Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝ O kadar mükemmel ki..
Kötü olduğunu unutuyorum.❞
Mahito için delirmek olmazdı ama ben daha ilerisini yaşıyordum sanırım. Kafayı yiyiyordum.
İki elimi kafama koymuş saçlarımı çekip sıkıyordum. Nedeni ise şuan camdan Mahito'nun arabasından çıkıp evine doğru yol alışının karizmasıydı.
Tam bir ucube olduğum için Mahito'nun bütün gelmişini geçmişini öğrendim bir de üstüne adresini de kapıp hemen yan binada ev kiraladım.
Hocam ben kolay kolay platonik olmuyorum ya.
Mahito evine genelde gelmezdi. Gelse bile bu akşam veya gece saatleri olurdu. Olsun ya bu da bana yeter.
Yetmez.
Mahito eve girene kadar izledim. Yürüyüşü çok güzeldi. Kendisi çok güzeldi.
Tatlıydı, kötüydü, dehşet vericiydi.
O gözden kaybolunca kendimi sinirle yatağıma attım. Yastığı yüzüme bastırıp boğuk bir çığlık attım. Çünkü,,
ÇÜNKÜ O ASLA BANA AŞIK OLAMAZDI.
Hafiften ilgi gösterdiğini düşünelim. Bunu sadece heves gidermek için yapardı. Hatta benden sıkıldıktan sonra öldürebilirdi de.
Hiç bir planım yoktu ona karşı. Sadece içten yaşadığım bir şeydi. Plan yapsam bile bu düpedüz ölüme yürümek olurdu. Sonuçta Mahito bir manyaktı. Hehe benim küçük manyağım.
Şimdi uyuyacaktım. Yarın plan yapardım. Şuan sadece onu düşünüp uykuya dalmak istiyordum.
