"တစ်တန်းလုံးမှာ အရုိက်မခံရတာဆိုလို့ ပန်တစ်ယောက်ဘဲ ရှိတာမို့ "
"ပြုံးနေမိတယ် "
ကလောင်..ကလောင်..ကလောင်
ကျောင်းခေါင်းလောင်းလေးက ပုံမှန်အတိုင်း တီးသွားခဲ့ပေမဲ့လည်းးးးး
"တစ်ခန်းလုံးက အိမ်ပြန်ရမဲ့ ခြေလှမ်းတွေအတွက် လေးလံနေမိတယ် "
ရိုက်ခံရထားတဲ့ အနာအရှိန်ကြောင့် မင်းသန့်တယောက် ခြေလှမ်း တစ်လှမ်းချင်းစီကို အားယူ ကာလျှောက်နေရတယ်
"ဟို... ဟိုတစ်ယောက် မင်းးးးမင်းသန့်🙁🙁🙁🙁"
"သူ့အနောက်ကနေ တုန်ရီစွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ အသံတစ်ချို့ကြောင့် မင်းသန့် မျက်ခုံးတစ်ဖက် အလိုလို တွန့်ချိုးမိလိုက်တယ်"
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ဗျာ့ "
"အော် စာ..စာအုပ် ကျန်နေခဲ့လို့ပါ ရော့..... "
"စကားတွေထစ်ငေါ့ နေတဲ့ ကောင်မလေးက စာအုပ်လေးပေးပီး ပြေးထွက်သွားပီ"
"ချစ်ဖို့ကောင်တဲ့ ပုံစံလေးကြောင့် မင်းသန့် နှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံး မိပါတယ်"
ထိုမြင်ကွင်းကို ထောင့်တစ်နေရာကနေ လက်ပိုက်ကာ ကြည့်နေတဲ့ သူတို့ရဲ့ အတန်းပိုင် ဒေါ်ခင်စံပယ်သက်ဟန် ကိုတော့ ဘယ်သူကမှ မမြင်မိပါဘူး
"ဘာလိုလိုနဲ့ သူတိူ့တောင် ကျောင်းပီးကြတော့မှာဘဲ"
"ဒီကျောင်းတော်ကြီးကနေ သူမွေးထုတ်ပေးလိုက်တဲ့ ကလေးတေက ပညာတက်တေဖြစ်ကြတော့မှာဘဲ "
"အချစ်နဲ့ ထိတွေ့ပီး နာကျင်လာရတော့မှာဘဲ........"
အတွေးတွေကို လက်စသတ်ပီးနောက်.......
"တီချယ် ... တီချယ်လို့ တီချယ်... "
"တစာစာ အော်နေတဲ့ ကောင်မလေးကြောက့် သက်ဟန် လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်"
"မပြန်သေးဘူးလား ကလေးမ"
"ပန်က တီချယ်နဲ့မှ အတူတူပြန်မှာ"
"ငယ်ကော ပြန်သွားပီလား ဘာလို့တခါထဲမလိုက်မလိုက်သွားတာလဲ"
"ပန်ကလေနော့ ဒီနေ့ တီချယ့်နဲ့နေချင်လို့ ပါ ကျောင်းလည်းပိတ်တော့မယ်လေ"
YOU ARE READING
အမိန့်တေအောက် ခစားဒူးထောက်လျက်ပါ
Short Storyဆရာနဲ့တပည့်ဇာတ်လမ်းလေးပါရှင့် ကြိုက်တယ်ဆိုမှဝင်ဖတ်ကြပါ punishment typeပုံစံမလို့ typeမတူရင်ကျော်သွား ပေးပါရှင့်
