gevonden//bankzitters

~4~ park

POV Robbie

Ik ril een beetje, het is zo koud. Ik heb eerst een rondje gelopen naar de stad. Daar zag ik op de kerktoren dat het 5 over half 1 was. Nu ben ik aan het lopen naar het parkje, daar aangekomen ga ik op een bankje zitten tegen over het water. In het water zie je de weerspiegeling van de maan, het is hier zo vredig. Had ik maar mijn hele leven zo vredig kunnen leven. Als ik rondkijk zie ik iets verder op een bankje staan waar een lantaarnpaal op schijnt. Ik pak mijn tas en loop naar dat bankje, ik ga zitten en rits mijn tas open. Daar haal ik mijn boek uit en ga verder met lezen waar ik was. Na een tijdje hoor ik wat stemmen, gewoon rustig blijven zitten. Waarschijnlijk gewoon wat mensen die terug komen van een feestje. Maar dat is het niet, de voetstappen komen steeds dichterbij en dan hoor ik voor mij 'hey'. Ik kijk op en zie en jongen/man en een meisje/vrouw. Ik kijk ze bang aan, wat moeten ze van me. Kunnen ze me niet gewoon hier laten en verder lopen. Ik antwoord niet, de man/jongen zegt 'wat doe jij nog zo laat hier?'. Ik antwoord weer niet, waarom zou ik de moeite doen. Ik word toch geslagen, dat doet iedereen. Thuis mijn vader en moeder, school de kinderen. Het is normaal, iedereen slaat mij en niemand mag mij. Ze gaan me zo slaan, ze gaan me zo slaan, ze gaan me zo slaan. Ik heb niet door dat er tranen over mijn wangen rollen, het meisje/vrouw gaat naast mij zitten en wilt dichter naar mij toe komen maar ik schuif verder weg. Ze laat het zo, ze laat het zo. Ze komt niet dichter bij, ze luisterd naar mij. Het meisje/vrouw zegt 'heyy ik ben Lieke en dat is mijn vriend Raoul. Kan jij me jouw naam vertellen?'. Lieke en Raoul dus, ik zeg zachtjes 'Robbie', Lieke zegt 'Leuke naam Robbie, wil je even met mij en Raoul mee naar huis? We wonen met 3 andere jongens wonen die heeeel aardig zijn.' Ik twijfel even, ze hebben me nog geen pijn gedaan. Maar dat klopt niet, iedereen doet mij pijn, dat klopt niet, dat klopt niet. Maar ze luisterde wel een soort van toen ik verder weg ging. Dat klopt niet, iedereen doet mij pijn dat is normaal, zo is de wereld. Maar op een of andere manier zegt mijn mond schor 'j-j-ja'. FUCK waarom zeg ik dat, Lieke zegt 'oke gezellig, doe jij je spulletjes in je tas?' ik knik. Ik doe mijn boek dicht en stop hem in mijn tas, dan sta ik op. Nu zie ik pas hoelang Raoul is, ik kom nog niet eens tot zijn borstkast. Ik ben ook wel heel klein, ik heb een groeiachterstand. Daar waren de doktoren in groep 6 achter gekomen, als ik goed zou eten dan zou het goed komen maar met zulke ouders kan dat niet. Ik loop met Lieke en Raoul mee naar weet ik veel waar. Onder het lopen vraagt Lieke 'hoe oud ben je Robbie?' ik zeg zacht '14'. Ik zie haar even schrikken, gelukkig heeft ze mijn gezicht nog niet gezien. Ik had de make-up van mijn moeder weer moeten op doen. We lopen een tijdje en dan staan we stil, ik kijk op en zie dat we voor een poort staan. Raoul doet die open en we lopen naar binnen. De steentjes kraken onder mijn voeten, ze gaan me zo pijn doen. De gedachte die door mijn hoofd blijft spoken. Nu staan we al bij de voordeur, ook deze doet Raoul open.

POV Lieke

We lopen naar huis met het jongentje, Robbie. Hij zegt dat hij 14 is maar hij is dan wel heel klein voor zijn leeftijd. Ik vraag me af wat hij deed daar zo laat in een parkje. We lopen naar binnen en Raoul en ik doen onze jas uit, ik kijk naar Robbie. Geen jas, oke rustig blijven misschien is hij gewoon weggelopen zonder jas. Zijn jas ligt vast thuis, we lopen door naar de woonkamer. De lampen zijn uit dus ik doe de lampen aan, Robbie kijkt de kamer rond. Dan zie ik voor de eerste keer zijn gezicht, blauw oog, opgezwollen lip en een rood/blauwige wang. Fuck man waarom had ik dat niet eerder door, Raoul ziet het nu ook. Ik scan gauw zijn lichaam maar ik zie niet heel veel want hij heeft een hoodie aan die zijn nek verbergt een broek die te groot is dus die verbergt zijn enkels en daaronder nog half kapotte schoenen. Zou hij thuis verwaarloosd of mishandeld worden? Raoul vraagt 'wil je misschien warme chocomelk?'. Robbie kijkt naar de grond en speelt met zijn vingers, zou hij niet weten wat dat is. Dus ik zeg 'dat is melk alleen dan met een chocolade smaak'. Hij knikt en Raoul loopt naar de keuken, even later komt hij terug met een mok warme chocomelk. Ik denk dat het het beste is om hem eerst te laten slapen. Ik zeg 'ik ga even naar de logeerkamer ik ben zo terug'. Raoul knikt en Robbie reageert er niet op, hij zit met zijn handen om de mok. Hij had het echt koud, is ook niet gek. Het is -3 en hij heeft alleen een trui aan. Ik loop naar de logeerkamer waar ik even kijk of alles klaar is. Ik maak het bed nog even op en loop dan naar de kamer van Matthy en Koen. Ja jongens Koethy is Real, het is nog niet bekend maar ze slapen wel samen. Daarom hebben we nu nog een kamer leeg staan. Ik klop op de deur, ik hoor iemand zeggen 'binnen'. Ik loop naar binnen en daar liggen ze samen in bed, echt schattig. Ik zeg 'hoi euhm toen wij aan het wandelen waren kwamen we een jongentje tegen. Hij is nu ook hier en komt in de kamer naast jullie slapen dus doe geen gekke dingen'. Koen lacht en zegt 'neenee mama', ik lach ook en Matthy vraagt 'wat is zijn naam en hoe oud en waarom zat hij in dat parkje snachts'. Ik antwoord 'hij heet Robbie, is 14 jaar oud en ik weet niet waarom hij daar was. Ik denk..... Euhm dat hij werd euhm mishandeld'.

:-))