gevonden//bankzitters

~7~ praten

POV Robbie

Raoul en volgens mij Koen hebben de tafel afgeruimd terwijl ik nog aan de tafel zat. De jongen Matthy was ook weg gegaan, Lieke en ik zaten tegen over elkaar. Lieke vraagt 'Robbie, wil je misschien vertellen waarom je vanacht in dat parkje zat?'. Ik wil het helemaal niet vertellen, ik mag het niet vertellen. Lieke kijkt even om zich heen en vraagt dan 'wil je het misschien opschrijven of tekenen?'. Mijn ouders hebben nooit iets gezegd over tekenen of schrijven dus dat mag wel, ik knik en Lieke staat op. Ze loopt even weg en even later komt ze terug met een stapeltje wit papier. Daarna loopt ze nog naar de keuken en komt ze weer terug met een bakje. Ze zet het bakje op de tafel en er zitten wat verschillende kleurtjes in maar ook gewoon pennen. Ik pak een stift uit het bakje en kijk eerst nog een keer naar Lieke, ze geeft me een bemoedigend knikje en ik richt me op het papier. Wat zal ik schrijven of tekenen? Ik heb een rode stift en schrijf met blokletters, ik ben weggelopen. Dat is het enige wat ik schrijf, dat is duidelijk toch? Ik schuif het naar Lieke en Lieke draait het blaadje om en leest het. Ze knikt en vraagt 'waarom ben je dan weggelopen?' ze schuift het blaadje weer terug en vraagt 'is het niet leuk thuis?'. Ik pak een andere kleur en schrijf op 'thuis is niet leuk'. Ik schuif het blaadje weer naar Lieke en ze leest het, ze vraagt 'wat is er dan niet leuk thuis?'. Ze schuift het blaadje weer naar mij toe, ik pak een andere kleur stift en begin te tekenen. Ik teken een vader en een moeder, deze schuif ik weer naar Lieke toe. Ze kijkt even naar de tekening en vraagt dan 'zijn dat jou papa en mama?' ik knik. Ze schuift het blaadje weer naar mij toe, ze zegt 'ik snap dat deze vraag heel moeilijk is maar doen jij papa en mama jou soms pijn?'. Ik doe even niks, daarna knik ik licht mijn hoofd. Lieke fluisterd wat tegen zichzelf en vraagt daarna 'heb je nu ook pijn?' ik knik. Zeker heb ik pijn, ze vraagt 'kan je misschien tekenen of schrijven waar je pijn hebt?' ik knik en teken voorzichtig maar mooi een gezicht, een buik+rug en 2 armen. Als ik het heb getekend kijk ik er even na en schuif het dan naar Lieke toe. Ze kijkt er even naar en dan weer naar mij, ze glimlacht en zegt 'ik vind het heel goed dat je zo open bent, kan je misschien voor mij erbij tekenen wat er aan de hand is of wat je kan zien?'. Ik knik ik kan het wel maar of ik het wil, of zij het überhaupt wil zien. Het is verschrikkelijk. Ik pak het blaadje terug en pak uit de bak een blauwe stift, ik begin bij mijn buik en teken bij mijn ribben een paar blauwe plekken. Die zitten daar, bij mijn rug pak ik een rode stift en teken er een paar rode vlekken/lijnen. Bij mijn gezicht hoef ik het niet te tekenen toch, dat kan je wel zien. Nu mijn armen nog, fuck de ergste. Ik begin maar met de blauwe plekken, dat zijn er best veel, ik teken ze en daarna nog het ergste. Ik pak een rode pen en teken over mijn armen wat rode strepen, ik doe de dop op de rode pen en schuif hem dan voorzichtig naar Lieke. Ik kijk naar beneden terwijl Lieke de tekening bekijkt. Lieke zegt zacht 'jongen toch! Dit is niet goed!' wat bedoeld ze. Het is normaal toch? Ja het is normaal! Ik snap niet wat ze bedoelt. Ze geeft nog een papiertje en zegt erbij 'wil jij misschien een zin opschrijven die door je hoofd gaat?'. Ik pak het papiertje aan en schrijf met een gele stift dat is normaal toch? Het is de zin die door mijn hoofd blijft spoken ook al heb ik nu nog een vraag. Waarom vertel ik dit allemaal ik ken hun nog geen 24 uur. Lieke leest het en krijgt tranen in haar ogen, waarom? Komt dat door mij? Ze vraagt voorzichtig 'Robbie denk jij dat het normaal is om pijn te worden gedaan?'. Ik doe even niks en knik dan, ze legt het blaadje weer neer en kijkt ongelovig voor haar uit. Wat is er aan de hand? Langzaam aan begint ze te huilen, wat is er aan de hand. Ze stopt na een tijdje met huilen en zegt dan 'Robbie je moet nu goed luisteren oke?' ik knik. 'het is niet normaal om pijn gedaan te worden! Niemand mag pijn gedaan worden en de mensen die anderen pijn doen moeten straf krijgen! Echt waar! Ik beloof je dat niemand je meer pijn gaat doen!' ik knik voorzichtig. Is het echt niet normaal dat mensen je pijn doen? Het zal wel, maar waarom huilt ze dan? Zou dat door mij komen, door wat ik haar net heb verteld? Dat is toch raar?  Ik blijf maar nadenken, na een tijdje komt Raoul weer de kamer binnen. Hij kijkt denk ik naar Lieke, daarna loopt hij weer weg. Hij komt binnen met Matthy, Matthy komt naar mij toe en vraagt 'je zei net dat je van voetbal hield heb je al is FiFa gespeeld?' ik schud voorzichtig mijn hoofd. Hij zegt 'oke dat is niet erg hoor! Wil je dat doen? Dat is op de tv voetbalspellen' dat klinkt best leuk. Ik knik en ga met Matthy mee, we lopen naar de bank en gaan daar zitten. Hij geeft mij een ding, dat heet volgens mij een controller. Hij pakt er ook een en start de tv op. Hij legt onder tussen uit hoe de knopjes werken, ik denk dat ik het wel door heb. Hij start het spel op en we spelen tegen elkaar, hij heeft het extra op niet zo moeilijk gezet dus nu spelen we tegen elkaar. Het is echt heel leuk! Ik scoor bijna en daarna scoor ik echt een keer, Matthy lacht breed en zegt 'lekker bezig!'. Ik word trots, trots op mijzelf, Matthy gaf me een compliment! Dat is een fijn gevoel eigenlijk, hij weet precies wat ik leuk vind en wat ik fijn vind.

:-))