Yolun sonuna gelmiştim. Dayanamıyordum. Gücüm yetmiyordu... Belki de yaşamayı haketmiyordum. Her gün çektiğim acının haddi hesabı yoktu. Acıyı somut birşeymişçesine hissedebiliyordum. Kendi kendime Geber gitsin Hazel ölsen ne yazar ölmesen? Diye düşünüp duruyordum. Sonunda kendime gelebildiğimde bir adım daha attım. Başımı hafifçe öne doğru eğdim. Yüksekliği gördüğümde neredeyse dilim uçuklayacaktı. Fakat kararlıydım bu iş burada bitecekti benim için. Son adımımı attım artık bir adım daha atsam dahi bu iş burada bitiyordu. Tam öne doğru atılmıştım ki arkamdan güçlü bir erkek sesi duyuldu
"Ölüm çözüm değildir bence bir daha düşünmelisin."
Sessiz kalmayı tercih ettim. Ağır hakeretlerle kafamı arkaya doğru çevirdiğimde onu gördüm.
Güzel yüzü kemerli olmayan düzgün bir burnu uzaktan tam rengini seçemediğim ama kahverengi olduğunu varsaydığım gözleri vardı. Gözleri kahverengi olmasına rağmen o kadar güzeldi ki... Allah özenerek yaratmıştı ve tamamen ilahi bir güzelliği vardı. Dağınık saçlarıyla ayrı bir yakışıklı duruyordu. Tam olara-
"Gözlerinle beni taciz etmen bittiyse konuşabilirsin diye düşünüyorum."
Yavaş bir hareketle yutkundum...
Devamı daha sonra gelecek arkadaşlar bu benim ilk hikayem
