Έντισον που τον αφήνω απ έξω, λείπει και έχει και άλοθι για εκείνο το βράδυ"
"Τσεκαρισμενο. Ο Έντισον εκείνες της μέρες έλειπε εκτός πόλης για έκθεση, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να βοηθήσει σε κάτι άλλο"
"Άρα θέλω να μιλήσουμε ξανά με την φίλη της, νομίζω πως κάτι κρύβει, όσο για τους υπόλοιπους ξέρω πως οτιδήποτε άλλο προκύψει θα με ενημερώσουν αλλά πρέπει κι εμείς να τους ενημερώσουμε για τα τελευταία"
"Μην τους ξανά φέρουμε εδώ, είναι κρίμα, έχουν τον πονο τους"
"Οχι Χωριζόμαστε, εσύ αναλαμβάνεις τους γονείς κι εγώ τον Πίτερ, θα μου είναι πιο εύκολα"
"Σίγουρα θες να το κάνεις; Μπορώ να το κάνω μόνος μου"
"Οχι θα πάω εγώ στον Πίτερ, είμαι σίγουρη"
"Ωραία και δίνουμε ραντεβού στο σπίτι της φίλης της θα μιλήσουμε σήμερα και με εκείνη για να έχουμε χρόνο αυριο να κάνουμε μια έρευνα"
"Φυγαμε" Του είπε και χωρίστηκαν.
Φτάνοντας στο σπίτι του Πίτερ δίστασε για λίγο να κατέβει. Πως να του το έφερνε; Πήρε μια βαθιά ανάσα και κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Διέσχισε το δρομάκι και έφτασε μέχρι την πόρτα του την οποία και χτυπησε.
"Ιζι, τι κάνεις εδώ;"
"Ξέρω ότι δεν είναι ώρα αλλά πρέπει να μιλήσουμε"
Και της έκανε νόημα να περάσει.
Της έφερε έναν καφέ χωρίς την να την ρωτήσει. Ήταν σίγουρος πως τον χρειαζόταν.
"Κάθισε, είχαμε κάτι νεότερο;"
"Πολλά, και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω"
"Πες μου"
"Λοιπόν βρέθηκε αρκετά τραυματισμένη, με πληγές τόσο στο σώμα όσο και στο πρόσωπο. Ο ιατροδικαστής βρήκε γενετικό υλικό το οποίο δεν ξέρουμε σε ποιόν ανήκει που σημαίνει ότι υπήρξε επαφή πριν από όλα. Λόγω των τραυμάτων της ο ιατροδικαστής πιστευει οτι ήταν παρά την θέληση της"
"Τι είναι αυτά που λες;"
"Το δεξί της πόδι ήταν ελαφρώς σπασμένο, και υπήρχε και ένα τραυμα στο κεφάλι το οποίο την άφησε αναίσθητη. Πιθανόν να έτρεχε να ξεφυγει και σκόνταψε γι αυτό και το σπασμένο ρολόι. Βρέθηκε πολύ μακριά όπως ξέρεις από το σημείο που βρέθηκαν τα αντικείμενα και υποθέτουμε πως την έσυραν μέχρι εκεί όπου θάφτηκε και ζωντανή"
"Ζωντανή;"
"Το τραυμα στο κεφάλι την άφησε αναίσθητη όπως σου ειπα. Ο ιατροδικαστής ορίζει σαν μέρα θανάτου την εικοστή δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου. Άρα αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά έγιναν στις 20 Φεβρουαρίου και πέθανε στις 22 τότε ο δράστης την θεώρησε νεκρή μετά το χτύπημα και την έθαψε"
"Μην συνεχίζεις" Της είπε κι εκείνη σταμάτησε. Κάθησε δίπλα του. Δεν άφηνε τον εαυτό της να κλάψει αλλά ουτε κι εκείνος το έκανε.
"Πίτερ είναι και κάτι ακόμα" Του είπε χωρίς όμως να θέλει να τον πιέσει να ακουσει.
"Πες το"
"Η Κέιτ ήταν έγκυος"
"Σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε.
" Δεν μπορεί"
"Ήταν σχεδόν τεσσάρων μηνών"
"Δεν γίνεται, θα το ήξερα"
"Μάλλον το έκρυβε"
"Από εμένα; Γιατί;"
"Μπορεί να μην ήταν δικό σου" Πήρε το θάρρος να του πει.
"Γίνεται ακόμα και καλυτερο"
"Πιστεύω ότι η φίλη της η Μόλι κάτι ξέρει θα πάω να την βρω μετά από εδώ αλλά θέλω κάτι από εσένα"
"Ότι θελεις, πες μου"
"Θέλω αυριο να έρθεις από το γραφείο μου και να πάρουμε δείγμα για να εξετάσουμε είναι συμβατό με αυτό του εμβρύου"
"Υπάρχει αυτή η πιθανότητα;"
"Είναι δύσκολη διαδικασία αλλά θα το προσπαθήσουμε"
"Θα έρθω"
"Λοιπόν πρέπει να φυγω" Είπε και σηκώθηκε από δίπλα του. " Θα με περιμένει ο Ράιαν"
"Ιζι; Αν το παιδί δεν είναι δικό μου;"
"Τότε δεν ξέρω, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για το τέλος, έχουμε πολλά ακόμα να ψάξουμε"