Zawgyi.....
ခမ္းနားထည္ဝါလြန္းတဲ့ မဂၤလာခန္းမႀကီးတစ္ခုထက္
လူအေျမာက္အမ်ား ျပံဳးရႊင္ကာရယ္ေမာေနၾကသည္။ ထိုရယ္
ေမာသူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို ဘယ္သူမွမသိႏိုင္။အကုန္လံုး
ကဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားျဖင့္သာ။
"ၾကည့္ပါဦး ေယာက္်ားခ်င္းႀကီးလက္ထက္ၾကရတယ္လို႔"
"တိုးတိုးေျပာပါ မေဆြရယ္၊ ေတာ္ၾကာ ၾကားသြားမွေ႐ွ႕ေန႔
ႀကီးကတရားစြဲေနပါဦးမယ္"
အလယ္ဝိုင္းတြင္ထိုင္ေနေသာအန္တီႀကီးႏွစ္ေယာက္ မွာဟန္ပင္မေဆာင္ႏိုင္စြာ၊ လက္ထက္ျခင္းကို ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္
ၾကေလ၏။
"ေ႐ွ႕ေနဦးျမတ္မႉးတို႔ကေတာ့ မိုက္တယ္ေဟ့၊ သားေမြးထား
လည္းသားမက္ရတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့။"
"ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ သားမက္ကလည္းအားလံုး႐ုိေသ
ေလးစားရတဲ့ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ ေ႐ွ႕ေနဦးျမတ္မႉးတို႔က
ဂုဏ္႐ွိၿပီးရင္း႐ွိေနၿပီဗ်ိဳ႕"
"အဟား...ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ"
မေကာင္းတက္လို႔သာ ျပန္ေျဖလိုက္ေသာေက်းဇူးတင္စကား
ကို ထိုဦးေလးႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာလည္းအင္တင္တင္ျဖင့္
ရပါတယ္ဟုေျပာလိုက္ၾကသည္။
ဒီလိုနဲ႔မဂၤလာပြဲသည္အထေျမာက္တာ ေပ်ာ္ရႊင္ကာၿပီးဆံုး
သြားေလ၏။ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာလူေတြထဲမွာ ထိုသူႏွစ္ဦးေတာ့
မပါခဲ့ေလ။အဓိကအားျဖင့္ ထိုလူေတြကေတာ့ဒီေန႔မဂၤလာပြဲရဲ႕
ဆက္လိုက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္သဝဏ္ထြဍ္ေခါင္နဲ႔ ေမာင္လေရာင္မႉး
တို႔ပင္။
ခြမ္း..!
"ႀကီးႀကီး!"
"ႏြားႏို႔ကို ေနာက္တစ္ခြက္ျပန္ေဖ်ာ္ေပးပါဦး၊
ၿပီးေတာ့ ေနာက္ခါဒီအိမ္ကအစားအစာနဲ႔ပတ္သတ္တာမွန္သ
မ်ွႀကီးႀကီးကပဲတာဝန္ယူေပးပါ၊ သံုးစားမရတဲ့လူေတြကို
အစားအေသာက္မလုပ္ခိုင္းပါနဲ႔"
"ႀကီးႀကီး ေျပာထားလိုက္ပါ့မယ္ သားေလး"
ေခါင္းတစ္ခ်က္သာညိမ့္ၿပီး အေပၚတက္သြားတဲ့သားလေရာင္
ကိုၾကည့္ကာသက္ျပင္းဖြဖြခ်မိသည္။
သားလေရာင္ကအေျပာဆိုးေပမယ့္ စိတ္ထားေလးေတာ့
ေကာင္း႐ွာပါသည္။အရင္ကဆို မႀကိဳက္တဲ့အမွားမ်ိဳးလုပ္မိရင္ေတာင္ေျပာ႐ုံသာေျပာသည္။
အခုလိုေတာ့ ဖန္ခြက္ခြဲၿပီးေဒါသထြက္တာမ်ိဳးေတာ့မ႐ွိခဲ့။
