Do You Believe In Truth?

Κεφάλαιο 6

Το επόμενο πρωί λίγο πριν φύγουν από το τμήμα ενημέρωσαν έναν από τους πιο έμπιστους και διακριτικούς αστυνομικούς για την παρακολούθηση της Μόλι. Ήταν απόλυτα σίγουρη πως κάτι έκρυβε αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν αν αυτό που έκρυβε θα μπορούσε να τους βοηθήσει στην υπόθεση. Τα καθήκοντα του ήταν να παρακολουθεί στενά εκείνη την κοπέλα και να δίνει αναφορά στους ανωτέρους του για κάθε της βήμα. Είχε περάσει και ο Πίτερ από εκεί νωρίς το πρωί για να αφήσει δείγμα για την εξέταση DNA. Ήλπιζαν να βγάλουν κι από εκεί μια άκρη αν και αν αποδεικνυόταν ότι το παιδί δεν ήταν του Πίτερ δεν υπήρχε κάποιος άλλος τον οποίο θα μπορούσαν να ψάξουν.
Έφυγαν με την ομάδα για το σημείο που βρέθηκε το άψυχο σώμα της Κέιτ.
''Ψάξτε τα πάντα, σκονίστε όλη την περιοχή'' έδωσε την διαταγή και μετά στάθηκε δίπλα στον Ράιαν.
''Τι περιμένεις να βρεις ακριβώς;''
''Δεν έχω ιδέα, σίγουρα όμως θα είχε μαζί της ένα κινητό, κάτι. Που μπορεί να είναι το κινητό της;''
Η έρευνα κράτησε περίπου τέσσερις ώρες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχασαν άσκοπα τόσες ώρες για να ψάχνουν για κάτι που σίγουρα δεν υπήρχε στο σημείο που το έψαχναν. Που να υπήρχε όμως; Ποτέ δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα. Πάντα υπάρχει κάτι και πάντα κάποιος θα κάνει το λάθος.
Ο Έντουαρντ μετά από τόσες ώρες έδωσε διαταγή να τα μαζέψουν και να γυρίσουν στο τμήμα. Ξανά είδε με τον Ράιαν ότι στοιχεία είχαν μαζέψει. Συνεχώς τα ξανά κοιτούσε. Συνέχιζε να πιστεύει πως κάτι πρέπει να τους είχε ξεφύγει. Το ότι δεν βρέθηκε κανένα άλλο στοιχείο σημαίνει πως ο δολοφόνος ήξερε πολύ καλά τι έκανε αλλά γιατί να είχε αφήσει το κολιέ και το ρολόι; Η υπόθεση ήταν πιο μπερδεμένη από όσο νόμιζαν και δύσκολα θα έβγαζαν άκρη.
"Οργανωμένο το έγκλημα ή απλά αυτός που το έκανε ήξερε πολύ καλά την δουλειά του" Σχολίασε ο Ράιαν αφού για άλλη μια φορά τα χέρια τους ήταν δεμένα σχετικά με την έρευνα.
Πάντα έβρισκαν κάτι και πάντα κολλούσαν σε κάτι άλλο.
"Δεν γίνεται, κάποιο λάθος θα κάνει, δεν μπορεί"
Το πείσμα της να φτάσει ως το τέλος ήταν μεγάλο.
"Φίλη σου απο ότι φαίνεται είχε μυστικά που τα έκρυβε από όλους"
"Πρέπει με κάθε τρόπο να βρούμε το κινητό της"
Αν έβρισαν το κινητό τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο εύκολα γι αυτούς.
"Αυτό θα είναι δύσκολο ειδικά αν το έχει πάρει αυτός"
"Δεν υπάρχει όμως κανένα στοιχείο που να μας φέρνει λίγο πιο κοντά σε αυτόν"
Την συζήτηση τους διέκοψε η πόρτα που χτυπησε.
Μπροστά σε αυτή στεκόταν ο Ίαν ο οποίος μπήκε στο γραφείο και πλησίασε την Ιζαμπέλα.
"Ίαν, πότε ήρθες;" Είπε όταν τον είδε να την πλησιάζει και σηκώθηκε να τον χαιρετίσει.
"Πριν από λίγο, πέρασα από τον πατέρα μου πρώτα και ήρθα να σε δω λίγο, ελπίζω να μην ενοχλώ ξέρω ότι τραβάτε ζόρι"  Της είπε και του έκανε νόημα να καθίσει.
"Τα έμαθες έτσι;" Τον ρώτησε και κάθισε και εκείνη.
"Ναι από τον πατέρα μου, ήθελα να έρθω κατευθείαν μόλις το έμαθα αλλά δεν γινόταν να αφήσω πίσω τα μαθήματα, κοντεύω στο τέλος τώρα αλλά τα κανόνισα έτσι για να είμαι στην κηδεία. Δεν θα μπορούσα να λείπω, ήταν και δική μου φίλη. "
"Δεν θα κέρδιζες κάτι και να ερχόσουν, την έχουν ακόμα στο νεκροτομείο για κάτι τελευταία και μάλλον αύριο θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την κηδεία"
"Κατάλαβα" Είπε μόνο.
"Να σου γνωρίσω και τον συνεργάτη και καλό φίλο τον Ράιαν, ο Ίαν είναι ο τέταρτος της παρέας" Είπε και έδωσαν τα χέρια.
"Χάρηκα" Του είπε ο Ράιαν.
"Παρομοίως" Είπε και ο άλλος και κάθισαν ξανά στις θέσεις τους.
"Τι έγινε με την Κέιτ Ιζαμπέλα, ο πατέρας μου, μου είπε ότι η έρευνα είναι ακόμα σε εξέλιξη"
"Δεν επιτρέπεται να σου πω ξέρεις τώρα πως είναι αυτά, της δουλειάς είσαι"
"Ναι καταλαβαίνω απόλυτα, μην ανησυχείς απλά, ξέρεις είναι περίεργο, η Κέιτ... " Είπε αλλά σταμάτησε.
"Πίστεψε με όλοι έτσι είμαστε"
"Τουλάχιστον μπορώ να μάθω τι έγινε; Πως πέθανε;"
"Δεν μπορώ να σου πω πολλά, μπορώ να σου πω όμως ότι ήταν σοβαρά τραυματισμένη και ότι ο δολοφόνος πιστεύοντας πως ήταν νεκρή μετά τον τραυματισμό την έθαψε χωρίς να ξέρει ότι ήταν ακόμα ζωντανή, ακόμα δεν ξέρουμε αν είχε την πρόθεση από την αρχή να την σκοτώσει"
"Τι λες τώρα; Μα ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;"
"Μακάρι να ξέραμε Ίαν, είμαστε κολλημένοι αυτή την στιγμή"
"Δεν μιλάμε όμως για κατά συρροή δολοφόνο, ίσως να στόχευε μόνο εκείνη" Έκανε μια υπόθεση ο Ίαν.
"Οι δολοφόνοι και πόσο μάλλον οι κατά συρροή ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, δεν έχει αφήσει κανένα στοιχείο πράγμα που σημαίνει ότι ήξερε πολυ καλα τι έκανε" Επενέβη να του απαντήσει ο Ράιαν.
"Έγω θα σας αφήσω λίγο, εχω να κάνω ένα τηλεφώνημα"
"Τι τηλεφώνημα;"  Ρώτησε ο Ράιαν πριν την αφήσει να φυγει.
"Ξέρεις εσυ"
"Ασε θα το κάνω εγώ, θέλω να κάνω κι εγώ ένα τηλεφώνημα" Είπε και σηκώθηκε.
"Τι μου κρύβεις;
" Είπαμε, αυτά στην δουλειά όχι σε εμένα" Της είπε γελώντας.
Γέλασε κι εκείνη και τον άφησε να φυγει.
"Δεν νομίζω ότι με συμπάθησε ο φίλος σου"
"Βγάζει έξω πολυ το πρόσωπο της δουλειάς, μην ανησυχείς γι αυτόν, έχει το στυλάκι του"
"Μήπως σε γουστάρει;"
"Σε καμία περίπτωση" Του είπε γελώντας.
"Που το ξέρεις;"
"Είναι παντρεμένος και σίγουρα δεν έχει μάτια για άλλη εκτός από την γυναίκα του. Επίσης αν θυμάσαι είμαι επίσης παντρεμένη"
"Το ένα δεν αναιρεί το άλλο"
"Σου είπα, δεν υπάρχει καμία περίπτωση"
"Ότι πεις φιλενάδα, σας αφήνω να δουλέψετε, θα τα ξανά πούμε" Της είπε και αφού την χαιρέτησε έφυγε.
Ο Ράιαν μπήκε στο γραφείο μετά από λίγο.
"Έφυγε;" Ρώτησε και κάθισε στο γραφείο του.
"Έφυγε"
"Πολλά ρωτουσε αυτός"
"Φίλος της ήταν Ράιαν, να μάθει ήθελε"
"Καλά άστον αυτόν τώρα, έχουμε και δουλειές"
"Τι σου είπε στο τηλέφωνο; Είχαμε κανένα νέο;"  Τον ρώτησε Τακτοποιώντας λίγο τα χαρτιά πάνω στο γραφείο της.
"Τίποτα. Δεν έχει βγει καθόλου από το σπίτι σήμερα"
"Του είπες να μείνει εκεί μέχρι να έχουμε νεότερα;"
"Ξέρει την δουλειά του, μην ανησυχείς"
"Με το άλλο θέμα τι γίνεται; Έκανε κάτι ο Ρομπ;"
"Ακόμα παλεύει, είπε ότι είναι δύσκολο αλλά κάνει ότι μπορεί" Της απάντησε και φάνηκε απογοητευμένη.
Πίστευε ότι κάτι θα γινόταν με αυτό.
"Άρα τι κάνουμε τώρα; το διαλύουμε; Δεν έχουμε και κάτι άλλο να δούμε πέρα από την Μόλι"
"Εγώ ναι, Σφαχτηκα χθες με την Ελίνα και θέλω να γυρίσω νωρίς"
"Αουτς, συγγνώμη φταίω κι εγώ λίγο"
"Δεν φταις καθόλου, είναι δουλειά και πρέπει να είμαι εδώ. Ευκαιρία να πας κι εσυ νωρίς σπίτι και να ξεκουραστείς"
"Θα πάω σε λίγο, θα περάσω πρώτα από τον Έντουαρντ λίγο"
"Έγινε, τα λέμε αυριο" Της είπε και έφυγε αφού πρώτα πήρε τα πράγματα του.
Δεν ήθελε να πάει ακόμα σπίτι. Συνέχισε να τακτοποιεί λίγο τα χαρτιά στο γραφείο της και μετά ξανά έπιασε τον φάκελο της υπόθεσης. Προσπέρασε τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο ιατροδικαστής και συνέχισε. Κοιτουσε ξανά και ξανά σαν να ήξερε ότι θα βρει κάτι.
"Γαμώτο, πως μου ξέφυγε"  Είπε κρατώντας στα χέρια της ένα χαρτι.
Ήταν ένα από τα χαρτιά που έδειχναν τα μυνήματα που υποτίθεται πως έστελνε η Κέιτ στον Πίτερ. Στα πρώτα κιόλας μηνύματα, στις 20 Φεβρουαρίου που από τότε κανείς δεν είχε επικοινωνήσει μαζί της από εκεί και μετά, είχαν αλλάξει λίγα μηνυματα με τον Πίτερ. Το τελευταίο στην σελίδα δεν φαινόταν καν.
"Μισές δουλειές κάνουμε εδώ μέσα" Μονολογησε και έπιασε το κινητό της και κάλεσε τον Πίτερ.
"Ιζι; Όλα καλά;" Είπε με χαμηλή φωνή όταν της το σήκωσε.
"Σε ξυπνησα; Χίλια συγγνώμη" Του είπε Απολογητικα.
"Δεν πειράζει. Έγινε κάτι;"
"Θέλω να μου πεις κάτι, όταν έφυγες στα πρώτα μηνύματα που υποτίθεται ότι έχεις από την Κέιτ, θέλω να δεις στις 20 Φεβρουαρίου το τελευταίο μήνυμα που σου έστειλε και να μου πεις"
"Ναι μισό λεπτό"
Περίμενε λίγα λεπτά μέχρι να το ψάξει και μετά της απάντησε.
"Λέει, θα είμαι στην Μόλι, μην ανησυχείς"
"Ωραία αυτό ήθελα, ευχαριστώ"
"Περίμενε" Της είπε για να μην το κλείσει. "Είχαμε κανένα νέο από την εξέταση;"
"Τίποτα ακόμα, περιμένουμε και ελπίζουμε να τα καταφέρει"
"Οκευ"
"Σε αφήνω τώρα γιατί έχω λίγο δουλίτσα"  Είπε και το έκλεισαν.
Σημείωσε πάνω στο χαρτί την απάντηση που έλειπε και πήγε με αυτό μέχρι τον Έντουαρντ.
"Ακόμα εδώ είσαι εσύ;" Της είπε τον την είδε να στέκεστε στην πόρτα του γραφείου του και να χτυπάει την πόρτα.
"Ναι και θέλω κάτι να δεις" Είπε και κάθισε.
Του έδωσε το χαρτί και του έδειξε ακριβώς αυτό που ήθελε να δει.
"Ο δράστης μάλλον γνώριζε το θυμα του"
"Ή απλά το παρακολουθούσε πριν κάνει ότι κάνει" Έκανε άλλη μια υπόθεση ο Έντουαρντ και άναψε ένα τσιγάρο.
"Έχεις άλλο;"
"Καπνίζεις; Δεν το ήξερα" Είπε και της έδωσε ένα.
"Σπάνια" Του είπε και το άναψε. "Κάποια στιγμή το ειχα κόψει τελείως, είχαμε τσακωθεί και με τον Αντριάν γι αυτό αλλά να το πάλι" Είπε και τράβηξε μια τζούρα.
"Και τι σε κάνει να το ξανά πιάσεις; "
"Η πίεση"
"Είναι δύσκολη υπόθεση, το ξέρω"
"Νιώθω σαν να είμαι στο κενό, εκεί που βρίσκω κάτι χάνω κάτι άλλο"
"Δεν έχουμε πολλά στοιχεία, είναι λογικό να χάνεστε"
"Δεν ξέρω τι να κάνω"
"Με εκείνο το αποτέλεσμα του DNA τι κάνατε;"
"Ακόμα περιμένουμε, ο Ρομπ μας είπε ότι δεν θα είναι τόσο ευκολο"
"Λογικό. Νομίζω ότι πρέπει να ξανά δείτε λίγο το στενό της περιβάλλον"
"Παρακολουθούμε στενά μια φίλη της, σίγουρα κάτι μας κρυβει αλλά δεν ξέρω κατά ποσο θα μας βοηθήσει στην υπόθεση
" Θα την βρείτε την άκρη, δεν σας φοβάμαι"
"Φοβάμαι εγώ όμως. Φοβάμαι το τι θα ανακαλύψουμε στο τέλος"
Μίλησαν λίγο ακόμα, έκαναν το τσιγάρο τους και αποφάσισαν να φύγουν. Ήταν από τις λίγες φορές που έφευγε νωρίς από το τμήμα αλλά δεν είχε και κάτι άλλο να κάνει. Γυρισε στο σπίτι, έκανε ένα μπάνιο και κάθισε να φάει. Το τηλέφωνο της χτυπησε και διέκοψε ότι κι αν έκανε.
"Ναι"
"Πάνω από το κινητό ήσουν;" Της είπε γελώντας ελαφρά ο άντρας της.
"Κάτι κοιτούσα, περιμένω κι ένα τηλέφωνο" Του είπε και προσπάθησε να ακουγεται χαλαρή για να μην καταλάβει ότι ήταν πιασμένη.
"Ακόμα δουλεύεις;"
"Οχι, σήμερα τελείωσα νωρίς, είμαι σπίτι έχω κάνει ήδη το μπάνιο μου και χαλαρώνω"
"Μπράβο αγάπη μου, επιτέλους να ξεκουραστείς και λίγο"
"Δεν ξέρω κατά ποσο θα ξεκουραστώ αλλά τέλος πάντων"
"Πως τα πας με την υπόθεση;"
"Ας τα λέμε καλά, δεν μπορώ να σου πω και πολλά άλλα τα πράγματα είναι πολυ μπλεγμένα" Του είπε όσο πιο χαλαρή μπορούσε να είναι.
"Θα τα καταφέρεις, αρκεί να μην σε πάρει από κάτω όλο αυτό"
"Το δουλευω και η αλήθεια είναι ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ ηρεμώ και θέλω να φτάσω στο τέλος"
"Θα φτάσεις και μετά θα γυρίσεις και στο σπίτι σου"
"Ναι. Εσυ πως τα πηγες σήμερα στην δική;"
"Εκπλησσομαι που το θυμάσαι"
"Και γιατί να μην το θυμάμαι;"
"Το μυαλό σου είναι αλλου"
"Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, ήταν σημαντική δική για εσένα"
"Την κέρδισα"
"Μπράβο Αντριάν, ήξερα ότι θα τα καταφέρεις"
"Εγώ ξέρεις τι λέω; Σήμερα που γυρισες νωρίς να τα αφήσεις όλα και να προσπαθήσεις να κοιμηθείς. Μην κοιτάς που δεν μιλάω αλλά σε ακούω"
"Το ξέρω αλλά δεν μπορώ"
"Θα το κάνεις τώρα κιόλας"
"Εντάξει λοιπόν" Του είπε και χαμογέλασε.
"Θα τα πούμε, καληνύχτα"