~ Konser ~

2

Bu bölüm başlarına ne yazsam bilemiyorum ve bir şey yazmama da gerek olduğunu düşünmüyorum. O yüzden sadece iyi okumalar dileyip kaçıyorummmm.

İyi okumalar canımlar 🍓

🍓🍓🍓🍓

Neden bana doğru geliyor. Arkamı yavaşca hipnoz olmuş gibi döndüm ve baktım kapıda benden başka kimse yoktu. YANİ BANA DOĞRU GELİYOR DEMEKTİ.

Benim için karşısındakini bekletiyordu. Ne olduğunu anlamazken hala ona bakıyordum. Nasıl baktığımı bilmiyorum ama o an bana çok güzel gülümsedi. Bana gülümsedi. Yanıma gelip kollarını açtığında şok olmuştum baktı ben sarılamıyorum beynim iptal sarılmak için kafasını izin ister gibi eğdi.

En çok bu düşünceli hallerini seviyordum. Herkese karşı oldukça düşünceliydi. Kafamı fazla bekletmeden gitmesinden korkarak yukarı aşağı hafifçe salladım. Kollarını bana sardığında bende kısa bir süre sonra ellerimi beline koyup hafif sarıldım bu his tarif edilemezdi. Cidden şu anı bırakın, görmeyi bile imkansız olarak gören ben bu anı yaşadığıma inanamıyordum.

Gözlerim yanıyordu. Ellerim titriyordu ama heyecandan, bu sefer gerginlikten değil.

O benden ayrılmadan içime kokusunu çektim ve ölmemeyi diledim. Çilek kokuyordu. Parfümü bile çilekli miydi yani?
Çok tatlı.

Ellerimi  hiç istemesem de belinden çektim ve yüzüne baktım. 1.60 boyunda ben biraz kafamı kaldırmam gerekmişti . parıldayan gözlerle baktığıma emindim.

Sanırım konuşamayacağımı anladı ve
" kendine iyi bak, biraz çekingen gibisin ama böyle olmamaya çalış :) " Dediğinde kalbim bi anlığına tekledi.

Konuşmak için ağzımı açtım ve diyebildiğim tek şey
"öyle yapacağım, teşekkür ederim" oldu. Kafamı duvarlara vurmak istiyordum. Nasıl sadece bunu diyebilirim. Konuşma fırsatım vardı ama konuşamıyordum. Spot ışıklar da güzelliğini gözüme sokmak istercesine o güzel yüzünü aydınlatıyordu biraz da onun etkisi olabilirdi.

"görüşürüz." tekrar gülümsedi, tekrar öldüm. O geriye dönüp bıraktığı kişiye giderken kısık bir sesle" umarım, ama hiç sanmam.. " demekle yetindim. Böyle bir şey olmayacağı gibi yüzüne de diyemezdim.

Arkamdan dokunuş hissettiğimde o tarafa döndüm. Elifti. Demek ki gelmeyen kişi yerine elifi gönderdiler. O kadar mutlu olmuştum ki hem mutluluk hem şaşkınlık birbirine karışmıştı.

Gözüm dolarken elimle gözümden akmak üzere olan yaşı sildim. Elif ise daha önce beni ağlarken görmediğinden şaşkınlıkla bakıyordu.

"taehyung'un sana sarıldığını ve seninle konuştuğunu gördüm ve videoya bile çektim senin için neden ağlıyorsun?"

"bilmiyorum" deyip derin bir nefes aldım.

Sonra kocaman gülümseyip elifden destek alarak kendimi cesaretlendirdim. Kolundan tutarak suganın olduğu yere çektim. Saate baktığımda henüz 7 dakika geçtiğini gördüm.

Beni çekmek için sugaya gitmemişti o yüzden onu yanına götürmek benim görevimdi. Elif dur napıyorsun dese de durmadım.
Zaten suganın yanında şuan kimse yoktu. "merhaba"
Diyerek konuşmayı başlattım.

Suga ise gülerek bakıyordu bize muhtemelen elifi getirişimi görmüştü.

"merhaba" diye cevap verdiğinde ben bile erimiştim elifi düşünemiyorum. Baktığımda o da benim az önceki durumum gibiydi sadece daha aklı başında. Ben elifi sugaya bıraktım ve taehyung u atlattığımdan dolayı diğerleriyle birkaç cümle de olsa görüştüm.